The Secret Life of Walter Mitty (2013) *** review

De feelgood film van het jaar is zonder enige twijfel The Secret Life of Walter Mitty (2013) van en met Ben Stiller . Als acteur was hij in staat van het beste, zoals The Royal Tenenbaums (2001) en Meet the Parents (2000), als van het meest verwerpelijke, en dan denk ik aan The Heartbreak Kid (2007). En ook al lijkt hij altijd hetzelfde soort van typetje te spelen, hebben we hier in het verleden heel veel plezier aan beleefd, en de kwaliteit van zijn films gaat in stijgende lijn.

Als regisseur heeft hij indruk kunnen maken met Tropic Thunder (2008) en The Cable Guy (1996), maar het zijn steeds films die het vooral moet hebben van het talent van de aanwezige acteurs en minder van het verhaal of de manier waarop het verhaal verteld wordt. En toch probeert de acteur/regisseur steeds iets nieuws en met Reality Bites (1994) heeft hij toch bewezen talent te hebben achter de camera. The Secret Life of Walter Mitty is zijn nieuwste film, een remake van de filmversie uit 1947 met Danny Kaye in de hoofdrol, naar een personage uit een kortverhaal van James Thurbers.

Korte inhoud: Dagelijks wordt Walter Mitty (Ben Stiller), een foto editor die werkt voor LIFE Magazine, gepest door zijn collega’s omdat hij constant zit te dagdromen achter zijn bureau. Dit weerhoudt hem er ook van om de vrouw van zijn dromen aan te spreken, die toevallig ook werkzaam is bij LIFE Magazine, Cheryl Melhoff (Kristen Wiig). Walter krijgt een kans om zichzelf te bewijzen als het negatief van een belangrijke foto verloren gaat en hij deze terug moet zien te vinden.

Het grootste pluspunt van de film is dat het voor geen seconde verveelt en dat je geregeld in schaterlachen zal uitbarsten. Ik kende het verhaal niet en vond de uitwerking van iemand die geregeld in een fantasiewereld verzeilt eigenlijk wel goed werken en bijzonder veel mogelijkheid met zich meebracht. De humor overheerst het verhaal niet, maar zit er toch wel voldoende in. Zoals we van Ben Stiller gewend zijn hebben we hier weer een overdosis aan heerlijke zelfspot, fijne opstootjes tussen hem en zijn baas Ted Hendricks (Adam Scott), grappige telefoongesprekken met Todd Maher (Patton Oswalt) van de sociaal netwerksite eHarmony en een geniale parodie op David Fincher’s The Curious Case of Benjamin Button (2008). Er zit zelfs een kleine knipoogje naar de blauwe en rode pil in The Matrix, met dit verschil dat we hier nu een rode en blauwe auto hebben.

Een ander pluspunt is het indrukwekkende visuele plaatje van DoP Stuart Dryburgh. We reizen letterlijk van de stad naar een afgelegen café in Groenland, om vervolgens een tripje te maken op een boot in een woelige zee met haaien, op weg naar IJsland om nadien even een bezoekje te brengen aan de Eyjafjallajökull die op het punt staat uit te barsten. Dat cgi werd gebruikt in heel wat scènes staat buiten kijf, maar dat de makers ook daadwerkelijk in IJsland hebben gefilmd voel je ook aan de beelden en dat komt het verhaal ook alleen maar ten goede. Het is in ieder geval niet meteen iets wat je verwacht bij een dergelijk soort oddball-comedy prent. Maar filmstudio had er goeie hoop op en stak zomaar eventjes 90 miljoen in de productie, wat betekent dat deze prent ongeveer 180 miljoen dollar moet opbrengen om uit de kosten te komen. Persoonlijk denk ik wel dat deze film in staat is om wereldwijd 250 miljoen op te halen.

© Twentieth Century Fox Home Entertainment

Maar er zijn ook heel wat minpunten, te beginnen bij het fragmentarische script van Steve Conrad, het genie achter de eigenzinnige films als The Pursuit of Happyness (2006) en The Weather Man (2005). Deze film was iets teveel aan het koorddansen tussen de gewone komediefilm en het existentieel/poëtisch drama, maar overtuigde niet echt in één van beide registers. Ik had de indruk dat Conrad’s werk misschien iets teveel werd bewerkt door Ben Stiller die bepaalde scènes in het verhaal wou hebben. Ik denk dan aan de scène met de pop of de grappige maar misschien misplaatste parodie op Benjamin Button. Er zit een zekere inconsistentie in de manier waarop de film wordt verteld dat je als kijker op een bepaald moment toch zal afhaken.

Het einde van de film slaat ook nergens op met de moeder van Mitty die plots de sleutel wordt van gans het verhaal. Je had deze plot-pirouette al voelen aankomen en gehoopt op een betere resolutie, maar het was uiteindelijk cliché-troef. Ook de relatie tussen Mitty en Cheryl Melhoff is halfbakken en slaat nergens op. Je hebt geen idee waar de aantrekking zit tussen hen en naar het einde toe weet je zelf niet waarom die twee nu plots een relatie met elkaar willen beginnen, of toch zeker niet van haar standpunt. Cheryl staat op het punt om haar ex-man te verlaten, die haar nota bene nog steeds ‘schatje’ noemt en haar wasmachine komt herstellen. De kracht van de film zit hem in de details, en deze fijnzinnige aanpak ontbrak voor een stuk bij de relatie tussen die twee. Nochtans was deze relatie de motor voor de reis die Mitty onderneemt.

© Twentieth Century Fox Home Entertainment

Maar al bij al heb ik toch plezier beleefd aan The Secret Life of Walter Mitty en ook al is het een remake, was het verhaal die ik zelf niet kende en bijgevolg wel aangenaam verrast. Het is in ieder geval eens een verfrissing op al die zwartgallige post-apocalyptische prenten die we de laatste jaren op ons bord kregen. Ook de interventie van Sean Penn als de Time’s fotograaf Sean O’Connell is om van te smullen. Ben Stiller speelt zijn rol als de ‘everyman’ dan weer iets meer ingetogen dan datgene wat we van hem gewoon zijn. Toch had het allemaal iets minder op een commercial mogen lijken met afgemeten symmetrische kadrages en uiteraard iets minder al te evidente product placement mogen bevatten, maar uiteindelijk is deze prent zeker zijn filmticket waard. The Secret Life of Walter Mitty komt in de zalen vanaf 18 december 2013.