Pain & Gain (2013) ** Blu-ray review

Het is effectief Pain & Gain (2013) om deze nieuwe Michael Bay te zien, hoewel het iets meer “pain” is dan “gain”. Enerzijds is het een waar gebeurd en knettergek verhaal, anderzijds moet je de Bay-touch meer dan 2 uur lang gaan verdragen. Maar het meest pijnlijke aan deze prent is het scenario van Christopher Markus en Stephen McFeely die net zoals in Casino (1995) van Martin Scorsese probeert te werken met een mix van monologen van verschillende personages. Maar de film mist structuur en de techniek om hiermee weg te komen, en bij gevolg voelt Pain & Gain aan als een aaneenschakeling van losse sketches. Dit had een satirische film moeten worden, maar wie satire zegt, zegt ‘gevoel voor humor hebben’. En dat is nu net iets wat Michael Bay niet heeft.

Korte inhoud: Korte inhoud: Het verhaal volgt drie bodybuilders, Daniel (Mark Wahlberg), Paul (Dwayne Johnson) en Adrian (Anthony Mackie), die zwaar aan de
steroïden zitten. Ze kiezen het pad van de misdaad te bewandelen en raken betrokken bij een afpersingszaak en een ontvoering van een rijke jood (Tony Shalhoub) die helemaal uit de hand loopt en in moord eindigt. Detective Ed Du Bois (Ed Harris) krijgt de taak om de zaak op te lossen wanneer de politie van Miami hier niet in slaagt.

De stijl van de film heeft wel iets weg van het werk van Tony Scott, maar Michael Bay is een verheven porno-regisseur die minder geïnteresseerd is in karakters dan wel in looks, iets wat tevens heel wat kwaad bloed heeft gezet bij nabestaanden van de slachtoffers. Mocht Michael Bay zijn zin krijgen dat zouden we 2 uur lang naar zonovergoten landschappen met overvliegende vliegtuigen kijken, camera-bewegingen in slow motion rond personages en uiteraard strippers die zich in allerhande bochten kronkelen met hun slanke lichaam op 7 inch stiletto hakken. Ik ken geen andere regisseur die seks zo kan commercialiseren als Michael Bay. De man probeert zijn camera zo laag mogelijk bij de grond te houden om de string van een jonge model te kunnen aanschouwen, terwijl ze in de lucht wordt gehesen door een gespierde kolos. Je zou denken dat Bay met deze prent, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, zijn filmstijl zou aanpassen. Niet dus.

Veel verschil met Bad Boys (1995) is er uiteindelijk niet. Bay heeft van Pain & Gain een komediefilm gemaakt voor een volwassen publiek, maar veel humor zit er niet in, tenzij je kunt lachen met dildo’s en plofkoffers. Hoe meer je in staat bent het verstand op nul te zetten en jouw ethische en morele bekommernissen achterwege te laten, hoe meer je hiervan zal kunnen genieten. En toegegeven, ik heb hier meer van genoten dan van de Transformers films, maar ik heb dan ook een gloeiende hekel aan dat meccano speelgoed. En ik had er nog meer van kunnen genieten mocht het allemaal véél korter zijn.

En toch vond ik Mark Wahlberg in deze film veel beter dan in zijn vorige Broken City (2013). Marky Mark is het best in rollen waarin hij de niet zo intelligente slungel kan uithangen, ik denk dan aan films als Ted (2012) of Boogie Nights (1997). Er zit een schitterende scène in waarin hij basketbal leert aan een paar pubers, op een gespierde en ongecensureerde manier, gewoon zalig! Ook Dwayne Johnson kan in dit register van domme spierbundel echt wel overtuigen. Maar de acteur die mij het meest kon bekoren was Tony Shalhoub als hatelijke onmens die hier, ondanks wat hem allemaal wordt aangedaan, zijn strijdlustige zelve blijft. Ook Anthony Mackie maakt een sterke indruk. Hij is tevens het enige personage uit het trio met een duidelijk motivatie, ook al vinden we hem niet terug op de poster. Het Barbie-popje van dienst wordt gespeeld door de Israëlische Elite model Bar Paly, en streling voor het oog (pic01, pic02, pic03, pic04, pic05, pic06 en pic07). Er was bij onze Noorderburen ook veel te doen rond troela Yolanthe Cabau (zie pic), maar die komt uiteindelijk amper in de film aan bod en speelt in die paar seconden ook beschamend slecht. Het personage kan haar in het begin van de film niet krijgen en je zou denken dat er nog iets zou groeien tussen die twee op het einde, maar Bay heeft er wijselijk aan gedaan haar interventies tot een minimum te beperken.

© Paramount Home Entertainment

De film begint met de waarschuwing dat ‘deze film spijtig genoeg gebaseerd is op waar gebeurde feiten’. Ik zou er nog aan toevoegen, ‘spijtig genoeg ook verfilmd door Michael Bay’. Dit had zo veel meer kunnen zijn in de handen van een filmmaker met iets meer gevoel voor timing en die de kijker iets minder weet af te leiden met paaldanseressen en sex-toys (ik denk dan meteen aan de Coen Brothers of zelfs Todd Phillips). Ook al zit die verzadigde, kleurrijke en hyper-kinetische, in Dutch-angle gedraaide Tony Scott sfeer van filmen geheel in de geest van dit met testosteron opgeblazen bodybuilders verhaal, slaagt de regisseur er niet om zijn personages op een meer interessante manier uit te werken, en alles begint heel snel te vervelen. De komedie in de film is er uiteindelijk ook alleen maar bij gratie van een aantal bekende koppen (Tony Shalhoub, Rob Corddry, Ken Jeong en Rebel Wilson) die een typetje neerzetten, in plaats van het resultaat van een slim script. Zelfs een acteur als Ed Harris slaagt er niet in om het tij te keren en blijft het allemaal bij een onevenwichtig samenraapsel van halfgrappige sketches die aan elkaar geplakt zijn met voice-overs. Mochten ze Pain & Gain willen verknippen tot 15 minuten, dat zouden ze er een knappe kortfilm van kunnen maken.

De Blu-ray van Pain & Gain ligt vanaf 15 januari 2014 in de winkelrekken met heel wat docu’s over het maken van de film en over de echte karakters die nu nog steeds achter de tralies zitten, wachtend op hun executie. Spijtig genoeg geen audio-commentaar van de regisseur.