Broken City (2013) ** Blu-ray recensie

Ik had van Broken City (2013) toch wel wat meer verwacht. Ik hou wel van politieke misdaad thrillers en al zeker deze die zich afspelen in en rond het stadhuis, zoals City Hall (1996). Maar spijtig genoeg hebben de makers er een beetje een zootje van gemaakt.

Korte inhoud: In New York, staat detective Billy Taggart (Mark Wahlberg) voor de rechter op beschuldiging van moord op de verkrachter Mikey Tavarez. Maar de burgemeester Nicolaas Hostetler (Russell Crowe) en het hoofd van politie Carl Fairbanks (Jeffrey Wright) een belangrijk bewijs verdwijnen en Billy wordt onschuldig verklaard door de rechter. Toch wordt hij op non-actief gezet. Zeven jaar later, is Billy een prive-detective geworden, en houdt een klein bedrijfje samen met zijn secretaresse Katy Bradshaw (Alona Tal). Hij heeft een relatie met Natalie Barrow (Natalie Martinez) een aspirant actrice en de zus van het slachtoffer Mikey. In de week van de verkiezingen, krijgt Billy een cheque van 50.000 dollar van Hostetler om uit te zoeken met wie zijn vrouw Cathleen (Catherine Zeta-Jones) achter zijn rug een affaire heeft. Billy komt er al snel achter dat zijn vrouw te doen heeft met de campagneleider Paul Andrews (Kyle Chandler) die werkt voor zijn tegenstander Jack Vaillant (Barry Pepper). Maar wanneer Andrews dood wordt aangetroffen op straat begint Billy te vermoeden dat hier iets heel fout is.

Een echte korte inhoud kan je hier niet echt van maken, want de film is een aaneenschakeling van plotwendingen, waarbij regisseur Allen Hughes er maar niet in slaagt om nog maar één personage in deze film interessant te maken. Het karakter van burgemeester Hostetler, met zijn vreselijk accent die je maar niet kan plaatsen, zijn 2 dollar haarsnit en zijn overdreven spray tanned gezicht die er bij bepaalde momenten gewoon rondliep met een orange-rode kop alsof hij net gaan skiën is geweest. Dit sloeg nergens op. Het leek er wel op dat Crowe hier zelfs geen beetje belangstelling voor had en zijn rol op het moment zelf had geïmproviseerd. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden van Mark Wahlberg, die op het ene moment een opvliegende, jaloerse agressieveling is (hij slaat iemand brutaal in mekaar – leek wel op één van die contractueel noodzakelijke scènes), om dan nadien een rustige en berekende detective te spelen met het hart op de juiste plaats. En dit alles met het strikte minimum aan gelaats-expressies. Als acteur wist hij niet wie zijn personage was, en het valt te betwijfelen of de regisseur hem hierin kon helpen.

Het grootste probleem van deze film is echter niet de vertolking, dan wel het onding van een ‘broken’ script van Brian Tucker, die in dit stadium nooit verfilmd had mogen worden. De reden waarom Billy de job aanvaardt, zou te maken hebben met zijn verlieslatende detectivebureau. Maar als kijker weten we hier nauwelijks iets over. Nochtans zou dat een belangrijke motivatie kunnen zijn die ons meer inzicht zou verschaffen in de drijfveren van ons hoofdpersonage, laat staan deze van zijn assistente. Wat is Katy’s motivatie om bij hem te blijven? Zijn looks? Die twee hebben een onbegrijpelijke relatie met elkaar, die tot bizarre scènes leidt, zoals het moment waarop Billy haar meedeelt dat ze deze maand eindelijk nog eens betaald zal worden. Hoe dat meisje dan dagdagelijks rondkomt en waarom ze gewoon niet naar ander werk gaat zoeken is compleet onduidelijk. Billy vandaliseert ook nog eens haar zijspiegel van haar voertuig, maar de knappe blondine bedankt hem met een telefoonkaart. Je zou denken dat die twee een relatie hebben, maar neen. De regisseur laat alles over aan de interpretatie van de kijker en hij moet maar geloven in de barmhartigheid van de mensen.

© Dutch FilmWorks

En de relatie tussen Billy en zijn secretaresse is al even geloofwaardig als zijn echte relatie met de werkloze zus van het 16 jarige meisje die werd verkracht en vermoord door Mickey, … die nota bene werd neergeknald in koele bloede door Billy tijdens zijn diensturen. Als kijker moeten we geloven dat ze al minstens 7 jaar lang een relatie hebben. Uiteindelijk loopt alles op de klippen omdat Billy plots jaloers wordt op de acteur met wie ze een seksscène heeft gedraaid als beginnende actrice. Psychologisch kan je zoiets nauwelijks verklaren, zonder het gebruik van zware alcoholische dranken of hallucinogene middelen. Maar het zijn net al deze details die een script (en zeker een film noir) volwassen maken, vooruit helpen en bijgevolg de kwaliteit ervan verhogen. Niets in deze Broken City berust op intermenselijke logica, maar is een samenraapsel van onsamenhangende clichés en troebele motivaties. En om de cirkel rond te maken hebben we nog een onbegrijpelijke relatie tussen de burgemeester en diens ijskoude vrouw, die hem schijnbaar niet kan uitstaan maar er toch bij blijft om hem te verraden.

Met dit als vertrekpunt hebben we een ordinaire misdaadfilm met verschillende verwikkelingen, rond een vastgoed project en schaduwakkoordjes waarvan het publiek niet op de hoogte van mag zijn. Het is witteboordcriminaliteit die uiteindelijk uitmondt in moord. In tegenstelling tot films zoals in L.A. Confidential (1997) krijgen we hier niet al teveel slimme intrige, maar hebben we meestal Billy die verwoordt wat het publiek ondervindt: “What is going on?! “ Gevolgd door platte explicatie van een nevenpersonage dat vertelt hoe de vork in de steel zit. Momenten later is Marky Mark opnieuw de kluts kwijt: “Doesn t anybody speak in complete sentences anymore? ” Gevolgd met een nieuwe brok van in your face expositie. Mocht Billy deze vragen in het begin van de film hebben gesteld, dan had Broken City amper een half uur geduurd.

De poging was om een soort neo-noir film te maken, maar deze filmploeg mist de intelligentie om nog maar een doodgewone horrorfilm in te blikken. Een goeie film noir berust voornamelijk op de kwaliteit van het script, en minder op de fysiek van de acteurs. Het resultaat is een onsamenhangende en gedateerde misdaadfilm met weinig uitwerking van belangrijke relaties en plotwendingen, en iets teveel aandacht voor superficiële details die het verhaal nauwelijks vooruit helpen (zijn relatie met die actrice had er perfect uitgeknipt kunnen worden). Het is een film gemaakt met een regisseur die klaarblijkelijk niet zonder zijn tweelingbroer kan (Albert Hughes, waarmee hij The Book of Eli en From Hell heeft gemaakt), geschreven door een groentje zonder scenario-ervaring, en geproduceerd door Marky Mark die zichzelf iets te graag bezig zag. De Blu-ray ligt vanaf 16 juli 2013 in de winkelrekken.