The Day (2011) **½ review

The Day (2011) van Douglas Aarniokoski is een typische survival-of-the-fittest actiefilm. Prooi vs jagers en natuurlijk overleeft de prooi, maar niet zonder slag of stoot en niet zonder interne strubbelingen binnen eigen rangen. Deze sobere gefilmde actiethriller is met andere woorden een dertien in een dozijn prent en vooral voor de liefhebbers van het genre bedoeld. Verwacht geen typisch Amerikaanse shootouts, oorverdovende knallen en machogedrag. Nee als ik zeg dat deze film sober is, bedoel ik dit positief. Maar laat ik eerst nog een beetje de context schetsen.

Korte Inhoud: De openingsscène voert ons naar een verlaten dorp. De witbalans van de film is erg koud en erg overgesatureerd. Een man en een vrouw rijden voorzichtig door de straat en nemen poolshoogte bij een verlaten huis. De man gaat binnen en zijn vrouw lijft achter. Opeens hoort hij zijn vrouw alarm slaan. Wij zien nog net hoe iets of iemand zijn vrouw uit de wagen sleurt. Zelf vindt de man geen spoor meer van zijn vrouw en is hij de wanhoop nabij.

De film slaat daarna over naar bijna zwart-wit. Sterk contrast, bijna 100% gedesatureerd beeld. Het moet de rauwe post-apocalyptische wereld benadrukken waarin 5 overlevenden ronddolen op zoek naar bescherming en constant op de vlucht. Adam (Shawn Ashmore) is de leider, Rick (Dominic Monaghan) blijkt de man uit de openingsscene te zijn, Henson (Cory Hardict) is de zwakke schakel in het gezelschap omdat hij een zware ziekte heeft opgelopen en Shannon (Shannyn Sossamon) is een dame die zich veilig voelt bij de drie heren. En dan is er nog Mary (Ashley Bell). Een buitenbeetje die zich pas bij het gezelschap heeft gevoegd, maar blijkbaar heel goed met wapens overweg kan.

De sterke kant van de film is dat de omzwervingen en de vermoeidheid en bijna uitzichtloosheid van de groep vrij accuraat in beeld wordt gebracht. Het zijn mensen en als ze eindelijk een verlaten boerderij ontdekken, kunnen ze even tot rust komen. Helaas tijdens die momenten waarop je je zenuwen even kunt ontspannen duiken de spoken van het verleden op. Helaas voor de 5 komt er aan de korte rust al rap een einde wanneer mysterieuze aanvallen beginnen.

© Splendid Film

Nog een origineel element van de film, waar je in films als 30 Days of Night (2007) en andere post-apocalyptische films duidelijk weet voor wie of wat de hoofdpersonages op de vlucht zijn (meestal monsters en zombies) kom je hier pas heel laat te weten wie of wat de geheimzinnige en doodsgevaarlijke vijanden zijn.

En dan begint de belegering van de boerderij. Zoals gezegd. Opeens blijkt het gevaar niet alleen van buitenaf te komen. Verder moet ik niet uitweiden voer de film. Het is een fight-or-die-film zonder de blasé en bombast die we gewoon zijn, en zonder one-liner-spuwende machohelden. Nee, we hebben hier te maken met mensen van vlees en bloed met hun angsten, onzekerheden en twijfels aan elkaar die maken dat ze de zaken soms niet meer helder zien. En af en toe moest ik toch even schrikken.