Premium Rush (2012) *** review

De achtervolgingsfilm is een populair subgenre binnen de actiefilm. Er bestaan dan ook talloze films waarin auto’s, vliegtuigen, helikopters, boten, motors… elkaar in volle vaart achterna zitten met als resultaat adembenemende actiescènes. Zo was het onlangs in de meest recente James Bondfilm Skyfall nog smullen van een achtervolging te motor op de Istanbulse daken waarna de scène verderging op het dak van een trein. Een vervoersmiddel waar je misschien niet meteen aan denkt bij een spectaculaire achtervolging is de fiets. Daar wil actieprent Premium Rush (2012) verandering in brengen.

Deze Premium Rush heeft op het eerste gezicht veel in huis om een boeiende en spannende film te zijn: een talentvolle en hippe hoofdrolspeler (Joseph Gordon-Levitt), een regisseur en scenarist die een verhaal kan vertellen (David Koepp) en dus een origineel en interessant uitgangspunt (fietsen tegen de tijd in het razenddrukke New York). De film zit vol goede entertainende bedoelingen, maar toch hapert hij hier en daar wat. De vertolkingen, actiescènes en regie zijn goed, maar Premium Rush blijft toch niet de volle 91 minuten boeien omdat het verhaal soms naar alle kanten stuitert.

Korte inhoud: Wilee (Gordon-Levitt) is een van de 1500 fietskoeriers in Manhattan die dagelijks hun leven wagen om dringende pakjes bij de juiste bestemmeling te leveren. De ex-rechtenstudent is een van de grootste waaghalzen in het vak: op een stalen fiets zonder remmen zoeft hij rakelings door het drukke verkeer. Constant moet hij op zijn hoede zijn voor autodeuren die plots geopend worden, overstekende voetgangers, spelende kinderen, roekeloze chauffeurs en ander gevaar. De jonge kerel heeft een hekel aan zakendoen en maatpakken en vindt in zijn huidige job duidelijk de nodige adrenaline.

Maar ondanks alle risico’s is Wilee ook de beste in zijn vak en zo wordt hij op een dag door zijn baas naar Columbia University gestuurd waar hij een dringend pakje moet gaan afhalen. Dat moet hij daarna veilig naar Chinatown brengen. Nog op de campus wordt Wilee aangesproken door een onbekende man die de envelop te pakken wil krijgen. Maar Wilee is contractueel verbonden om het pakje te bezorgen aan de ontvanger en springt meteen op zijn fiets, hij heeft immers maar anderhalf uur om het pakje te bezorgen. De onbekende — die enige minuten later een agent van de NYPD blijkt te zijn — zet meteen de achtervolging in.

In plaats van een eenvoudig en rechtlijnig verhaal te vertellen en te focussen op de achtervolging an sich, hebben de makers besloten om nog een aantal nevenplots toe te voegen. Een achtervolging middenin New York per fiets lijkt mij nochtans genoeg actie en materiaal te bieden om een boeiende film te maken. Maar er zijn wat te veel zijsprongen over de inhoud van het pakje, rivaliteit tussen de koeriers en bovendien nog de obligate romance die het tempo van de film vertragen. Zo is de relatie van Wilee met zijn collega Vanessa net op de klippen gelopen en doet hij allerhande pogingen om haar terug te krijgen. Deze verhaallijn is echter niet diepgaand uitgewerkt en zit ongelukkig gekneld tussen de actiescènes. Het draagt dan ook weinig bij tot de film.

© Sony Pictures Home Entertainment

Als scenarist van Jurassic Park, Mission:Impossible, Panic Room en Spider-Man heeft David Koepp nochtans zijn sporen in het vak verdient. Maar zijn laatste scripts (Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull of Angels & Demons) waren toch al van een aanzienlijk mindere kwaliteit en hadden eveneens te lijden onder een te zware plot. Als regisseur is Koepp dan weer minder bekend. Zijn voornaamste wapenfeiten zijn Stir of Echoes, Secret Window en Ghost Town. Geen slechte films, maar ook geen films die blijven hangen.

Een leuke visuele vondst is wanneer de fietsende Wilee in problemen raakt, zijn opties door middel van slow motion en pijlen in beeld worden gebracht. Zo kan je je inleven in de bliksemsnelle beslissingen die fietskoeriers in een drukke stad dagelijks moeten nemen om ongelukken te vermijden. De meeste opties eindigen voor Wilee meestal dan ook met een valpartij. Storend zijn dan weer de flashbacks die de vaart uit het verhaal halen.

Joseph Gordon-Levitt vond tussen de topfilms door (Looper, The Dark Knights Rises, 50/50, Inception) nog de tijd voor dit kleinere project (budget: 35 miljoen dollar). Zelfs al is Premium Rush voor Gordon-Levitt haast zeker een tussendoortje, dan nog geeft de acteur zich helemaal. Hij amuseert zich duidelijk en fietst de longen uit zijn lijf (met soms valpartijen tot gevolg zoals we in de end credits zien).

© Sony Pictures Home Entertainment

Nog in de cast is Michael Shannon uitstekend als de corrupte flik Bobby Monday, en verder vooral onbekende gezichten (Dania Ramirez, Wolé Parks of Jamie Chung). Helaas hebben de acteurs niet echt beklijvende personages gekregen om zich mee uit te leven. De humor komt van het personage van Christopher Place die als NYPD-agent te fiets telkens de loef wordt afgestoken door Wilee.

Je mag als kijker bij dit soort films niet te opmerkzaam zijn of te veel nadenken, want dan ontdek je grote plotgaten of onzorgvuldigheden (zoals geografische fouten, of wanneer Wilee in een achtervolging met zijn fiets overkop gaat, maar in het volgende shot de vluchtende alweer bijna te pakken heeft). Anderzijds pretendeert Premium Rush ook geen Oscarwinnaar te zijn. De film wil entertainen en snelle actie brengen en dat is toch vrij aardig gelukt. Bovendien hebben de acteurs duidelijk plezier gehad op de set en het is anders om New York eens te zien door de ogen van fietsers. Premium Rush is perfect als zaterdagavondfilm met een bak popcorn op je schoot. Pretentieloze ontspanning.

Op de blu-ray vind je enkele extra’s over de totstandkoming van het verhaal en het filmen van de stunts.

Beoordeling: 3 / 5