We hebben twee films met zowaar hetzelfde onderwerp: aanval op het witte huis. De eerste actieprent is White House Down (2013) van Roland Emmerich, naar verluidt een draak van een film, de andere film is Olympus Has Fallen (2013) van Antoine Fuqua. En ik keek er al naar uit, gezien de indrukwekkende cast, en de toch wel verkwikkende trailer. Ik ben wel fan van die Steven-I-am-gonna-kick-your-ass-Seagal filmpjes, dus waarom een oorlogsschip niet inruilen voor het Witte Huis.
Korte inhoud: Het verhaal van een Amerikaanse Secret Service bodyguard Mike Banning (Gerard Butler) die tijdens een verplaatsing tijdens een sneeuwstorm het presidentiële voertuig van een brug kantelen. Hij slaagde er nog in de president (Aaron Eckhart) te redden maar de First Lady (Ashley Judd) liet er het leven. President Benjamin Asher, die goed bevriend is met Mike, wil toch het drama uit zijn hoofd zetten en de bodyguard wordt overgeplaatst. Maar wanneer Noord-Koreaanse terroristen onder leiding van Kang (Rick Yune), gewapend met zwaar geschud en getraind in martial arts, het Witte Huis bestormen en de president en een aantal van zijn medewerkers gijzelen, blijkt hij de enige man te zijn die de president en het land nog kan redden.
De zwarte regisseur Antoine Fuqua is de laatste tijd toch eerder een mooie-beeldjesmaker geworden, net zoals een Michael Bay of zelfs een Roland Emmerich, en dat is bij deze film spijtig genoeg niets anders. Het zijn vakkundige regisseurs die afgelikte vehikels afleveren. Geef ze een sterk scenario en ze zijn in staat een meesterwerk af te leveren, zoals een Training Day (2001), maar geef ze een belachelijk script als dat van debuut-scenaristen Creighton Rothenberger en Katrin Benedikt en je krijgt een lachwekkend spektakel met afgelikte beelden en spetterende actie-scènes. Fuqua heeft ondertussen al wat blunders gemaakt, denk maar aan King Arthur (2004), en hier toont hij zich weer van zijn meest onbenullige kant. Maar het probleem ligt voornamelijk aan het infantiele scenario die geen enkel cliché schuwt en zowat elk greintje geloofwaardigheid met een wurggreep en een paar pistoolschoten aan flarden knalt.
Ok, Noord-Korea doet wat moeilijk in de regio met hun spierballen retoriek en hun gephotoshopte straaljagers, maar om van hen nu geloofwaardige terroristen te maken die een inval zouden organiseren op het Witte Huis…? Please, give me a break. Het uitgangspunt was al van de pot gerukt om nog maar te zwijgen over de uitwerking van deze premisse. De Koreaanse terroristen hijacken een AC-130 Gunship en besproeien de buurt van het Witte huis met 50 kaliber geschut, om nog eens en passant het Washington monument af te toppen. Nadien volgt er een bestorming van Olympus (het Witte Huis) met de hulp van nog meer zwaar geschud, deze keer van Belgische makelij (voor de liefhebbers, de FN M420D !), en nog wat RPG’s. Uiteindelijk gijzelen ze de president, de vice-president en nog wat hoge pieten in de bunker van het gebouw. Nog een geluk was Mike Banning in de buurt die op zijn John ‘Die Hard’ McClane’s de president en de Amerikaanse bevolking probeert te redden van een nucleaire holocaust.
“Nucleaire holocaust? ” Wel ja, de scenaristen zijn op het gekke idee gekomen dat de overheid, in een vlaag van zinsverbijstering, op alle kernkoppen een zendertje zou hebben gezet die de raket van op afstand kan vernietigen. Het systeem heet Cerberus, en wordt in gang gestoken nadat de president, zijn VP en de Minister van Defensie, elk een stuk van de geheime code invoeren. En net deze drie mensen werden gegijzeld in de bunker. Hun bedoeling is enerzijds het mes op de keel te zetten van het Pentagon om hun schepen uit de buurt van de Koreaanse wateren te halen, maar uiteindelijk ook om Amerika om te vormen tot een nucleaire wasteland. Oh ja, ze willen ook nog een vlucht-helicopter, want ja, hier hebben we niet te maken met geflipte Al-Qaida zelfmoord-terroristen of Japanse kamikaze piloten! Kom, kom, even serieus. Los van het waanzinnige concept van Cerberus, lijkt het me een onnozel idee om zo’n systeem te bouwen die de raket tot ontploffing laat brengen in plaats van gewoon het besturing- en ontstekingsmechanisme te vernietigen. Enfin, de mensen van Movie Sins zullen hier plezier aan beleven aan het ontleden van de stommiteiten, want ze zijn gewoon teveel om op te sommen in één review.
© Dutch Filmworks
Dit is een 90’ties film, met hints van Under Siege en Die Hard, maar dan nog dommer in zijn uitwerking. Olympus Has Fallen gaat er vanuit dat het (Amerikaanse) publiek alles wel zal slikken, zolang je de explosies maar hard genoeg maakt en het patriottisme niet uit het oog verliest. Alles wat we in deze actieprent voorgeschoteld krijgen, hebben we al honderd keer gezien in gelijkaardige actie-vehikels. Maar ere wie ere toekomt, de presidentiële locaties zijn hier beter uitgewerkt dan ooit tevoren. We krijgen een rondleiding van Camp David en het Witte Huis ziet er echt wel gedetailleerd uit, ook al zal de bunker er wel anders hebben uitgezien, vermoed ik. Wat me ook is opgevallen is dat er bitter weinig vrouwen zijn in deze prent, en de enige sterke vrouwelijke rol is de Minister van Defensie, gespeeld door Melissa Leo, die brutaal en tot bloedens toe in mekaar wordt geklopt.
Actrice Ashley Judd heeft dan weer een minuscuul rolletje als First Lady, waarin ze met het presidentiële voertuig van een brug duikt. Een vreemde scène, want iedereen gaat er meteen van uit dat ze dood is, ook al zit ze in een kogelvrij en versterkt voertuig MET gordel. Niemand lijkt ook maar aanstalten te nemen om tot bij het voertuig te komen, laat staan de helikopter die volgt de opdracht geven om de toestand van de First Lady te checken. Neen, de beginscène met Eckhart en Butler in een boksring maakte meteen duidelijk dat dit een homo-erotische testosteron film was, waar mannen de helden zijn en vrouwen in elkaar worden geslagen of onbenullige bijrolletjes krijgen.
© Dutch Filmworks
De minst memorabele vertolking uit de film komt van Aaron Eckhart, die hier niet alleen een kleurloze president neerzet, maar zich ook niet schaamt voor een beetje over-acting. De speaker of the house die dienstdoende president wordt, is dan weer getypecast door Morgan Freeman die dezelfde rol speelde in Deep Impact. Het cliché kon niet groter zijn, maar op een zeker moment krijg je er plezier in en begin je met de opeenstapeling van stereotypen te lachen. Het had leuk geweest mocht plots Dennis Rodman opduiken, die het zou opnemen voor de Koreaanse zaak, en wat stompen zou verkopen op het gezicht van Butler. Maar van Butler gesproken, en dat is misschien het tweede pluspunt uit deze puinhoop van een film, staat zijn mannetje als vechtmachine en ontspanning is met hem verzekerd, ook al is er zo goed als geen (bedoelde) humor te bespeuren en moeten we heel wat bruut geweld doorstaan (iets waar Antoine Fuqua blijkbaar verzot op is). Maar als je op zoek bent naar een slimme Witte Huis/secret service thriller, dan raad ik toch In the Line of Fire (1993) aan boven deze Olympus Has Fallen, die niets meer is dan een schaamteloze Die Hard-rip-off (cf. man die toevallig betrokken wordt in een hijacking en in het heetst van een gevecht nog met zijn vrouw belt, of de man die een andere man tegen het lijf loopt die eigenlijk een schurk is en zich voordoet als vriendschappelijk, …)
© Dutch Filmworks
Vanaf vandaag 20 augustus 2013 ligt in ieder geval de Blu-ray in de winkelrekken, met heel wat bonusmateriaal en behind the scenes filmpjes. Zo komen de actie-regisseurs in wording alles te weten van hoe ze een actie-scene in beeld moeten zetten en krijgen ze ook nog eens een cursus ground-combat. Indrukwekkend om te zien is de hoeveelheid van visuele effecten in de film steken, zonder dat je er bij het zien ervan gewaar wordt (hoewel het ene effect wel beter is gelukt dan het andere). Zo hebben we hier niet te maken met cgi-monsters, dan wel met een zomerlandschap die veranderd wordt in een sneeuwlandschap, of een luchtschot zonder het gebruik van een echte helicopter. Voor mij was het bonusmateriaal véél interessanter dan de film zelf. En naast al het behind-the-scenes materiaal zijn er ook nog wat bloopers. Enkel spijtig dat er geen audio-commentaar van de regisseur te bespeuren was, waarin hij misschien zijn excuses kon overmaken. Wat de Blu-ray van Olympus Has Fallen mij heeft geleerd is dat de film uiteindelijk een showreel is geworden van het departement van de visuele effecten, ook al wou de regisseur hier geen effecten-film van maken. Mission failed! Olympus Has Fallen is naast een samenraapsel van actie-scènes die we al in andere films hebben gezien (Die Hard, Deep Impact, Independence Day, “24” serie, …) een visuele effecten film.
Beoordeling: 1.5 / 5
Recensie door Dave op 20 augustus 2013
*** Olympus Has Fallen trailer ***
