Ik heb ondertussen al heel wat verfilmingen gezien van Anna Karenina, naar het bekende oeuvre van Leo Tolstoy. Ik heb er één gezien met Sophie Marceau en Sean Bean als de graaf Vronsky. Ik heb ook een versie gezien met Jacqueline Bisset en Christopher Reeve, en ook nog een versie uit 1948 met Vivien Leigh en uiteraard de 1935 versie met Greta Garbo. Er waren voor mij dus niet veel verrassingen meer bij het zien van Anna Karenina (2012) van Joe Wright en scenarist Tom Stoppard.
Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af in de high society van het 19e-eeuwse Rusland, en verkent de mogelijkheid tot liefde die door het menselijk hart stroomt, van de passie tussen twee mensen die overspel plegen tot de band tussen een moeder en haar kinderen. Wanneer Anna Karenina (Keira Knightley) haar geluk met haar man Alexei (Jude Law) in vraag stelt en hopeloos verliefd wordt op de jonge graaf Vronski (Aaron Taylor-Johnson), zal dit grote veranderingen teweegbrengen in haar familie, vriendenkring en de gemeenschap.
En toch weet de regisseur van Atonement (2007) ons te boeien met een wel heel vernieuwende mise-en-scene. Het lijkt er bij momenten op dat Wright de wereld van het toneel en de film wou samenbrengen. Karakters komen op en verdwijnen uit het beeld via de zijdeuren, of decorstukken worden op wieltjes binnen gerold, papieren snippers in de vorm van sneeuw, handgeschilderde achtergronden, miniatuurtreintjes en ook een klank- en lichtspel, net zoals we naar een toneelstuk aan het kijken zijn. Let wel, het blijft een film, en je hebt nooit echt de indruk naar een verfilmd toneelstuk te kijken, maar die artisanale wereld van het theater zit nooit ver weg, en dit in een periode waar cgi niet meer weg te denken is in de moderne cinema. En dat is misschien meteen ook het grootste minpunt aan deze film. Visueel ziet alles er heel prachtig uit, maar de film voegt verder niet veel toe aan een verhaal die al meermaals is verfilmd.
Op vlak van het verhaal houdt Wright zich weg van alle politieke implicaties en vestigt zijn volledige aandacht op de romance tussen Karenina en Vronski. De rest van de neven-personages zijn getuigen van de situatie en worden nauwelijks tot helemaal niet uitgewerkt. En dat vond ik behoorlijk spijtig zeker met figuren als Dolly, vertolkt door de talentvolle Kelly Macdonald en Oblonsky, een sterke vertolking van Matthew Macfadyen. De fout die ik niet zal maken is om de film te gaan vergelijken met het boek van Tolstoy over de onmogelijke liefde en de rigiditeit van de Russische aristocraten, want hiervoor zou je minstens 6 uur voor nodig hebben in plaats van 129 minuten, maar je zou verwachten dat de regisseur toch iets meer met het materiaal zou aanvangen. We krijgen een magisch decor te zien en worden verleid door de pracht en praal die in scène wordt gezet, maar los van dit blijven we toch een beetje op onze honger zitten.
© Universal Pictures Home Entertainment
Keira blijft geweldig, maar zij heeft ondertussen al wat ervaring met kostuum drama’s, maar de relatie tussen Keira en Jude Law en die met Aaron Taylor-Johnson komt ook nooit van de grond, ondanks alle screentijd die er aan wordt gewijd. Hadden alle acteurs spontaan beginnen zingen en volledig de Misérables-toer op gegaan, dan was niemand geschokt geweest en zou het waarschijnlijk ook een betere musical geweest zijn. Het had in ieder geval zinvoller geweest zijn gezien de aandacht voor decor en kledij, in plaats van emotie en menselijkheid. De film heeft een R-rating gekregen voor het beetje seksualiteit die in de film voorkomt, maar deze rating slaat eigenlijk nergens op.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 24 februari 2013