G.I. Jane (1997) ** Blu-ray review

Ik had veel verwacht van deze girl power film G.I. Jane (1997). Maar toen kreeg ik heel wat negatieve reacties over de film te lezen, en heb ik deze film pas heel laat te zien gekregen, en ja, wat een teleurstellend schouwspel was me dat. En dat ondanks al het aanwezige talent die aan deze prent heeft gewerkt, te beginnen met de award-winnende regisseur Ridley Scott en erkend actie-scenarist David Twohy die verantwoordelijk is voor het uitstekende actie-drama The Fugitive (1993).

Korte inhoud: Senatrice Lillian DeHaven (Anne Bancroft) dringt er bij de Marine-secretaris op aan dat het tijd wordt om vrouwen toe te laten bij de Marine. Lt. Jordan O’Niel (Demi Moore) krijgt de kans om als eerste vrouw toe te treden tot een elite Navy SEALS-eenheid. Niemand verwacht dat ze het zware regime tijdens de training zal weten te doorstaan, maar ze is vastberaden om te slagen. De Command Master Chief John James Urgayle (Viggo Mortensen)bij de Seals is in ieder geval niet opgezet met de stunt en is van plan om haar door een ware hel te laten gaan, tezamen met haar mannelijke collega’s.

Ik was lange tijd van mening dat hoe korter het haar van Demi Moore was, des te hoger de kwaliteit van de film. Deze G.I. Jane is hier echter een uitzondering op. We zien een Demi als een uit de kluiten gewassen para-commando die haar hoofd heeft kaalgeschoren om zo alle seksuele misverstanden uit de weg te ruimen. Maar verder dan geploeter door de modder met gevleugelde quotes als “Suck My Dick” komt haar personage niet. En ondertussen zien we een masochistische drilinstructeur de meest perverse en ziekelijke opdrachten verzinnen om zijn nieuwe rekruten te testen, maar achteraf bekeken is het natuurlijk een toffe kerel die het beste voorhad voor zijn onderdanen.

Ik heb er niets op tegen om vrouwen te zien in een militaire outfit. Waarom zou enkel dat recht toekomen aan spierbundels als Sylvester Stallone of Arnold Schwarzenegger. Mijn probleem is niet zozeer met de emancipatorische toon die de film wil aanhouden, dan wel met de discriminerende flair ze een andere groep van mensen benadert. In de film wordt Jordan po stang gejaagd en onder het mom dat ze ‘lesbisch’ zou zijn. Een onbeschofte aantijging die de rechtlijnige Seal in spe niet zomaar over haar heen laat gaan. Met een zekere trots in haar stem maakt ze duidelijk dat ze wil genieten van het privilege om als hetero in een bodybag naar huis terug te keren. Beter een dode vrouw, dan een lesbische vrouw? Een mooie moraal is me dat.

© Scott Free Productions

Ridley Scott is al zo subtiel in deze film als een olifant in een porseleinenwinkel. Alles ziet er al zo over-the-top uit als cliché, en bij momenten heb je de indruk naar een Tony Scott film te kijken met zijn ongenuanceerd, pro-militaristische aanpak. Ik heb er niets op tegen dat de maker van Blade Runner ook af en toe eens een platte commerciële film wil maken, maar waar staat geschreven dat je dat niet met een paar hersencellen meer kan doen. Dit ruikt naar intellectuele luiheid van een cast en crew waarvan je heel wat meer verwacht.