Dat ik een liefhebber ben van films van eigen bodem, weten jullie al langer dan vandaag. Het komende filmfestival van Gent presenteert trouwens liefst 9 films uit de Vlaamse klei geboetseerd. Meer moet je niet achter mijn Vlaamse voorkeur zoeken. Er zitten bovendien zoveel internationale elementen in de hedendaagse Vlaamse films dat dit de diepte en rijkdom enkel maar ten goede komt zonder de eigenheid die onze filmmakers typeert te verloochenen. Persoonlijk vind ik die eigenheid bestaan uit soberheid, spelen met stills, slomo, muziek en trage montages. Bescheidenheid ook, want pretentieus of over-the-top gaan onze films zelden. Al deze elementen vinden we terug in het veelbesproken Little Black Spiders (2012) van Patrice Toye.
Little Black Spiders verwijst naar de weggestoken zwangere tienermeisjes die in alle anonimiteit leven, ver weg van de gemeenschap waaruit ze werden verstoten, hun bevalling afwachtten in jaren zeventig van de vorige eeuw. Een schijnheilige traditie die in bepaalde milieus nog vrij lang heeft bestaan. Scha en schande en familie-eer. Het was een duistere periode voor donkere feiten, die doodgezwegen werden.
Patrice Toye slaagt erin dit zwaarbeladen thema op meesterlijke en poëtische wijze heel lichtvoetig te verhalen. Overdreven sentiment en drama worden vermeden en de donkere kantjes van het persoonlijk verhaal en drama van de tienermoeders komt slechts subtiel aanbod. Het maakt de film tot een soort van speelse coming-to-age movie waarin jonge meisjes vol idealen zich toch al dan niet the hard way bewust worden van de realiteit van hun conditie. Met dank aan de twee talentvolle hoofdrolspeelsters Katia en Roxanne (respectievelijk vertolkt door Line Pillet en Charlotte De Bruyne).
Korte inhoud: Katharina is zwanger van haar leraar Latijn-Grieks. Ze is hopeloos verliefd op hem en kan enkel maar denken aan een gelukkig toekomst met hem en haar kind. Wanneer ze aankomt bij de zusters in Limburg te midden van de bossen kijkt ze wat de kat uit de boom en voelt ze zich niet meteen thuis tussen die andere meisjes. Toch slaagt ze erin een goeie vriendschapsband te sluiten met de rebelse Roxanne die haar kind wil afstaan.
De zusters lijken niet de monsters uit “The Helena Sisters” en de zolder blijkt absoluut geen gevangenis. De meisjes doden hun tijd met luieren in het bos wat voor feeërieke taferelen zorgt die bijdragen tot de dromerige sfeer zoals je die in The Virgin Suicides (1999) ook had. De hele film is een ‘meisjes-film’. Je ziet de meisjes worstelen met hun gevoelens, hun lichaam en hun dromen. Tot Katia beseft dat zij waarschijnlijk haar kind ook zal moeten afstaan. Dan stelt ze alles in het werk om het te houden. Naar het einde toe wordt de film een stuk donkerder en slaat de sfeer wat om richting onvermijdbaar drama. Doe dat toch niet kind, denk je luidop.
© Cinéart
Niettemin. Ondanks het voorspelbare gehalte, pakt deze film je. Patrice Toye schildert de tieners niet af als domme ganzen die door hun eigen schuld zwanger zijn geworden en onverantwoordelijk zijn en daardoor niet geschikt als moeder. Nee ze toont meisjes die weten wat ze willen, blaken van jeugdig enthousiasme, maar door omstandigheden in een voor de maatschappij onaanvaardbare situatie zijn terecht gekomen. Ze maken er het beste van, vinden elkaar. Dat wordt perfect verbeeldt door Katia en Roxanne. De naturel waarmee deze meisjes acteren is verbazingwekkend. Ook de scènes waarin luide rockmuziek en slomo-beelden van dansscènes worden getoond, dragen bij tot de knappe stijl en de leefwereld waarin de meisjes even ontsnappen aan hun realiteit.
Deze film zal ongetwijfeld hoge toppen scheren, net omwille van de speelse en poëtische aanpak van een donker gegeven. Mijn gezelschap vond het stilistisch een kopie van Picnic at Hanging Rock (1975). Toevallig een film waarnaar Patrice Toye in interviews zelf naar verwees. Zelf vond ik die aanpak zeer geslaagd.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Jeroen op 22 september 2012
