Twixt (2011) **½ Blu-ray review

Zaterdagavond na een drukke dag vol vertier en een heerlijke portie sushi, zagen we op de klok dat de nacht nog jong was en de tijd geruststellend. We besloten dan maar eens langs de Sphinx-cinema te struinen en te kijken wat er zoal klokslag 22u30 speelde. Toen we de affiche zagen van Twixt (2011), waren we er niet meteen weg van. Ook de korte inhoud uit een krantenknipsel had het meer of de meester zelf dan over zijn laatste film. Die meester is dan ook niet van de minste: Francis Ford Coppola. Van een meester verwachten we veel.

Twixt is niet de film die je verwacht, toch stelt hij niet teleur. Het lijkt een stijloefening te zijn, licht experimenteel, zonder veel diepgang, maar echt oppervlakkig kun je het ook niet noemen. Horror, nee, magisch-realistisch en surrealistisch dat wel ja. Een al tientallen keren herkauwd thema, maar het blijft werken zeker als je het in de handen geeft van Coppola die er zich duidelijk geamuseerd heeft met verschillende filmstijlen door mekaar te verweven.

Korte Inhoud: Hall Baltimore (Val Kilmer), is een schrijver op leeftijd en op retour, met veel schulden en een boze echtgenote, waardoor hij maar vlucht in den drank en de eenzaamheid van het bestaan. Hopend om nog wat te verdienen aan zijn laatste bestseller belandt hij in een Swann Valley, een stadje waar de tijd stille bleef staan. Of liever waar de tijd de tijd niet is, als je de verhalen over de klokkentoren met de zeven klokken die elk een ander tijdstip aangeven, moet geloven. Als de plaatselijke sheriff Bobby Lagrange (Bruce Dern) als enige fan, dan nog een opdringerige kerel blijkt te zijn, die zelf ook schrijft, dan heb je het als schrijver wel gezien. Hall will het stadje dan ook zo vlug mogelijk achter zich laten. Hij installeert zich in een motel, bezint zich en gaat met een fles in de hand nog eens wandelen. Tijdens zijn nachtelijke wandeling wordt hij opgeschrikt door de plotse verschijning van Virginia (Elle Fanning), een jong meisje. die precies iets van hem wil. Een oud hotel blijkt plots weer bewoond, hij loopt ook Edgar Allen Poe (Ben Chaplin) tegen het lijf en dan de schreeuw om hulp van Virginia.

Hall ontwaakt uit zijn droom, maar was het wel een droom? Het laat hem niet los en ook in het dorp zelf begint hij verhalen op te vangen over het oude hotel, het drama dat er gebeurde en de klokkentoren waar iedereen zo bang voor is. Bovendien betrekt Bobby Lagrange hem bij een geheimzinnige moord die hij in de schoenen van de mysterieuze commune aan de andere kant van het meer wil schuiven. Hall denkt eindelijk de plot gevonden te hebben voor een nieuw verhaal waardoor hij zijn schulden kan afbetalen en zijn vrouw en uitgever tevreden te stemmen en is vastberaden de fijne achter de wilde verhalen te zoeken. Het brengt hem verder dan hij ook verwacht zou hebben.

Twixt begint als een sprookje. De vertelstem van Tom Waits -wat hier een leuke gimmick is – leidt ons in Swann Valley. Ander leuks is dat de film het ene moment een doordeweekse zaterdagavond film is, bv de momenten dat we Hall in zijn gewone doen zien en soms iets weg heeft van de komedies van Woody Allen: gedetailleerde shots, fijne dialogen met komische inslag. En wanneer Hall in de andere wereld terecht komt bij Edgar Allen Poe, is het een ware gothic novel. Niet alleen qua filmstijl, die doet denken aan Sin City en bepaalde scènes uit Paris Je t’aime (2006).

Het soort magisch-realisme waar ik fan van ben, ondanks het thema van de vermoorde onschuld, ook wel typisch voor zowel de gothic novel als het magisch-realisme, denk maar aan mijn meest favoriete boek ooit in die zin: “De Komst van Joachim Stiller” van Hubert Lampoo. De puzzel valt niet te moeilijk in mekaar, het verhaal is boeiend en licht verteerbaar, maar heeft ook geen houvast. Sommigen vinden dit de meester niet waard, en daar valt wel iets over te zeggen, gezien we mijlenver verwijderd zijn van het genie achter een Godfather saga. De personages acteren op meer dan degelijk niveau. Het is adequaat geregisseerd en gecast: Hall als waardeloze drinkebroer met bierbuik, Ben Chaplin als Charlie Chaplin (ik bedoel Edgar Allen Poe) en de fotogenieke Elle Fanning. Het heeft ook typecasting en stereotypen, zonder banaal te worden.

Twixt doet me denken aan The Pledge (2001) van Sean Penn: een op het eerste zicht kleine film, waarvan de kwaliteiten pas later naar boven komen, ook al zou het ook wel kunnen dat ze dat nooit doen. Velen waren verheugd om de terugkeer te zien van Coppola naar het horrorgenre na zijn recente wankele avonturen in het arthouse circuit. Ze zullen hem na deze misschien stilletjes vragen om ermee te stoppen en zijn energie te steken in het produceren van films in plaats van ze te regisseren. Op 23 juli 2013 verschijnt de film op DVD en Blu-ray.