The Man with the Iron Fists (2012) **½ review

Er is een nieuwe geflipte exploitation martial-arts prent op de markt. The Man with the Iron Fists (2011) is het regiedebuut van het hip hop fenomeen RZA. En opmerkelijk is dat we hierin heel wat bekende koppen aantreffen. Nochtans was het niet meteen voor het geld te doen, zo blijkt. Deze productie heeft hooguit 15 miljoen dollar gekost, en gezien de speciale effecten denk ik niet dat er heel veel is overgebleven voor de cast.

Korte inhoud: Het verhaal draait rond een zwarte smid (RZA), die wapens smeed voor de bewoners van een afgelegen dorpje in feodaal China in de 19de eeuw. Wanneer een transport met goud in de buurt van het dorpje wordt ontdekt, wil iedereen vechten om ook maar wat van deze buit mee te pikken, zo ook de Europese Jackknife (Russell Crowe). Het is aan de ‘Lion Clan’ om deze buit van de keizer te beschermen. Dit met alle gewelddadige gevolgen vandien.

De film heeft iets weg van Kill Bill waar RZA ook muziek heeft voor verschaft. De man is in ieder geval bezeten door het genre. Hij is tevens oprichter van de East-Coast hiphopformatie Wu-Tang Clan. The Man with the Iron Fists is een uitbundige mengeling van actie-genres met een jaren 70 en begin jaren 80 ondertoontje.

De film werd geschreven door Eli Roth (Hostel I & II). Ik hoef er dus niet bij te vertellen dat er geen rem zal staan op de hoeveelheid bloed die we op het scherm zullen aantreffen. Roth heeft tot in de kleinste details de film uitgeschreven, tot zelfs de designs van alle wapens.

In de film zien we ook Sucker Punch actrice Jamie Chung, martial-art-legende Chia Hui Liu, een terugkeer van Lucy Liu en Pam Grier, naast nieuwkomers als Zhu Zhu, Grace Huang en Celina Jade. Er is ook een rol weggelegd voor Daniel Wu die reeds een pak martial art films op zijn naam heeft staan, maar bij ons nog onbekend is.

Het grote wapen-arsenaal wordt ingezet en het bloed spat alle kanten uit, maar de film komt met moeite van de grond. Het is allemaal wat amateuristisch in elkaar gestoken, maar het is net deze naïviteit die deze prent zo leuk maakt. Ook al ontbreekt er heel wat, zullen de fans van de slaughterhouse en cross-cultural exploitation films hier veel plezier aan beleven. Maar het is verre van een Tarantino film, die jeugdobsessies en intense passies tot iets heel persoonlijk heeft weten te maken. RZA is net iets teveel bezig met effecten en vecht-choreografieën.

© Universal Pictures Home Entertainment

De Blu-ray ligt in de winkelrekken vanaf 29 mei 2013 en had effectief ook een bioscoop release gekregen, ook al dachten velen dat het een direct-to-dvd film zou worden. Ik heb er de eerste 30 minuten toch goed van genoten maar nadien werd is misselijk van het overdadig gebruik van cgi. Tevens ben ik niet zeker dat RZA de film had moeten regisseren én erin ook nog eens acteren. Je kunt je moeilijk investeren voor de volle 100% in de regie én het acteerwerk, tenzij je Woody Allen, Clint Eastwood of Ben Affleck heet. Ook de promotiecampagne vond ik wat troosteloos. Met een naam als Russell Crowe hebben ze nog net hun 15 miljoen dollar productiebudget teruggewonnen, maar niet veel meer. De film bleef immers stranden op een recette van 19,7 miljoen. Als het op exploitation aankomt heb ik zelf liever films als The Machine Girl (2008) of Tokyo Gore Police (2008).
/span>