Never Let Me Go (2010) ***½ Blu-ray review

Wanneer een boek als deze waarop Never Let Me Go (2010) gebaseerd is, wordt verfilmd (poster), is het altijd even afwachten hoe goed of hoe slecht de boodschap wordt vertaald op het grote doek. Het boek geschreven door Kazuo Ishiguro, wat één van de sterkste boeken van de afgelopen jaren was, heeft regisseur Mark Romanek sterk vertaald in een beklijvend drama. Ook al blijft het misschien bij momenten toch net iets te oppervlakkig.

Korte inhoud: Het verhaal begint in het begin van de jaren 70, op een school Hailsham genaamd. Een school die kinderen opleidt om later in het echte leven als donors te opereren. Ruth (Keira Knightley), Kathy (Carey Mulligan) en Tommy (Andrew Garfield) maken deel uit van die kinderen. Ze krijgen een opleiding om zich te kunnen handhaven in het klein beetje echte leven dat ze ooit te zien zullen krijgen. Als ze achttien worden verlaten ze de school en kunnen ze kiezen om donor te worden, of om zich kandidaat te stellen als verzorger. Ruth en Tommy zijn al sinds ze Hailsham verlieten samen en Kathy blijft de eenzame derde, die sinds ze Tommy leerde kennen, verliefd was op hem.

Jaren passeren en Ruth en Tommy vervullen hun plicht als donor, terwijl Kathy haar job als verzorgster volbrengt. Op een dag komen ze elkaar terug tegen en komen ze erachter in wat voor leven ze opgesloten zitten. Het redden van mensenlevens is opeens niet zo idyllisch meer zoals ze het zich voorstelde.

Keira Knightley zet in deze drama een ijzersterke prestatie neer als de jaloerse, curieuze, achterbakse Ruth. Waar ze vaak de rebel speelt, speelt ze hier eerder het meisje dat vooroploopt op haar tijd. Voor diegene die Keira enkel maar kennen uit de Pirates of the Caribbean-saga zullen die toch eventjes van slikken. Ze laat zien dat ze gegroeid is als actrice, en geen moeite heeft met dramatische vertolkingen. De mooie Carey Mulligan, die al eerder samen speelde met Keira Knightley in Pride & Prejudice, zet hier wederom een sterke acteerprestatie neer. Ze speelt wel opnieuw het verlegen, berekend meisje dat maar moeilijk haar gevoelens kan uiten, een beetje in dezelfde lijn als Drive (2011) . De rol zit haar als gegoten, dat is haast een open deur instampen. Carey speelt de verteller in het verhaal, en het is vanuit haar standpunt dat je de hele film bekijkt. Vooral het spel tussen Ruth en Kathy is zeer sterk in beeld gebracht. Dat ene meisje die het maar niet kan verwerken dat iemand anders met haar grote liefde is gaan lopen. Opgepast heren, crush alert. Ik had het toch stevig te pakken tijdens de film.

Verder wordt de derde hoofdrol vertolkt door Andrew Garfield, die je misschien kent als het maatje van Mark Zuckerberg in The Social Network (2010). De eerder stijlvolle womenizer uit deze David Fincher prent wordt hier omgedoopt tot een verlegen en apart individu die moeilijk overweg kan met zijn gevoelens en gedachten. Het is ontroerend om zijn verliefdheid te zien voor een ander meisje, terwijl hij al een relatie heeft. De dialogen tussen Kathy en Tommy zijn dan ook een van de hoogtepunten van Never Let Me Go.

Mark Romanek (One Hour Photo) is er in geslaagd om een sterke cast een ijzersterke film te laten spelen. Een film die als een zeer romantisch en een bloemetjes-en-bijtjes-in-de-lentetuin-prent begint, maar omdraait in een aangrijpend drama die je doet meeleven met de pijn en gedachtes van de personages. Het is een film die je vanaf de tweede helft bij de keel grijpt en je een half uur na de aftiteling nog even doet uitblazen.

Maar zoals voorheen gezegd, Never Let Me Go blijft bij momenten net iets te veel op de oppervlakte, zo is het verhaal rond de boarding schools bij momenten zwak en wazig uitgewerkt, ook de stappen die de personages zetten in hun leven zitten soms net iets te veel op de achtergrond. Terwijl dit toch ook een belangrijk aspect van de film is. De ijzersterke vertolking en sterke regie maakt veel goed. Het is hoe dan ook een sterke verfilming van een ijzersterk boek.