Ik beken, ik geef toe, ik pleit schuldig. Voor gisteren had ik nog nooit gekeken naar Grease, Saturday Night Fever, Fame, Footloose of godbetert Dirty Dancing. Gisteren echter heb ik dus een deel van dit serieuze gat in mijn cultuur opgevuld met Flashdance (1983) van Adrian Lyne. Waarom heb ik zo krampachtig alle dans- en musical-achtige films gemeden in mijn leven?
Wel, ik heb tijdens de lessen esthetica in de middelbare school zo’n schrik gepakt van de meligheid en saaiheid van West Side Story (1961) (hoewel achteraf gezien een pubercrisis hier ook wel voor iets tussen zat) dat ik sindsdien alle films waarin ook maar één danspasje teveel wordt gepleegd of één liedje teveel in wordt gezongen, klasseer onder de noemer “te mijden”. Maar ach, een mens wordt al wat milder met de jaren en sinds Baz Luhrmanns Moulin Rouge! (2001) kan een dansfilm en musical zowaar ook hip zijn.
Korte inhoud: Alex Owens (Jennifer Beals) verdient overdag de kost als lasser op een bouwwerf. ’s Nachts werkt ze echter als danseres in een plaatselijke bar. Alex’ droom is toegelaten te worden tot het Pittsburgh Conservatory of Dance en dus spendeert ze al haar vrije momenten aan haar dansoefeningen.
En zo bevond ik mij gisterenavond in een tijdelijke vlaag van zinsverbijstering toen ik besloot om naar Flashdance te kijken. Jennifer Beals speelt in Flashdance de “Maniac on the Dancefloor.” Beals is het levende bewijs dat a) je door de jaren heen léért te acteren. In Flashdance is haar prestatie niet echt om euforisch over te worden, in televisieserie “The L Word” (2004-) speelt ze de rest van haar medecast vlotjes van het scherm (okee, ere wie ere toekomt behalve dan Pam Grier). En b) dat je er op je 40ste beter kan uitzien dan op je 20ste. (Voor de geïnteresseerden Jennifer Beals ziet er tegenwoordig zo uit: pic 1, pic 2, pic 3)
Het verhaal van Flasdance is flinterdun: meisje heeft een grote droom, alles zit haar tegen in het begin van de film en alles zit haar mee op het einde van de film. En tussendoor wordt ze natuurlijk ook nog verliefd. Het lijkt een beetje op Billy Elliot (2000) maar dan in een vrouwelijke en een lightversie. Alles in Flashdance ademt de sfeer van de jaren ’80, de jaren van ‘Let’s Get Physical’, de beenverwarmers, Irene Cara, de opgang van MTV en de totaal foute kleren. Zoals gezegd is Flashdance een muziekfilm en iedereen zal ‘What A Feeling’ van Irene Cara en ‘Maniac’ van Michael Sembello die op de soundtrack staan wel kunnen meezingen. Op het einde van de film begon ik zelfs spontaan ‘It’s Raining Men’ te zingen toen ik ineens besefte dat Geri Halliwell niet alleen haar nummer (van The Weather Girls), maar ook haar clipje (uit Flashdance dus) heeft gepikt.
Het valt mij zwaar om te moeten toegeven dat ik Flashdance niet eens zo’n slechte film vond en, wacht het wordt nog erger, ik heb zelfs de soundtrack. Maar voor Dirty Dancing ben ik nog lang niet klaar want daarvoor moet ik eerst mijn Patrick Swayze-trauma nog overwinnen. Maar dat is voor een andere keer …
Beoordeling: 2.5 / 5
Recensie door Karen op 14 mei 2005
*** Flashdance trailer ***
