Trollhunter (2011) **½ Blu-ray review

In de nasleep van The Blair Witch Project en het iets duurdere Cloverfield komt er nu een Noors antwoord op het found-footage genre. Trolljegeren of Trollhunter (2011) is de tweede film van regisseur André Øvredal, die met zijn prent voor de eerste keer het documentaire aspect vermengt met het fantasy genre. Met het laatste beeld van de film zou je deze prent zelfs kunnen omschrijven als een mockumentary. Binnenkort krijgen we tevens een nieuw experiment, met een mengeling tussen docu en de super hero film, met Chronicle (2012).

Korte inhoud: Een groep studenten, Thomas (Glenn Erland Tosterud), Johanna (Johanna Mørck), en hun cameraman Kalle (Tomas Alf Larsen), hebben besloten een documentaire te maken over een vermeende beer stroper, ganaamd Hans (Otto Jespersen). Op de plaats van een gedode beer, interviewen ze diverse lokale jagers. De sporen doen vermoeden dat het karkas werd verplaatst. Finn Haugen (Hans Morten Hansen), hoofd van de Noorse Wildlife Raad van Bestuur verwerpt het idee dat de beer sporen had kunnen vervalsen. De studenten proberen ondertussen de stroper een interview van hem te ontfutselen. Maar groot is hun verbazing wanneer ze te weten komen dat Finn niet op beren jaagt, dan wel op gigantische ’trollen’. Hij werd door de overheid aangesteld om de trollenpopulatie op peil te houden.

Eindelijk nog eens een monsterfilm zonder vampieren of weerwolven. Het enige spijtige is dat de prent nooit echt angstwekkend aanvoelt, ook al had dit met een iets strakkere regie een mogelijkheid kunnen zijn. Nu walst de film een beetje tussen horror en onderkoelde Scandinavische zwarte komedie (zo kunnen Trollen het zweet ruiken van zij die geloven in Christus, vraag is of ze ook moeite hebben met moslimvrouwen), zonder echt uit te blinken in één genre. Alles komt ook heel traag op gang, maar naar het einde toe maken we toch een opwindende achtervolging mee, wat veel van de film goed maakt. Maar spannend blijft de film wel, en dit omwille van het docu-karakter waarmee je je al toeschouwers meteen betrokken voelt met de gebeurtenissen – hoe onwaarschijnlijk deze ook moge zijn. De monsters in deze prent (of toch de laatste twee exemplaren) zijn tevens meer geloofwaardig dan pakweg het monster uit Super 8 (2011).

Wat eigen is aan het genre zijn de bruuske handheld-camera bewegingen, en in deze Trollhunter werken ze bijzonder wel op de zenuwen. Misschien zelfs iets teveel. Maar de makers weten met hun vrij beperkte middelen (3.5 miljoen dollar) toch een bijzonder knappe film af te leveren die nooit echt verveelt. Hoewel, om ten volle te kunnen genieten van deze prent, moet je in de bioscoop zitten of achter een groot tv-scherm met surround systeem. De film moet het grotendeels hebben van zijn wow-momenten en zijn geluidseffecten. Qua plot en karakter-ontwikkeling blijft het allemaal wel wat rommelig en to little to care.

© Universal Pictures Home Entertainment

Mensen die iets afweten van Scandinavische mythologie zullen hier mateloos van kunnen genieten, want zoals ik later heb kunnen vernemen zitten er heel wat verwijzingen in (de eigenschappen van trollen, de eet-competities, de geit op de brug en de trol eronder,…). Ik ga er vanuit dat de doorsnee Vlaming hier niet echt van wakker zal liggen. Maar er is hoop, want ja, er is binnenkort een Amerikaanse versie van de film, en ik heb zo een vermoeden dat het scenario wel iets beter uitgewerkt zal worden. Uiteraard zal de gehele Noorse flair uit het project zijn verdampt, maar anderzijds denk ik wel dat het een veel betere film kan worden met een veel beter script. Niets belet hen om de film tevens op te nemen in Noorwegen.