Carnage (2011) ***½ review

De fel geplaagde regisseur Roman Polanski is sinds zijn verbanning uit de States niet gaan zitten piekeren in een hoekje, maar wel stuk voor stuk aangrijpende films gemaakt (cf. The Pianist, Oliver Twist) met onlangs nog de politieke thriller The Ghost Writer (2010). En ook deze Carnage (2011) lijkt een heerlijke acteursfilm te zijn.

Korte inhoud: De film speelt zich af in het hedendaagse New York. Twee getrouwde stellen ontmoeten elkaar voor het eerst kort nadat hun zonen ruzie hebben gehad op het schoolplein. Michael, verkoper van huishoudelijke artikelen, (John C. Reilly) en Penelope (Jodie Foster) die werkt in een boekenwinkel, hebben een zoon wiens tanden eruit zijn geslagen met een stok. Ze nodigen topjurist Alan (Christoph Waltz) uit en Nancy (Kate Winslet), top beleggingsadviseur met breed inkomen, om de zaken uit te spreken. De poging tot het hebben van een beschaafde discussie over wiens kind verantwoordelijk is voor de ruzie, en hoe de ouders invloed hebben op dit gewelddadige gedrag verandert al snel in een grote ruzie.

Carnage is een bewerking van een Frans toneelstuk Le Dieu du Carnage van Yasmine Reza, die beschaafde mensen toont die zich als volstrekt losgeslagen ruziemakers zullen opstellen. Als het gespreksonderwerp over het opstootje tussen hun zonen is afgerond zonder veel ophef, beginnen de opgekropte emoties en ergernissen over elkaars gedrag op te borrelen. De sfeer staat op springen en de “beschaafde mensen” beginnen elkaar onbesuisd verbaal aan te vallen en onderuit te halen. Het doet meteen een beetje denken aan dat andere verfilmde toneelstuk van Edward Albee, Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1966), waarin twee koppels tegenover elkaar werden gezet, en waarbij vooral Elizabeth Taylor en Richard Burton het bloed onder elkaar nagels haalden.

Het is een moderne klassenstrijd waarin beide partijen op brutale en vrij lompe manier elkaar op hetzelfde niveau ontmoeten. De evenwichtige discussie moet plaats ruimen voor scheldtirades en vooroordelen tussen de koppels maar ook binnenin het koppel lijken er nog veel demonen de kop op te steken. En de kracht van de film zit hem dan ook in het uitstekende script met zijn vlijmscherpe dialogen, waarin elk argument op de spits wordt gedreven.

© Twin Pics

Ik zeg het al zo vaak, een film valt of staat met zijn acteurs, en deze prent is hiervan een schoolvoorbeeld. Je verwacht niet anders van een Kate Winslet om een sterk personage neer te zetten, maar wat meer in het oog sprong was de vertolking van Christoph Waltz en Jodie Foster. Het acteer-spel en de mise-en-scène komt zo natuurlijk over dat je toeschouwer wordt van het gebeuren. En ook al zit je met een soort huis-clos, is het verhaal nooit vervelend en zit er goed veel vaart achter. En dat het niet verveelt zal ook wel te maken hebben met de korte duurtijd van de film die net onder de 80 minuten zit.

Ik heb hier van genoten. Het is een grappig en intelligent drama, waar het geweld voornamelijk van verbale aard is. Polanski laat zichzelf zien van zijn betere kant, met een heerlijk, onconventionele satire, vol met vlijmscherpe dialogen en sterke vertolkingen. Een echte aanrader !