The Devil’s Double (2011) ** Blu-ray review

Kan je een film beoordelen aan de hand van een trailer en wat namen van filmmakers? Ik heb hierover al ad nauseam zitten palaveren op deze filmblog, en mijn conclusie blijft: ‘als je opstaat en gaat slapen met films én weet waarover je praat; dan zal je wel op basis van een trailer, een fatsoenlijk oordeel kunnen vormen die voor meer dan 80% zal overeenstemmen met de realiteit’. De FilmBlog is nog steeds (en dat ondertussen al bijna 7 jaar lang) een opinieblog, geen doorsnee filmnieuws blog. Hier kan je dus bevindingen lezen op filmnieuws, posters, trailers,… en dit door recensenten die dagelijks heel wat films verslinden. Dit belet niet dat je jouw eigen mening kan hebben over de films, maar de verschillende visies zorgen vaak voor boeiende filmgesprekken en kunnen de waardering van de films enkel maar ten goede komen (poster).

En ja, ik heb al eens mijn mening moeten herzien. Onlangs dacht ik aan de hand van de trailer van The Tree of Life (2011) dat we een bijzonder knappe metafysische trip zouden meemaken, maar het was voornamelijk verveling troef. Maar daarentegen had ik het bij het rechte eind voor The Devil’s Double (2011), het was geen slechte film … maar verre van een film die ik zou willen aanraden.

Korte inhoud: Latif Yahia (Dominic Cooper), een luitenant in het Irakese leger gestationeerd aan de Iraanse grens, heeft een buitengewone gelijkenis met de belichaming van het kwaad, Uday Hussein (Dominic Cooper), de gevreesde zoon van Saddam Hussein. Latif wordt naar Saddam Husseins inner sanctum ontboden, waar hij voor een keuze wordt gezet; de dubbelganger van Saddams zoon worden… of sterven.

Laat ik beginnen met producent Paul Breuls te feliciteren voor zijn eerste “bekijkbare” prent. Laten we hopen dat hij op dit elan verder gaat, en berekende risico’s blijft nemen, en wie weet produceert hij weldra iets wat de moeite is om te zien. Zijn grootste blunder bij deze productie was echter de keuze van regisseur Lee Tamahori om het verhaal van Latif Yahia – de dubbelganger van Uday Hussein – te verfilmen. Tamahori heeft in het verleden bewezen (Die Another Day, Next) dat hij gewoon geen flauw besef heeft van hoe hij een verhaal moet brengen met nuance en diepgang. Twee dingen die voor deze biopic eigenlijk wel van toepassing waren. Tamahori heeft tevens geen smaak, iets waar Paul Breuls ook aan lijdt (cf. Shades, The Hessen Affair). En als ze de ‘gore’ toer even willen opgaan met een man wiens buik wordt opengereten (naar analogie met de kettingzaag scène uit Scarface), ziet het eruit alsof het gaat om een outtake van Night of the Creeps (1986).

Diegene die dachten een feilloos portret te zien van Saddam Houssein, diens zoon en zijn dubbelganger, komt van een kale reis terug. Het is de makers er niet om te doen om een historisch accurate film te brengen, maar om zich badend in de clichés een ontspannende en glimmende actiefilm af te leveren. Maar 109 minuten van clichés is zelfs voor een doorsnee publiek iets teveel van het goede. Zonder personages die het karikatuur konden overstijgen, intelligente dialogen of een plot met een minimum aan intrige, werd alles een behoorlijk saaie bedoening. Het was duidelijk dat Scarface van Brain De Palma als referentie was genomen, maar de makers zijn in hun opzet toch wel tekort geschoten. Toch zijn er nu en dan wel flitsen van creativiteit, maar deze blijven toch zo zeldzaam.

Met een beter scenario en een meer gestroomlijnde regie had dit een belangrijke kandidaat kunnen zijn voor de Oscar van Beste Buitenlandse film. Nu is deze prent zelfs niet geselecteerd, ook al scheelde alles niet veel. Maar nog erger, deze 19-miljoen-dollar-film werd een gigantische box-office flop in de States (met een recette die blijft hangen op 1,3 miljoen dollar) en het ziet er niet naar uit dat hij elders veel potten zal breken. Zelfs een film als Hasta La Vista, die het vreselijk slecht deed in de Vlaamse zalen (na 4 weken zal de film uiteindelijk stranden op 100’000 bezoekers, en dat na een mega-promotiecampagne en een wisselvallige-zomer) doet het nog beter dan The Devil’s Double.

© A-Film Home Entertainment

De twee sterren die ik de film nog wil toekennen gaan voor een groot stuk naar Dominic Cooper. Cooper zet hier toch een behoorlijke acteer-prestatie neer met de vertolking van twee totaal verschillende individuen, en dit in hetzelfde frame. Ja, de vertolking van Uday was er vaak over (maar naar verluidt was dat de bedoeling van Lee, go figure), maar deze van Latif was dan weer met voldoende dosering en psychologie. Het laat je denken hoeveel beter deze prent had kunnen zijn, mochten alle vertolken van diezelfde aard zijn. Het is echter Cooper die ons, desondanks het frivole scenario, in beroering kan brengen. Cooper, een acteur die ik zelf niet al te hoog had ingeschat, laat hier zonder twijfel zijn beste kant zien. Uiteraard was het mooi meegenomen dat de rest van de cast nauwelijks het vernoemen waard is. Vraag Aston Kutcher om in een aflevering van de tv-soap ‘Thuis’ te spelen, en je denkt meteen dat hij goed kan acteren.

Lee zag dat Pacino in Scarface ook een intense relatie had met Michelle Pfeiffer en besloot om er ook nog een liefdesverhaal bij te sleuren, die spijtig genoeg nergens op sloeg. De Franse actrice Ludivine Sagnier (Swimming Pool) liep er bij – met bengelende heupen – voor spek en bonen. De verboden relatie was al iets te voorspelbaar na de eerste introductie, en haar bizarre gedrag op het einde komt ook compleet ongeloofwaardig over. Maar zoiets komt wel meer voor bij films die hun prioriteiten niet op een rij hebben. De rest van de cast is ook niemand echt opgevallen, en valt zelfs wat tegen in vergelijking met de casting van de mini-serie House of Saddam (2008).

Kortom, The Devil’s Double is een ware puinhoop met een script die kant noch wal raken en bevolkt met houterige amateur-acteurs onder begeleiding van een mooie beeldjesmaker. Dat de film allesbehave waarheidsgetrouw is, zal je wel snel door hebben. De Irak-oorlog wordt hier gebruikt als arena om platvloerse actie te brengen, en dit met personages en gebeurtenissen die uit de werkelijkheid zijn gegrepen. Op het einde van de film is er een aanslag tegen Uday, die er ook is geweest. Maar in realiteit was het een aanslag van iemand die zijn vrouw wou wreken, en dus niet een wraak-actie van zijn dubbelganger. Maar wat kan het de makers schelen. En als kijker zou ik er nog mee kunnen leven als het verhaal enigszins steek hield, maar dat is hier nauwelijks het geval. Zelfs met popcorn tussen de tanden is het een fletse bedoening.