True Romance (1993) ***½ Blu-ray review

Dat True Romance (1993) werd geschreven door Quentin Tarantino en verfilmd door Tony Scott kwam pas goed tot uiting in die aangrijpende scene over The Origin of the Sicilians, waarin Dennis Hopper even grapjes maakt met de man die hem zal vermoorden, gespeeld door een sublieme Christopher Walken. Ook het kleine gewelddadig onderonsje tussen de Italiaanse capo James Gandolfini en Patricia Arquette blijft aan ons netvlies kleven.

Het was een klein intermezzo die weinig impact had op de hoofdpersonages (het gebeurde zelfs allemaal buiten hun weten), maar het werd meteen één van de meest memorabele scènes uit de filmgeschiedenis. Er doen verschillende geruchten de ronde dat Tarantino zijn scenario zou verkocht hebben voor $10’000, andere bronnen spreken dan weer van $50’000, maar één ding is zeker, het was belachelijk weinig.

Korte inhoud: Clarence (Christian Slater) werkt in een stripboekenwinkel, en brengt het grootste deel van z’n vrije tijd door in de bioscoop waar hij kungfu-films kijkt. Op een dag ontmoet hij de prostituee Alabama (Patricia Arquette), op wie hij verliefd wordt. Ze kan echter niet zo maar stoppen met het werk, en dus moet Clarence eerst afrekenen met haar pooier Drexl Spivey (Gary Oldman). Tijdens de tumultueuze confrontatie met de pooier komt Clarence per ongeluk in bezit van een koffer cocaïne. Hij beslist deze enorme hoeveelheid op zijn eigen houtje te verkopen en trekt naar LA.

En de film doet zijn titel alle eer aan door een aanstekelijke relatie uit te werken tussen Clarence en Alabama, en dit terwijl de kogels door het luchtruim suizen en het bloed zo goed als op de cameralens spat. Het is misschien niet het meest orthodoxe koppel, maar het is wel een leuk stel die je met veel belangstelling wil volgen. We volgen een aan lager wal geraakt koppel die wel uit de geest van de gebroeders Dardenne lijkt te zijn ontsproten, maar doorheen de Hollywood-machine is gedraaid. En de vonken vliegen van het scherm tussen die twee. Bijgevolg kan de regisseur het zich permitteren om het fragmentarische boek van Tarantino zonder concessies na te leven. Of toch bijna, want Scott koos voor een lineaire verhaalstructuur en uiteindelijk ook voor een Hollywood einde in plaats van het depri-einde die Tarantino in zijn script had voorzien. (Clarence Sterft en loopt er vandoor met het geld. In haar voice-over horen we dat ze uiteindelijk niet zo heel veel gaf om Clarence en dat ze hem had gebruikt om van Drexl te geraken). Persoonlijk vind ik het einde van Tony Scott véél beter werken en conform is met het verfilmde verhaal. Mocht Tarantino zelf de film hebben gemaakt, dan had zijn einde binnen een andere context misschien wel beter gewerkt.

Ondanks het feit dat in True Romance heel veel actie zit, mag je de film niet gewoon bestempelen als een gewone actiefilm. Het is tezelfdertijd een thriller, een komedie, een romance en in het hart van dit alles schuilt een pakkend drama. En de pracht van deze prent is dat al die genres perfect gaan samenvloeien in één volwaardige prent die ons van begin tot eind aan onze stoel kluistert, en dit allemaal op de zwoele muzieknoten van Hans Zimmer . De gestroomlijnde en flitsende regie van Tony Scott zorgt ervoor dat de filmervaring nog boeiender wordt. Alles klopt; van de casting tot en met de kleding en belichting. En neen, we hebben hier niet te maken met een diepzinnig Krzysztof Kieslowski verhaal, maar voor wie tussen de regeltjes leest zal wel wat Shakespeare invloeden kunnen aanduiden in het narratieve gedeelte. Maar laten we eerlijk zijn, dit een pulp fiction avant la lettre. Het is bestemd om ons te ontspannen en slaagt daar wonderwel in. En veeleer de wansmaak van de stilist(e), verraad de spuuglelijke kleding van ons koppeltje allicht de zwakte van onze scenarist voor kleurrijke trash.

© Dutch FilmWorks

Dankzij Tarantino krijgen we een lawine aan coole en knettergekke quotes over ons heen, in de stijl van “I would fuck Elvis… I mean when he was alive, not now.” En dat is uiteraard de kracht van zijn films. Mensen herinneren zich Reservoir Dogs en Pulp Fiction vooral voor zijn dialogen, en hier wordt je ook wel in de watten gelegd. Quentin zei van True Romance zelfs dat het één van zijn meest auto-biografische films was, en dat kan toch wel tellen. Waarom heeft QT de film dan zelf niet geregisseerd? Blijkbaar had Warner Bros er geen vertrouwen in en stonden liever hun 13 miljoen dollar af aan een vaste waarde die een mooie bioscoop-recette kon verzekeren. Later kwamen ze hierop terug maar Tarantino had er geen zin meer in. Hetzelfde gebeurde met zijn tweede scenario, Natural Born Killers , die op een wel heel desastreuze manier werd verkracht door Oliver Stone. Met Reservoir Dogs (1992) kon hij zijn ding doen, en met Pulp Fiction (1994) kon hij zijn status bevestigen als één van de meest invloedrijke regisseur in Hollywood.

Ook al werd True Romance niet meteen een kaskraker en is hij minder goed dan Reservoir Dogs, heeft het zijn publiek toch gevonden tijdens zijn video-release, en blijft het tot op heden nog steeds één van de betere misdaad thrillers uit de 90’ties. En het is dan ook mooi meegenomen deze prent te zien in high-def. En bij deze heeft Dutch Film Works de film uitgebracht op blu-ray in hun Prestige Collection. Enkel spijtig dat ze de extraatjes op de schijf zijn vergeten.