Geen overtreffende trap is goot genoeg om de magie van Parijs door de eeuwen heen te beschrijven. Hoe clichématig het ook klinkt, Parijs is de stad van liefde dromen en de stad waar melancholische romantici zich wentelen in een lang vergeten verleden.
“Nostalgie is de ontkenning van een pijnlijk heden” zegt Paul tegen Gil. Meteen is de toon gezet tijdens de steken over en weer tussen deze twee personages in een van de meest charmante, meest luchtige en intelligente komedies van mastermind Woody Allen (pic), genaamd Midnight in Paris (2011).
Waar You Will Meet a Tall Dark Stranger (2010), even luchtig als oppervlakkig was, slaagt Woody Allen er in om ondanks de voor zijn doen ongewone wendingen alle toeschouwers in te pakken in dit fantastische verhaal. En dit ondanks of dankzij Owen Wilson, wiens bekende domme smoelwerk mij soms een beetje, misschien onterecht, doet vrezen.
Korte inhoud: Gil (Owen Wilson) en zijn verloofde Inez (Rachel McAdams) zijn met haar ouders in Parijs. Gil is een schrijver die al eeuwen werkt aan zijn uiteindelijk meesterwerk maar in de ogen van zijn toekomstige schoonouders is hij gewoon een leegloper en nietsnut die hun dochter niet waard is. Bovendien negeert Gil volgens zijn omgeving het heden door zijn gedweep de gouden jaren van de jaren twintig. Inez trekt echter altijd loyaal partij voor hem. In Parijs ontmoeten ze tegen de zin van Gil op de koop toe nog Paul (Michael Sheen) en zijn vrouw Carol. Hoogst tijd voor Gil om zoveel mogelijk trachten te ontsnappen.
Woody Allen begint met een simpel uitgangspunt, wereldbeelden die botsen die hij scherp, intelligent en onomwonden grappig uitbeeldt in de dialogen tussen de personages. Uitspraken die zelfs ik er niet meteen zou uitflappen in een discussie als ik iemand op zijn plaats wil zetten met een fikse ‘counter’. De betweterigheid van Paul, wordt Gil al snel teveel en wanneer hij door Inez voor de zoveelste keer dreigt meegesleurd te worden naar een m’as-tu-vu-snob-event, muist hij er vanonder.
Wanneer hij verdwaalt, stopt plots een oldtimer met vreemde mensen die hem meenemen naar een van de meest bizarre plaatsen van Parijs. Algauw heeft Gil door dat hij niet aan het dromen is en dat hij echt Scott en Zelda Fitzgerald, Cole Porter, Ernest Hemingway, Pablo Picasso en Dalí ontmoette en dat hij in de tijd van zijn dromen “de golden twenties” is terecht gekomen. Met zijn ongelofelijk verhaal scheert hij geen hoge toppen bij Inez, maar Gil laat het niet aan zijn hart komen en telkens staat hij paraat om klokslag middernacht om zich te laten meeslepen naar het verleden. Wanneer hij Adriana (de ongelofelijk charmante en aantrekkelijk femme fatale Marion Cotillard) ontmoet, verheft Woody Allen het verhaal naar een hogere versnelling en niveau.
© Paradiso Home Entertainment
Veel meer moet ik niet verklappen, maar de rode draad van de film, het snakken naar een mooier verleden, het verlangen, plotse en onverwachte ontmoetingen, het dromen en het besef van het heden zijn thema’s die mooi verhaald worden. De uiterst komische scenes met to- the-point-quotes zijn schitterend. De meester is er in geslaagd om ons in amper een anderhalf uur te entertainen met een intelligent sprookjesachtig verhaal rond zijn geliefde thema: mensen met hun dromen en verlangens in de pijnlijke realiteit. Bovendien is de enscenering van het Parijs uit den ouden tijd magisch-realistisch en kunnen we zoals altijd genieten van wat lekker ouderwetse dixieland en jazz.
In de film is tevens ook nog een kleine rol weggelegd voor de first lady van Frankrijk, Carla Bruni, die gezien haar recente zwangerschap niet aanwezig kon zijn op de première in Cannes. Haast u in ieder geval naar de studioscoop waar deze film al aan zijn zevende week toe is.
Beoordeling: 2 / 5
Recensie door Dave op 25 augustus 2011
