Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 (2010) *** Blu-ray review

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, dan hebben we dat ook weer achter de rug: Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 (2010) is eens te meer de donkerste film uit de reeks. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat het de voorlaatste film is uit de serie en de ultieme confrontatie tussen de bebrilde tovenaar en Lord Voldemort steeds dichterbij komt. Maar ondertussen is het doelpubliek natuurlijk ook weer paar jaartjes ouder, en mag het dus allemaal weer net ietsje duisterder. Dit eerste deel van de allerlaatste film dient vooral als opstapje naar Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 die deze zomer in première gaat en het sluitstuk vormt van de franchise.

Korte inhoud: Na de dood van Albus Dumbledore en de andere gebeurtenissen uit Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009) is de macht van Lord Voldemort (Ralph Fiennes) alleen maar toegenomen. Voldemort heeft nu ook de volledige controle over het ministerie van magie en heeft in één moeite Harry Potter (Daniel Radcliffe) uitgeroepen tot publieke vijand nummer één. Er wordt dus met man en macht gejaagd op Potter en de jongen kan zich niet verplaatsen zonder dat anderen daarvoor hun leven moeten wagen.

Gelukkig kan Harry nog rekenen op zijn vrienden Ron Weasley (Rupert Grint) en Hermione Granger (Emma Watson), Rons familie en enkele sympathisanten. Maar ze zijn duidelijk in de minderheid tegenover Voldemorts steeds groeiende leger, en zonder Dumbledore zitten ze eigenlijk zonder duidelijke leider. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, moet Harry samen met Hermione en Ron op zoek naar de zeven Horcruxes, of zeven artefacten die allemaal een stukje van de ziel van Voldemort bevatten en de enige kans zijn om de donkere meester te verslaan en de wereld voor eens en altijd te bevrijden van zwarte magie.

De regie is opnieuw in handen van David Yates, die ook de vorige twee afleveringen voor zijn rekening nam, en momenteel ook het laatste deel inblikt. Dat maakt dat Yates vier van de acht films voor zijn rekening neemt. En de Britse regisseur groeit duidelijk naarmate hij meer ervaring krijgt met blockbusters in het algemeen en de ‘Harry Potter’-franchise in het bijzonder. Want kon Yates met Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007) zijn stempel nog niet helemaal doordrukken, dan was dat in Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009) duidelijk al een pak zichtbaarder. Met The Deathly Hallows toont Yates zich opnieuw een stuk zekerder achter de camera, wat het beste doet verhopen voor het finale deel.

Het grootste verschil ten opzichte van de vorige films is dat The Deathly Hallows zich niet afspeelt in en rond Hogwarts, dat na Dumbledores dood in handen is van Voldemort en dus verboden terrein is voor iedereen die Harry Potter gunstig gezind is. Harry en co zijn daarentegen een ganse film op de vlucht voor Voldemort en zijn Death Eaters doorheen sombere Britse landschappen, het lijkt bijwijlen wel The Road 2. Gelukkig heeft Ron zijn transistorradio bij om af en toe berichten te krijgen van het thuisfront en zijn belaagde familie.

Doordat we vrijwel de ganse film het jonge drietal volgen, staat in The Deathly Hallows de relatie tussen Harry, Ron en Hermione centraal. Ron blijkt het moeilijk te hebben met de sterke band tussen Hermione en Harry en heeft zo zijn eigen manier om daarop te reageren. De vriendschap tussen de drie komt meermaals onder spanning te staan, en zo wordt er in Part 1 meer aandacht besteed aan de menselijke emoties dan in de vorige films.

Jammer is wel dat, omdat de nadruk zo sterk ligt op het centrale trio, een pleiade aan grote Britse namen wordt gedegradeerd tot bijrollen van sommige amper enkele minuten (zoals nieuwkomer Bill Nighy, of regulars als Alan Rickman (Severus Snape), Helena Bonham Carter (Bellatrix Lestrange), Robbie Coltrane (Hagrid), Brendan Gleeson (Mad’Eye Moody), David Thewlis (Remus Lupin), John Hurt (Ollivander), Imelda Staunton (Dolores Umbridge), Miranda Richardson (Rita Skeeter) of Julie Walters (Molly Weasley)).

© Warner Home Video

Visueel ziet The Deathly Hallows er weer oogverblind uit — even werd gedacht om de film in 3D uit te brengen, maar door tijdsgebrek moesten die plannen opgeborgen worden —, de special effects zijn vakwerk, met daarbij een speciale vermelding voor de animatiesequentie waarin de geschiedenis van The Deathly Hallows wordt verteld. Misschien wel de mooiste scènes uit de hele reeks tot nu toe. Ook de beginscènes waarin Harry Potter zeven keer wordt vermenigvuldigd is een knap visueel staaltje.

Was het een goede beslissing om het laatste boek op te splitsen in twee films. Ja, want dat geeft de filmmakers iets meer ademruimte en zo kunnen ze ook enkele — vooral emotionele en poëtische — scènes aan de film toevoegen die niet in het boek staan, zoals de dansscène met Harry en Hermione. Nee, want uiteindelijk blijkt deze film met zijn 146 minuten ook net weer een tikkeltje te lang en vooral het middengedeelte had best wat gebalder gekund. De opsplitsing lijkt eens te meer een commerciële zet om de kijkers nog een tweede keer langs de kassa te zien passeren. Dat zullen ze dan ook met graagte doen, want Part 1 eindigt netjes op een cliffhanger en in Part 2 volgt eindelijk de confrontatie waar we nu al sinds 2001 op zitten te wachten: Potter vs. Voldemort.

De blu-ray van The Deathly Hallows Part 1 bestaat uit twee schijfjes. Op het eerste vind je de film en de extra ‘maximum movie mode’ waarin je de film kan bekijken met enkele castleden en ondertussen ook fragmenten uit de vorige films krijgt om je geheugen op te frissen. Op disc 2 vind je extra’s als ‘Dan, Rupert and Emma’s running competition’, ‘The seven Harrys’, ‘On the green with Rupert, Tom, Oliver and James’ en enkele bijkomende scenes.