The Reef (2010) *** Blu-ray review

Trek jullie niks aan van de zwakke score die het Imdb-publiek aan The Reef (2010) gaf of de felle kritiek van de plaatselijke toeristen-dienst. Deze Australische shark-attack film mag dan wel met bescheiden middelen zijn gemaakt, deze thriller is heel wat beter dan Open Water (2004) of Open Water 2: Adrift (2006) die een paar jaar geleden is uitgekomen en een beetje hetzelfde verhaal vertelt. De prent was trouwens mijn eerste geslaagde film die ik op het BIFFF heb gezien, tot nu toe (en heb er ondertussen al een stuk of 7 gezien).

Korte inhoud: Voor vier Australische en Britse snorkelduikers – Luke (Damian Walshe-Howling), Matt (Gyton Grantley), Suzie (Adrienne Pickering) en Kate (Zoe Naylor) – lijkt hun droom uit te komen; ze brengen een week door bij het mooiste koraalrif ter wereld op de zeilboot van Warren (Kieran Darcy-Smith). Als hun boot omslaat, en ze aan hun lot overgelaten worden op het gekantelde boot, verandert deze droom echter in een ware nachtmerrie. Wat moeten ze nu? Op het jacht, dat ieder moment kan zinken, blijven en wachten tot er heel toevallig een boot of vliegtuig in de buurt komt? Of zwemmend op zoek gaan naar land? Een paar besluiten het laatste te doen. Maar als ze dicht in de buurt van een stuk land zijn, zien ze een grote vin uit het water steken. De vrienden realiseren zich dat ze opgewacht worden door een grote witte haai. Zullen ze de kust levend bereiken?

De beste haaien-film blijft Jaws (1975) van Steven Spielberg, maar The Reef biedt een totaal nieuwe kijk op het gegeven. In plaats van met opgezette haaien te spelen, krijgen we hier een echte haai te zien. Via point-of-view shots worden we ondergedompeld in de Grote Oceaan en krijgen we de schrik van ons leven wanneer iemand van de personages denkt iets in het water te hebben gezien. Komt daar nog bij dat het verhaal gebaseerd is op een waar gebeurd feit (de sluipmoordenaar van dienst was wel geen witte haai, maar een tijgerhaai).

Het zijn geen geroutineerde Hollywood-acteurs die we tezien krijgen, maar wel gewone mensen die met veel overtuiging spelen en hun hart en ziel in hun vertolking leggen. En het werkt! Je transporteert je als toeschouwer volledig in hun benarde situatie. Trouwens nog eens leuk om zo’n angstaanjagende prent te zien zonder veel speciale effecten, die het realistische karakter van de film enkel maar zouden ontkrachten. De regie van Andrew Traucki is dan ook zo goed als feilloos te noemen. De man voelt zich trouwens thuis in het genre want hij heeft met Black Water (2007) zijn debuut gemaakt en dat ging over een overlevingsstrijd met een hongerige krokodil.

© Lightning Entertainment

Mijn enige puntje van kritiek is dat er weinig echt memorabele scènes in de film zitten. Als ik aan Jaws denk, zie ik meteen een aantal aangrijpende beelden. Dat is niet het geval in The Reef. Maar anderzijds krijgt alles een documentair karakter wat dan weer het thriller-gevoel versterkt. In het verhaal zien we het groepje van 4 een poging ondernemen om te zwemmen naar een eiland, terwijl de schipper op zijn gekantelde boot blijft. Het blijft voor mij een gemiste kans om zijn verhaal te kortwieken. In de eindcredits vernemen we dat het wrak nooit werd teruggevonden. Door zijn noodlot uit te werken, had je misschien wel een memorabele scène kunnen uitbouwen, alsook de spanning te verhogen bij diegene die nog in het water zitten op zoek naar vasteland. Je had hiermee tevens de duurtijd van de film boven de 90min gebracht. Maar al bij al vond ik dit een uitstekende prent.