The Breakfast Club (1985) ***½ Blu-ray review

De regisseur bij uitstek die de gevoelige snaren kon raken bij teenagers was John Hughes. Eén van de meest bekende films uit zijn palmares was Ferris Bueller’s Day Off (1986). Maar ook The Breakfast Club (1985) heeft iets van een cult-status bereikt bij de 70’ties generatie, en is tevens nog steeds relevant voor een hedendaagse publiek.

Korte inhoud: Vijf scholieren moeten als straf een zaterdag op school doorbrengen, onder supervisie van de gefrustreerde leraar Richard Vernon (Paul Gleason). De vijf zitten er voor allerlei redenen en hebben ook een volstrekt verschillende achtergrond. Andrew Clark (Emilio Estevez) is de sportman, lid van het worstelteam, die door zijn vader op zijn huid wordt gezeten om sportprestaties te leveren. Brian Johnson (Anthony Michael Hall) is de nerd, die nerveus wordt als hij minder dan een 10 haalt voor een proefwerk. Hij is lid van de natuurkunde-club en de schaakclub. John Bender (Judd Nelson) is de crimineel, de outcast, die door zijn vader wordt mishandeld. Claire Standish (Molly Ringwald) is de prom queen, een populair meisje dat zich vooral bezig houdt met uiterlijke zaken. Allison Reynolds (Ally Sheedy), tenslotte, is het meisje dat geen contact heeft met haar ouders, en ook op school afstand houdt van alles en iedereen. Gedurende de zaterdag wordt duidelijk dat ze uiteindelijk meer overeenkomsten hebben dan verschillen, en de aanvankelijke aversie ontwikkelt zich tot wederzijds respect en zelfs vriendschap.

Allen zitten wat in een identiteitscrisis en worstelen met hun leven, en hoe verschillend ze op het eerste gezicht wel zijn, hebben ze meer raakvlakken dan dat ze konden vermoeden. En Hughes brengt een grondige uiteenzetting van wat jongeren allemaal van problemen kunnen hebben, via deze karakters. En uiteraard kan zoiets pas werken en het cliché overstijgen als de desbetreffende acteurs ook overtuigend uit de hoek komen. De acteur die het best uit de verf komt is de rebel met de grote mond, gespeeld door Judd Nelson. Vreemd genoeg scheelde het niet veel of Hughes had hem ontslaan, omdat hij achter de camera iets te fel tekeer ging tegen mede-actrice Molly Ringwald. Maar het was Paul Gleason die de regisseur kon overtuigen om Nelson te houden omdat hij vond dat de jongen een geweldige acteur was en zich volledig had ingeleefd in zijn persona. Verwacht werd dat deze 5 acteurs een succesrijke carrière zouden hebben in Hollywood, maar enkel Emilio Estevez leek zijn stempel te kunnen zetten.

Maar het is bovenal ook een uitstekende coming-to-age film met verrassende wendingen en hilarische situaties, door Hughes in een recordtijd van 2 dagen tot scenariovorm verwerkt. Het is een 80’ties film en daar kan je niet naast zien met de opzwepende muziek van Simple Minds. En in vergelijking met hedendaagse high school-films à la Twilight denk ik dat deze prent toch iets dieper graaft in de teenage-psyche en zijn pleidooi voert voor diversiteit. The Breakfast Club levert kritiek op de maatschappij die jongeren in vakjes duwt in plaats van de moeite doet om hen te begrijpen. Het blijft voor mij in ieder geval de beste John Hughes film. De attente kijker zal trouwens een cameo van hem zien op het einde. Hij speelt er de rol van de vader van Brian.

© Universal Pictures Home Entertainment

Universal brengt deze film vanaf 24 maart 2011 uit op blu-ray, met filmcommentaar met Anthony Michael Hall en Judd Nelson en een pak docu’s over deze filmproductie en een diepe analyse van ’the Brat Pack’. Spijtig genoeg zijn er geen deleted scenes te bespeuren, nochtans heeft John Hughes enorm veel materiaal gefilmd die de montagetafel niet hebben gehaald. Of toch. Als we de regisseur mogen geloven had hij alle negatieven vernietigd, en enkel een kopie heeft gehouden voor hemzelf. Maar ook na zijn overlijden blijven deze beelden nog steeds onbekend voor het grote publiek. Er was al een tijdje sprake van een mogelijke sequel, maar tot op vandaag heeft deze nog steeds niet het daglicht gezien.