Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007) **½ review

Het wordt een beetje een afgezaagd liedje telkens opnieuw te zeggen dat met elke nieuwe film de ‘Harry Potter’-reeks weer een beetje donkerder wordt. Ook Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007), de vijfde film in het rijtje, doorbreekt dit patroon niet, en dus is Hogwarts weer een stukje gevaarlijker en duisterder. Dat komt in deze film doordat de kracht van Harry en Lord Voldemort toeneemt, maar ook omdat Harry, zijn vrienden én het publiek ouder en volwassener zijn. The Order of the Phoenix is Harry Potters coming of age verhaal, met zijn eerste kus, maar ook met nieuwe verantwoordelijkheden.

Korte inhoud: Harry Potter keert na de zomervakantie terug naar Hogwarts voor zijn vijfde jaar aan de tovenaarsschool. Daar ontdekt hij daar al snel dat de tovenaarsgemeenschap de waarheid over zijn recente ontmoeting met Lord Voldemort (zie
Harry Potter and the Goblet of Fire) ontkent. Omdat Cornelius Fudge, de minister van magie, vreest dat Dumbledore liegt over Voldemorts terugkeer om Fudges macht te ondermijnen en zijn baan af te pakken, stelt de minister met Dolores Umbridge een nieuwe leraar ‘Defense Against the Dark Arts’ aan. Umbridge moet een oogje in het zeil houden op Hogwarts en daarbij gaat haar aandacht vooral naar schoolhoofd Dumbledore. Daardoor verwaarloost ze de lessen en laat ze de leerlingen onvoorbereid achter. Harry besluit het recht in zijn eigen handen te nemen en organiseert met een aantal medestudenten geheime meetings (onder de naam ‘Dumbledore’s Army’) om zichzelf tegen de donkere krachten te beschermen.

De Brit David Yates is er in geslaagd van het dikste boek uit de hele reeks (ca. 800 bladzijden), de kortste film te maken. Met 138 minuten blijft The Order of the Phoenix, onder de speeltijd van The Sorcerer’s Stone (152 min.), The Chamber of Secrets (161 min.), The Prisoner of Azkaban (141 min.), The Goblet of Fire (157 min.), The Half-Blood Prince (153 min.) en The Deathly Hallows: Part 1 (146 min.).

In deze kortere speelduur zit meteen ook het grootste minpunt van The Order of the Phoenix want er is enorm veel interessant materiaal uit het boek gesneuveld. Het lijkt er zelfs op dat scenarist Michael Goldenberg (Contact) alle vrolijkheid uit het boek heeft weggetoverd en alleen de duisterheid heeft overgehouden. Geen spoor van de triomfen van Ron (Rupert Grint) tijdens het Quidditsch, de vriendschap tussen Harry (Daniel Radcliffe), Ron en Hermione (Emma Watson) komt zeer weinig aan bod en de ontluikende liefde tussen Harry en Cho wordt afgehaspeld met een vluchtige kus.

Veel van de terugkerende personages worden ook naar de achtergrond verschoven ten voordele van de strijd tussen Harry en Lord Voldemort (Ralph Fiennes). Severus Snape (Alan Rickman), Sybil Trelawney (Emma Thompson), Hagrid (Robbie Coltrane), Minerva McGonagall (Maggie Smith), Mad’Eye Moody (Brendan Gleeson), Remus Lupin (David Thewlis), Albus Dumbledore (Michael Gambon), de Weasley’s, de Malfoys en zelfs Sirius Black (Gary Oldman), ze lopen er allemaal een beetje voor spek en bonen bij en meer dan enkele lijnen tekst krijgen de meeste van hen niet. Als je dan ziet wat bijvoorbeeld Alan Rickman kan halen uit die paar minuten screentime, is het extra jammer dat zulke geweldige acteurs zo weinig krijgen om hun tanden in te zetten.

Wie er wel veelvuldig in beeld komt — en terecht — is Dolores Umbridge, de nieuwe kwelduivel van Harry Potter die met duivels plezier wordt gespeeld door Imelda Staunton. Umbridge terroriseert de school met haar nieuwe regels en met elke nieuwe wet wordt haar roze outfit een tikje donkerder. Ook nieuw is het personage van Luna Lovegood die met haar piepstemmetje en mysterieuze gedrag perfect wordt neergezet door nieuwkomer — én hevig Harry Potter fan — Evana Lynch. Ook Helena Bonham Carter is nieuw als de ontsnapte gevangene Bellatrix Lestrange, maar ook haar rol is te kort en vrijwel overbodig. Lestrange zal echter nog een belangrijke rol spelen in de volgende delen.

Een deel van de kritiek kan toegeschreven worden aan regisseur David Yates die met The Order of the Phoenix zijn eerste grote film draait. Yates is misschien niet zo bekend in onze contreien, maar kreeg in eigen land veel lof voor zijn televisiewerk “State of Play” en “The Bill”. Yates moet nog een beetje wennen aan het medium film en heeft hier en daar gekozen voor ietwat vreemde montages, maar hij levert al bij al toch zeer behoorlijk werk af. De regisseur slaagt er ook in om de duisterheid die Alfonso Cuaron met The Prisoner of Azkaban in de serie introduceerde, in stand te houden. Als dank mag Yates ook de resterende drie films regisseren.

Visueel ziet het er allemaal prachtig uit, de special effects zijn wat minder aanwezig dan in de vorige films (bv. geen schepen die opdoemen uit het meer), maar voor het eerst zien we Harry en co op hun bezem langs de Big Ben en andere Londense momenten vliegen. Vooral het ‘Ministry of Magic’ is een visueel pareltje met zijn zwarte glanzende muren, onheilspellende sfeer en dictatoriale aanwezige portret van minister Cornelius Fudge. Het roept haast Orwelliaanse beelden op.

Harry Potter and the Order of the Phoenix is de film waarin Harry Potter en zijn vrienden groot worden en vormt een soort overgang naar de zesde film, Harry Potter and the Half Blood Prince (2008). Dit is misschien niet de beste film uit de serie, maar wel een noodzakelijke aangezien enkele belangrijke verhaallijnen en personages worden geïntroduceerd die in The Half Blood Prince en in The Deathly Hallows (2010) zullen worden uitgewerkt. Dit mag dan wel niet de allersterkste film uit de serie zijn, maar hij zorgt toch voor 138 minuten puur entertainment. De film had wel wat langer mogen zijn om bepaalde zaken en personages beter tot hun recht te laten komen.