Toen ik het eerste seizoen van “Breaking Bad” (2008) in de bus kreeg, vond ik de cover van de DVD-serie nogal vreemd en interessant tegelijk. Ik kende de serie niet. Als slagzin stond er dat deze serie bovendien de Emmy Award 2010 had gewonnen. Veelbelovend dus.
De eerste scène is meteen al een schot in de roos. In een bloedhete woestijn raast een dolgedraaide camper over de stoffige wegen met aan het stuur een man met een gasmasker die compleet over zijn toeren lijkt en drie bewusteloze andere personen. De camper crasht en de chauffeur stapt uit. Hij draag enkel een hemd en staat verder in zijn slip met gasmasker op. In de verte loeien sirenes. De man haalt diep adem en richt zijn pistool op de horizon in de richting van de sirenes. Zeg nu zelf. Dit deze absurde scene smaakt naar meer. Wie wat hoe waarom?
Korte Inhoud: Walt (een uitstekend acterende Bryan Cranston) is een doodsaaie chemie-professor met een gehandicapte zoon en een typische all-american woman aan zijn zij. Zijn rustig saai routineus leventje neemt een drastische wending wanneer hij verneemt dat hij in een vergevorderd stadium van longkanker zit. Wanneer hij met zijn schoonbroer, die bij de drugspolitie werkt, eens mee op toer gaat, krijgt hij opeens een lumineus idee om de toekomst van zijn gezin veilig te stellen na zijn dood. Hij zoekt Jesse Pinkman (Aaron Paul) op, die bekend staat als plaatselijke loser en “cook” van crystal meth. Jesse blijkt een ex-leerling van Walt te zijn die duidelijk niets van zijn leven heeft gebakken. Samen beginnen ze drugs te koken en proberen een handel op te zetten.
Zoals je kunt verwachten is het niet evident voor een brave burger om opeens de criminele weg in te slaan. Algauw komen de twee partners in de meest hachelijke situaties terecht waaruit ze zich moeten trachten te redden. De naïeve impulsiviteit van Jesse die denkt dat hij de man is, botst constant met het beredeneerde gezond verstand van Walt. Heel grappig is dat Walt op extreme situaties reageert op een manier zoals iedere normale burger zou reageren. Met de kennis die hij heeft uit het normale leven. Kennis die zorgt dat er nogal absurd aandoende dingen gebeuren, maar die vanuit zijn gedachtegang doodnormaal zijn.
De dramatische van de serie wordt met dergelijke hilarische scènes en luchtige dialogen en situaties mooi gecompenseerd.
Al neemt de serie ferm af in tempo na de eerste drie afleveringen. We krijgen dan een focus op hoe het gezin van Walt met zijn kanker omgaat en hoe zijn bemoeizieke irritante all-american housewife Skyler (Anna Gun) de familiale waarden hoog tracht te houden. Vijf-tv komt hier iets te nadrukkelijk loeren.
Maar Walt ontwikkelt zich van zielige underdog tot iemand die eindelijk eens zelf wil beslissen en die evolutie is duidelijk merkbaar en goed uitgewerkt.
Breaking Bad doet me een beetje denken aan die films waarin de loser van dienst het zichzelf allemaal aandoet, bv Before the Devil Knows you’re Dead (2007) of The Assassination of Richard Nixon (2004), met dit verschil dat de toon hier duidelijk minder pessimistisch en zwaarmoedig is. Breaking Bad is een vrij onderhoudende komische dramaserie.
***Related Post***
09/02/2006: Top 25 Beste TV-series