Ik liep in het begin niet echt warm van deze animatiefilm van Universal, maar na het zien ervan in de bioscoop was ik er wel door gecharmeerd. Despicable Me (2010) van Pierre Coffin en Chris Renaud heeft trouwens mijn Top 10 Beste Films van 2010 lijstje gehaald.
Korte inhoud: Gru (Steve Carell) is een duivels meesterbrein dat geniet van alles wat slecht is en van plan is om de maan te stelen. Hij verslaat iedereen die hem in de weg zit met zijn wapenverzameling van krimp- en vriesstralen en zijn gevechtsklare land- en luchtvoertuigen. Maar dan ontmoet hij op een dag drie kleine eigenwijze weesmeisjes die naar hem kijken en iets in hem zien wat nog nooit iemand heeft gezien: een mogelijke papa. ’s Werelds grootste schurk heeft zojuist zijn grootste uitdaging gevonden: drie kleine meisjes die Margo (Miranda Cosgrove), Edith (Dana Gaier) en Agnes (Elsie Fisher) heten.
Deze animatie van Universal is een soort mengeling tussen de Pixar-tekenstijl en de Looney Tunes van Warner Bros. Toen je de eerste trailers zag van de film wist je niet goed wat je moest verwachten; een soort onnozele animatieprent met kleine gele mannetjes of eerder een soort familie-tekenfilm. Wel, Dispicable Me vaart zijn eigen koers en mengt met succes verschillende genres. Het is wel even wennen in het begin; want het is een vreemde film. Ook het hoofdpersonage is een vreemde snuiter met een accent die lijkt te komen van het Oostblok. De stem van Steve Carell is nauwelijks herkenbaar met zijn Bela Lugosi stemmetje. Hij is tot op de graat slecht, maar heeft toch een hart op de juiste plaats. Enkel weet hij er het bestaan niet van. Gru lijkt bij momenten op Dr. Evil uit Austin Powers en Ernst Stavro Blofeld uit de James Bond films. Hij heeft plannen om de grootste slechterik te worden en zet hiervoor een leger gele minions in.
Het jaar 2010 was niet meteen een groot filmjaar, maar daarentegen was het wel een jaar van heel wat straffe animatiefilms. Er waren enerzijds de Dreamwork films How to Train Your Dragon (2010) en Shrek Forever After (2010), maar uiteraard ook Toy Story 3 (2010) van Pixar. Despicable Me is een beetje het buitenbeentje. De animatie is niet zo afgelikt als die andere films, maar het slimme en knotsgekke scenario moet er zeker niet voor onderdoen. Het is tevens de enige animatiefilms waar de 3D echt wel een meerwaarde biedt.
Maar desondanks de wat vreemde animatiefilm zitten er heel wat vertrouwde elementen in deze prent: de slapstick humor, de side-kicks, het goede vs het kwade (in dit geval het kwade tegen het valse), humor voor volwassenen (met knipoogjes naar de Lehman Brothers bank) en voldoende vertederende scènes. En het verhaal verveelt voor geen minuut, en dat dankzij de onvoorspelbare wendingen, de toch wel indrukwekkende shots en het hoofdpersonage dat op een gegeven moment danst op een nummer van de BeeGees (schit-ter-end!).
Kortom, het is een leuke, innoverende, ontspannende, snuggere en opwindende tekenfilm die een mooie balans weet te vinden tussen suspense, humor en 3 dimensionale actie. Tezamen met de muziekscore van Hans Zimmer en de bizarre stem van Steve Carell, is dit een voltreffer. Tevens één van die weinige Amerikaanse films geregisseerd door een Franse cineast dat de moeite is om te zien. Met deze film heeft Universal’s Illumination Entertainment zich in ieder geval een plaatsje kunnen maken tussen de vaste waarden (Pixar, Disney, DreamWorks Animation,…). Ik ben in ieder geval benieuwd naar het volgende avontuur. Op de blu-ray van Despicable Me, die tevens vergezeld is van een gewone DVD-schijf, vinden jullie ondermeer het audio-commentaar van de twee regisseurs, alsook een pak mini-filmpjes over de film.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 28 januari 2011
*** Despicable Me trailer ***
