Trainspotting (1996) **** 20th Anniversary Blu-ray review

Nog een film die Universal binnenkort op Blu-ray zal uitbrengen is Trainspotting (1996) van Danny Boyle gebaseerd op de roman van Irvine Welsh. En het is een 20th Anniversary editie, ook al zijn er niet echt veel extraatjes te rapen. Een ware cultklassieker die nog steeds de tand des tijds kan doorstaan. Het onderwerp van de film is drugs en de gevolgen ervan, maar in tegenstelling tot het gitzwarte
Requiem for a Dream (2000) is deze prent buitengewoon grappig (Schotse humor wel te verstaan!) en zeer inventief.

Korte inhoud: Trainspotting vertelt het verhaal van de werkloze Mark Renton (Ewan McGregor) die samen met zijn zogenaamde vrienden het alledaagse leven in Edinburgh kleur probeert te geven. Hun leven bestaat voornamelijk uit bier drinken, uitgaan, drugs en voetballen. Dat is hun manier om de jaren ’90 door te komen. Door verschillende gebeurtenissen besluit Mark te kiezen voor een nieuw leven dat hij los van zijn verleden op wil bouwen in Londen. Als één van zijn vroegere vrienden, Begbie (Robert Carlyle), in Edinburgh in moeilijkheden komt, zoekt hij onderdak bij Mark. Wanneer ook Spud (Ewen Bremner), Sick Boy (Jonny Lee Miller) en Tommy (Kevin McKidd) naar Londen komen, lijkt Mark onder de druk van zijn Schotse vriendenclub al snel zijn oude levensgewoontes weer op te pakken.

Drugs nemen is fout, maar deze film wil niet al te moralistisch uit de hoek komen. Het blijft een dolkomische prent over jonge mensen in de buitenwijken van Edinburgh (ook al werd veel van de film opgenomen in Glasgow). Het gaat niet alleen over druggebruik, maar ook over seks, relaties tussen vrienden, armoede, verantwoordelijkheidszin, escapisme en opgroeien met een uitzichtloze toekomst. Danny Boyle laat ons de vrijheid om zelf een oordeel te vormen over datgene wat we te zien krijgen. Ondertussen verwend de regisseur ons met visueel spektakel, zoals de scène waar McGregor in een wc-pot gaat zwemmen – een shot die achteraf werd geript door Guy Ritchie in Snatch. (2000) – of de scène waar hij wordt overgebracht naar het hospitaal met een zware overdosis.

Voor wie het boek van Welsh gelezen heeft zal meteen hebben opgemerkt dat het boek zo goed als onverfilmbaar was met zijn aparte point-of-view verhaaltjes geschreven in een aparte stijl. Scenarist John Hodge (Shallow Grave, The Beach) heeft zich zichtbaar uit de naad gewerkt om al die verhalen in een schitterende film te gieten met een logische structuur. Een mooie drugscocktail van humor, tragedie, realisme en fantasie.

© Universal Pictures Home Entertainment

Toen ik de film voor het eerst zag verstond ik maar half de dialogen ook al is mijn Engels vrij goed. Deze film zie je dus best met ondertitels want het lokale dialect is voor een buitenstaander niet altijd even verstaanbaar. De muziek die gebruikt wordt is dan weer universeel en net zoals een Pulp Fiction (1994), onvergetelijk. Met name de muziek van Iggy Pop blijft nog nazinderen na het zien van de film.

Het is een low budget film maar het is er niet aan te zien. Het productiebudget lag op iets meer dan 2.5 miljoen dollar maar bracht bijna 10 keer zoveel op met zijn bioscoop-release in de States en nog veel meer met zijn video-release.