Hadden jullie al gehoord van Québecse horror? Ik ook niet, tot ik er twee kreeg voorgeschoteld op het Fantastisch Filmfestival (Bifff) dit jaar. Ik zal beginnen met de bespreking van de leukste van de twee, 5150, Rue des Ormes (2009). De debuutfilm van de Canadees Éric Tessier die zijn film baseerde op het boek van Patrick Senécal.
De film is in het Frans, met een zwaar accent uit Québec. Zelfs voor Franstaligen is het soms moeilijk te begrijpen wat ze vertellen. Toch zijn de dialogen het sterke punt van de film, doordrenkt met snedige aanvallen en leuke twists, alsook de fijne karakters.
Korte inhoud: Huis nummer 5150 aan Elm’s Way ligt aan het einde van een rustige straat, in een klein en rustig dorpje. Toen Yannick (Marc-André Grondin) van zijn fiets viel, klopte hij aan bij de familie Beaulieu, om hier het bloed van zijn handen te wassen. Jacques Beaulieu (Normand D’Amour) en zijn familie hadden echter andere plannen met hem. Jack is een psychopaat met als doel rechtvaardigheid; hij wil al het kwaad de wereld uit helpen. Hij is ook een fanatieke schaker. Ook al heeft Yannick niets gedaan, hij wordt vast gehouden door Jack, die in hem zijn opvolger ziet. Maar dan doet Jack hem een aanbod; hij moet van hem winnen met schaken, en hij is vrij. Yannick zal dit spel nooit meer vergeten…
Alles begint heel vertrouwelijk met de zoon die naar de filmschool trekt en een ontmoeting met een ogenschijnlijk doodgewone vader in een doodgewone buurt. Maar achter deze façade schuilt een macabere realiteit en de “gewone mensen” lijken allesbehalve gewoon: een psychopate vader, een onderdanige vrouw, een geflipte teenager en een autistisch puber. Yannick zet een voet binnen een duivelse wereld waar hij de greep met de realiteit zal verliezen. De vader beschouwt zichzelf dan weer als een rechtvaardig moraalridder die geobsedeerd is door zijn kruistocht tegen de zondaars, die hij “les non-justes” noemt. De personages zijn zo heerlijk geschreven dat je zowel sympathie krijgt voor het slachtoffer als voor de psychopaat. Hij heeft Yannick gekidnapt, maar hij is niet van plan om hem te folteren. Integendeel, hij krijgt plaspauzes, geregeld een maaltijd, mag eens de benen strekken, kan zijn documentaire afwerken, en zijn boek lezen. De grootste dreiging komt bij momenten meer van de dochter (Mylène St-Sauveur) die in Yannick een rivaal ziet.
De regisseur slaagt met deze film alles heel sober te verfilmen met voldoende zwarte humor en absurditeit om je vingers van af te likken. Ook al zijn de accenten en de scheldwoordjes soms lachwekkend, het maakt allemaal deel uit van de charmes van deze thriller/horror film. Ik had er in het begin niet zo heel veel van verwacht maar de film heeft me aangenaam verrast. Van een technisch oogpunt is de prent heel knap gemaakt, met mooie fotografie en geslaagde visuele effecten. De beeldvoering en de acteursregie is zo goed als feilloos, en de regisseur zet met deze eerste langspeelfilm meteen zijn stempel.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 26 april 2010
***Related Posts***
06/05/2010: filmbespreking Les 7 Jours du Talion
08/04/2010: 28ste Editie Fantastisch Film Festival te Brussel
