De Leuvense regisseur Peter Brosens en regisseuse Jessica Hope Woodworth veroverden de wereld indertijd met Khadak (2006), een pareltje over de troosteloosheid in het uitgestrekte Mongolië, en plaatsten de wereldcinema in de kijker van het grote publiek.
Wereldcinema krijgt gelukkig ook steeds meer aandacht, zelfs bij grote filmdistributeurs die in feite enkel aan de euro denken. Het constante om de oren smijten van de (derde)wereldproblematiek draagt daartoe zijn steentje goed bij, waardoor dergelijke films met een kijk op de dagelijkse realiteit van mensen in verre andere culturen de verdiende aandacht krijgen van ons, Westerse verwende luiwammesen.
Brosens en Woodworth hebben sinds kort een nieuw pareltje op de wereld losgelaten dat volop in de schijnwerpers werd geplaatst. Altiplano (2009), een film die zich afspeelt op de altiplano van de Andes, het Peruviaanse deel dan. De wondermooie beelden doen me hunkeren aan onze ritten in de godverlaten majestueuze woeste verlatenheid van de Andes in Bolivia.
Korte inhoud: Het verhaal is vrij eenvoudig. Grace (Jasmin Tabatabai), een getraumatiseerde oorlogsfotografe gaat op zoek naar het werk van haar man Max (Olivier Gourmet). Max is een cataract-oogspecialist, die in een onooglijk dorpje in de Andes mensen helpt. Het dorpje Turubamba wordt echter geteisterd door ongeluk en lijkt door God verlaten. Saturnina (Magaly Solier) die haar verloofde verliest aan de kwikvervuiling van de nabij gelegen goudmijn, raakt compleet in de war en werpt zich op als verzetsheldin tegen de mijnbouw. Daarbij gaat ze ze wel erg ver in haar protest.Wanneer Max door een stom incident het leven verliest, reist Grace hem achterna en tracht te beseffen wat er aan de hand is.
De plot is niet het belangrijkste van de film. De film is bijna een stille film. Uitermate traag opgebouwd door een aaneenschakeling van bijna slow-motion en stillevens. Of eerder stillevens die traag bewegen. Secondenlange steady shots, kunstig in beeld gebracht. Een pluim voor Francisco Gózon. Overladen met symboliek zien we eerder een abstracte poëtische tragedie dan een verhalende film over een klein dorpje dat de dodelijke gevolgen van de industrialisering moet ondergaan.
Overladen met applaus werd deze film. Ik heb er niettemin een beetje een dubbel gevoel bij. Kunst om de kunst maakt nog geen goeie film, alle prachtige beelden en de duidelijke boodschap ten spijt. Toch is dit een aanrader voor elke liefhebber van wereldcinema die het leven toont zoals het is voor veel gemeenschappen.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Jeroen op 11 maart 2010
