Om de nieuwe film van James Titanic Cameron was heel veel te doen. De man heeft een indrukwekkend palmares, vooral dan wat betreft de hopen dollars die zijn films kosten en opbrengen. De overtreffende trap, zo werd Avatar (2009) aangekondigd.
Mijn aanvankelijke interesse voor de film ebde weg naar mate ik meer hoorde over het succes in de zalen en het verhaaltje. Tot mijn ma liet vallen tussen de soep en de patatten door dat ze met enkele vriendinnen naar Avatar wou gaan zien. Ik zei, maar moetie, dat is geen film voor u hoor. Toettoet, zei ze vastberaden, jawel, want X heeft ‘m gezien en ze vond hem heel mooi, en Y van Z heeft ‘m ook gezien en die vond ‘m ook heel goed, ik ga dat ook goed vinden. Haar “naar welke zever kijk jij nu weer” – uitspraak wanneer ik naar dingen als Star Wars of X-men zat te kijken indachtig, zou ik het dan toch maar aan haar oordeel overlaten.
Ik herinnerde me het bijna versleten filmticket in mijn portefeuille en vervoegde het gezelschap. Aan de kassa van de Kinepolis Kortrijk moest ik het woord voeren. Vier tickets. Het ticket van mijn ma bleek ongeldig. Hoewel tot op deze dag geldig aldus het ticket zelf. Maar niet in het weekend. Een verloren ticket. Weer winst voor Kinepolis, want wat is het nu tickets uit te geven die niet in het weekend geldig zijn? Wat is het nu een ticket te weigeren dat al betaald geweest is? Maar goed, mijn ma betaalde de 17 euro opleg voor de 4 tickets, o ja, want zo’n 3D film kost een fortuin ondertussen. We begaven ons naar onze plaats, die helaas bezet was door enkele jongeren. Ik vroeg of zij een nummer hadden. ja, antwoordden ze, maar die mensen daar zitten op onze plaats. Maar jullie zitten op onze plaats, ge moet jullie plaats niet laten afpakken hé, zei ik iets luider dan nodig was, opdat de starende pater familias met zijn chipsvretende kroost zou horen dat hij zich daar midden in de rij op die jongeren hun plaats had gezet. Onbeschaamd bleef ‘m kijken, terwijl ik verder ging en de tieners suggereerde om toch hun eigen plaats op te eisen. Wat ze niet durfden en terwijl ze zich beleefd excuseerden, verhuisden ze naar de rij erboven.
Terug naar de film. Het verhaaltje is dunnetjes een Dances with Wolves anno 2154 gecombineerd met The New World (2005) en alle huidige historische en actuele context tezamen. Daarover hoef ik niet meer uit te wijden. Goed en kwaad is zwart-wit. Zet u erover en laat u eens meeslepen tussen het popcorn gesmek door in een letterlijk fantastische wereld die Cameron en zijn team creëerde op de planeet Pandora. Schitterende decors, prachtige fauna en flora. Adembenemend. Monden gingen in het verleden al open bij de kunstmatige maar overdonderende wereld van jurassic park, maar het kan blijkbaar altijd beter.
Korte inhoud: Jake Sully (Sam Worthington) is een verlamde oorlogsveteraan in de toekomst, die met enkele anderen naar de maan Pandora wordt gebracht. De mensheid wil daar waardevolle grondstoffen uit de grond halen. Deze planeet wordt echter bewoond door de Na’vi, een mens-achtig ras met hun eigen taal en cultuur. De Na’vi doen er alles aan zich te beschermen tegen de mensen. Sully raakt betrokken bij hun vrijheidsstrijd, en wordt ook verliefd op één van hen…
De ideeën, de vondsten, zitten erg knap en heel natuurlijk in mekaar. Dat onze helden af en toe het voor de hand liggende heldendom met overgave en slechts lichte moeite opeisen, nemen we er graag bij. De film is nu eenmaal ook gericht op kinderen, al betwiste mijn gezelschap dat achteraf. Over de animaties zelf geen slecht woord, de Na’Vi bewegen dan wel iets houteriger dan mensen, het is de lange blauwe slungels vergeven. Emoties, blikken, bewegingen en actiescènes overtuigen. Je beschouwt hen echt als levende personages. Geen kijker die denkt: wat is me dat voor vreemde poppenkast. Zouden we verliefd kunnen worden op een alien? De Kelly Family alvast jaren geleden wel. Al zien de ET’s van Cameron er gelukkig iets aantrekkelijker uit. But still… Het Hollywoodiaanse sausje smaakt me wel af en toe te zoet.
Hoewel je weet wat er gaat komen, je bent toch geboeid door wat zich op het scherm afspeelt, en al heb ik soms moeite of de subjectieve indruk dat 3D inboet aan scherpte, het blijft een leuk en bij wijlen erg spectaculair en spannend verhaal. De slotscènes met de grote confrontatie zijn alvast heel knap in beeld gebracht en hence, het voordeel denk ik van 3D. Ideetje om Star Wars in 3D te herwerken? Anyone?
Entertainment liefhebbers, sci-fi-fanaten, haast u naar Kinepolis en zet die 3D-bril op je neus, die minder goed gereinigd is, wederom aldus mijn gezelschap, dan ze in het aankondigingfilmpje beweren.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Jeroen op 19 februari 2010
