Brothers (2009) *** Blu-ray review

Zowel Tobey Maguire (34) als Jake Gyllenhaal (29) zijn alom bekend. Het zijn beide gerespecteerde acteurs die hun carrière gestalte gaven door hun deelname aan (voornamelijk) indrukwekkende indie-films, zoals The Ice Storm en Donnie Darko). Terwijl Maguire de eerder ontspoorde jongere vertolkte in The Cider House Rules, trad Gyllenhaal in hetzelfde spoor met The Good Girl. Later doken beiden op als homoseksuele mannen in literaire adaptaties (de ene in Wonder Boys de andere in Ang Lee’s Brokeback Mountain (2005).

Als geen andere weten die twee mannen in ieder geval hoe ze een Hollywood film moet dragen. (Spider Man en The Day After Tomorrow). Maar ze hebben niet alleen hetzelfde parcours, ze trekken zelfs een beetje op mekaar. En nu zitten die twee sterren in Brothers (2009) van Jim Sheridan (hier de poster), en dan nog wel met een andere gerespecteerde actrice, Natalie Portman.

Korte inhoud: Brothers, is een remake van Brødre (2004) van Susanne Bier, vertelt het verhaal van twee broers: de succesvolle marinier Sam (Tobey Maguire) en vrijbuiter Tommy (Jake Gyllenhaal). Hun vader Hank (Sam Shepard), een eervol onderscheiden Vietnamveteraan, laat tijdens het afscheidsmaal van Sam voor de zoveelste keer openlijk blijken van welke van zijn twee onderling zo verschillende zoons hij meer houdt en dat is niet de sociale mislukkeling Tommy. Als Sam uiteindelijk op een missie in Afghanistan vermist wordt en er weinig hoop is dat hij levend terugkeert. Sam zit maandenlang gevangen in een hol onder de grond, ze worden daar door de Talibanstrijders alleen uit gehaald om te worden gefolterd of om voor de camera de Amerikaanse missie in Afghanistan te veroordelen. In de veronderstelling dat Sam dood is probeert Tommy het verlies van zijn broer op te vangen door de verantwoordelijkheid voor Grace (Natalie Portman) en de kinderen op zich te nemen. Tegen de verwachting in groeien Tommy en Grace steeds meer naar elkaar toe. En dan komt Sam terug…

Waar hebben we dat verhaaltje nog al eens gehoord. Oh ja, Pearl Harbor (2001). Net zoals elke Amerikaanse remake van een Europese of Aziatische film is alles gemaakt voor een mainstream doelpubliek. Maar de cruciale modificaties in de plot zijn echter geheel te rechtvaardigen, met iets minder ‘emo’ en net dat tikkeltje meer ’tragiek’. Het positieve aan deze prent is dat hij in tegenstelling tot heel wat andere films waar Amerikaanse militairen oprukken, niet al te fel begint te zwaaien met de Amerikaanse vlag, maar ruimte laat voor een herkenbaar menselijk drama.Het is een nederig verhaal over hoe grote gebeurtenissen het leven van gewone burgers overhoop kan halen.

Toch kent deze prent één groot tekort. Tussen Tobey Maguire en Natalie Portman is de chemistry compleet zoek. Er zijn zo goed als geen vonken tussen die twee; niets, nougabollen. en daardoor is het vaak ongeloofwaardig dat hij, om bij haar terug te keren, in gevangenschap zijn menselijke fatsoen prijsgeeft. Het heeft veel weg van een bedaard verstandshuwelijk, meer dan een passionele relatie tussen twee individuen die niet meer van elkaar kunnen blijven. De chemie tussen Natalie Portman en Jake Gyllenhaal zit wel een stuk beter, net de exacte dosering van gevoeligheid waardoor je kan inschatten hoe kwetsbaar de toenadering wel is. Ook tussen Tobey Maguire en Jake Gyllenhaal voel je een sterke band, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit vooral te danken is aan Jake Gyllenhaal die opnieuw een prestatie van formaat levert met de prachtige vertolking van deze lastige rol. Tobey heeft wel in de tweede helft van de film iets meer dramatische scènes, maar het heeft allemaal wel een reukje van over-acting en ik bleef me afvragen waarom hij zo expressief moest overkomen (kijk zelf en je zult zien).

Sheridan heeft resoluut gekozen voor een visueel meer verzorgde, gepolijste film , in tegenstelling tot het op ‘Dogma 95’ geïnspireerde origineel. Hier is geen sprake meer van schokkende hand-held-camera of de zware korrel. Over het algemeen heeft Sheridan gewoon Brødre een facelift gegeven en in een meer fraaier omhulsel verpakt, met enkele bekende Hollywood-namen. Hollywood recycleert nu eenmaal beter dan wie ook. Wat Brothers toch de moeite maakt – ondanks het feit dat het origineel uiteindelijk maar 5 jaar oud is – is het puntige tegenstelling tussen de eenvoudige en rustige uitstraling van Sam en zijn familie en anderzijds zijn militaire carrière in een afgelegen land.

Eenmaal aan het thuisfront zie je hoe moeilijk hij het alledaagse leven ondergaat als de kwellingen die hij te verduren kreeg in gevangenschap. Hij voelt zich niet meer thuis en weet zich ook moeilijk aan te passen. Hij heeft gevochten voor vrede in een ver land, en daarvan getuigen de medailles op zijn militair uniform, maar eenmaal het uniform in de kleerkast beland, lijkt hij op zoek naar zichzelf. Toch is het niet de bedoeling dat Brothers de morele toer opgaat, maar eerder een spiegel voorschotelt waarin de personages zichzelf kunnen bekijken en zich de vraag stellen wat hier allemaal uit voortvloeit. Een aangrijpende prent die een gevoelige snaar bespeelt in de militaire machine. De film draait momenteel in de bioscoop.