RocknRolla (2008) *** Blu-ray review

Sommige artiesten hebben nood aan een muse om hen te inspireren, anderen kunnen er serieus door verward raken. Neem nu Guy Ritchie en zijn verhouding met pop-diva Madonna. Voorheen bracht hij schitterende eigenzinnige en baanbrekende prenten als Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000).

Toen kwam Madonna en Ritchie kwam op een filmisch dwaalspoor met films als Swept Away (2002) en Revolver (2005). Gelukkig voor de filmfans kwam er een einde aan de relatie en kwam RocknRolla (2008), een heerlijke actie- en gangsterfilms die duidelijk de stempel draagt van Guy Ritchie.

Korte inhoud: De Russische tycoon Omovitz (Karel Roden) probeert via de Londense onderwereld een positie op te bouwen in de Britse hoofdstad; vastgoedtycoon Lenny (Tom Wilkinson) krijgt 7 miljoen euro aangeboden om een bevriende wethouder (Jimy Mistry) om te kopen. Sexy accountant Stella (Thandie Newton) krijgt lucht van de transactie en schakelt gangster One Two (Gerard Butler) in om de centjes te ontvreemden. Achtervolgd door de taaie Russki’s proberen de Londense boeven elkaar af te troeven, maar de crackverslaafde stiefzoon van Lenny (Toby Kebell) heeft de sleutel in handen.

Haalt de film de kwaliteit van zijn pre-Madonna periode? Spijtig genoeg niet. RocknRolla is een step-up van zijn recente stinkers, maar het blijft uiteindelijk maar een blits gefilmde misdaadkomedie waarin een bende excentrieke gangsters met vette cockney-accenten de ene slimme one-liner na de andere debiteren, terwijl ze zich worstelen doorheen een vermoeiend kluwen van irrelevante plotdraden. Na het zien van het gevoel heb je het gevoel dat je dit al eens gezien hebt in al zijn vorige films. Toch zijn de personages om van te smullen, maar vernieuwend kan je de film niet echt noemen. RocknRolla kent geen rollen die er zo uitspringen; het is hier het ensemble dat de show steelt. Iedereen is op zijn best en het spelplezier straalt eraf.

De hippe vormgeving is nooit storend, en het geheel lijkt veel gematigder dan de illustere voorgangers, maar de film heeft een paar andere grote pluspunten: de film is enorm onderhoudend en de regie volwassener dan eerder, Ritchie lijkt aan maturiteit gewonnen. Het netwerk van personages en plotlijnen – en dat zijn er zoals gewoonlijk nogal wat – wordt zorgvuldig opgebouwd zonder al te doorzichtige structuur, waardoor de opbouw van de spanningsboog nagenoeg perfect is. Een energieke beeldvoering ondersteund door een goed in de oren klinkende soundtrack helpen RocknRolla te verkopen als het flitsende filmpje dat het eigenlijk niet is. De montage is snedig en bij momenten goed getimed en je moet Ritchie ook niet leren om een verhaal genoeg vaart te geven, ook al is er van een plot weinig of geen sprake. Naar het einde toe heb je wel het gevoel dat een sequel tot de mogelijkheden behoort.