St. Trinian’s (2008) * Blu-ray review

Bondgirl Gemma Arterton had niet zo heel veel indruk gemaakt in de vrij zwakke Quantum of Solace (2008). De knappe 23-jarige Engelse actrice werd eeder opgemerkt in St. Trinian’s (2007) van Oliver Parker en Barnaby Thompson. De twee regisseurs bakken er niets van, maar voor wie verzot is op knappe meisjes in schooluniform zal hiet misschien nog wat plezier aan beleven. In de mix duiken er ook namen op Colin Firth en Rupert Everett, maar deze twee heren slagen er niet in om het niveau van deze film enigszins op te krikken…integendeel.

Korte inhoud: De jongedames van de anarchistische meisjesschool St. Trinian staan bekend als onhandelbaar en de docenten hebben het er moeilijk mee. Maar als de school moet sluiten, besluiten ze zich eens in te zetten. Er komt een ingewikkeld plan op tafel, waarin diefstal niet ontbreekt.

Het grootste probleem naast het gebrek aan creativiteit en intelligentie van de twee cineasten is het zwakke script van Piers Ashworth en Nick Moorcroft. De film begint met Annabelle Fritton (Talulah Riley), een stil meisje dat toegelaten wordt tot de school en de populaire Kelly (Gemma Arterton) ontmoet, die haar introduceert aan de klikjes, zoals de Posh Totty, Chavs, Emos, Geeks en de First Years. En zoals bij elk bootcamp die zijn naam waardig is, wordt Annabelle de eerste nacht zwaar aangepakt. En de pesterijen en vechtpartijtjes gaan zo maar door tot Annabelle te horen krijgt dat haar ouders eigenlijk niets meer willen te maken hebben met het meisje. Teleurgesteld in hen zoekt ze toch toenadering tot haar klasgenootjes en de make-over kan beginnen. Maar uiteindelijk is de film een aaneenschakeling van puberale grappen en onderbroekenlol. Hapklare kost voor de doelgroep van tienermeisjes, maar de meligheid gaat snel vervelen.

St. Trinian’s is de zesde film in een serie die gebaseerd is op de cartoons van de Britse tekenaar Ronald Searle. De eerste film, The Belles of St. Trinian’s (1954) die toentertijd behoorlijk gewaagd was. Nadien kwam Blue Murder at St. Trinian’s (1957), The Pure Hell of St. Trinian’s (1960), The Great St. Trinian’s Train Robbery (1966) en The Wildcats of St. Trinian’s (1980). Maar ondertussen ligt men hier niet langer van wakker en is m’n heel wat meer gewoon. Ze stoken wodka, bouwen bommen en spelen vals met hockey, maar achter de te strakke bloesjes bonzen gouden hartjes. Als het echt ondeugend dreigt te worden draait de camera weg. De beelden moeten natuurlijk wel geschikt blijven voor een twaalfjarig publiek.

Toch is Gemma in deze prent uiterst charismatisch en steelt ze echt wel de show. Al trekt de film op niet veel, je zou het kunnen beschouwen als een soort demo-reel van haar kunnen. Spijtig genoeg kan ze diezelfde energie niet steken in de 007 film. Ook BBC-presentator Russell Brand, die in oktober 2008 het veld moest ruimen vanwege ongepaste grappen, verdient een eervolle vermelding. Eigenlijk speelt hij gewoon zichzelf: grof en leutig, op de grens tussen excentriekeling en ordinaire komiek.

© Paradiso Home Entertainment

Het duo dat echter voor de meest geslaagde grappen zorgt is de tweeling Cloe Mackie en Holly Mackie, die als een soort prepuberale maffiosi het criminele circuit van St. Trinian’s bestieren. Tel daar een gelikte soundtrack bij op, met weinig verrassende, maar goed in het gehoor liggende meidenbands als Girls Aloud, en je begrijpt waarom St. Trinian’s ondanks een lauwe ontvangst door de pers toch goede zaken deed in de bioscoop, met een verdubbeling van zijn productiebudget in de States. Maar laat duidelijk zijn dat ik deze film niet echt kan aanraden.