W. (2008) *** Blu-ray review

Een jaar of 4 te laat, maar hier heb je hem toch, de biopic van George W. Bush door regisseur Oliver Stone, die na Nixon (1995) en JFK (1991) zich nu werpt op de meest gehate Amerikaanse president uit de geschiedenis met W. (2008). Toch is er een gevoel van ontgoocheling want de hoge verwachtingen zijn niet echt ingelost en de terugkeer van Oliver Stone is dus nog niet aan de orde. Ik zou zo denken dat de ‘W’ in de film niet staat voor ‘Walker’ maar wel voor ‘Why?!?’. In tegenstelling tot JFK is deze film toch meer te vergelijken met Nixon. Stone neemt geen loopje met de waarheid. Maar de film komt spijtig genoeg nog niet aan de knieën van JFK die er hoe dan ook in slaagt om de Amerikaanse spirit naar buiten te brengen.

Korte inhoud: Hoe je ook over hem denkt, George W. Bush (Josh Brolin) is één van de meest controversiële figuren in de recente geschiedenis. Het leven van de 43ste president van de Verenigde Staten is er één van vele diepe dalen en hoge pieken. Geboren in een vooraanstaande familie ligt er al vanaf jonge leeftijd een hoge druk op George W. Hij kende een redelijk onbezorgde jeugd en een succesvolle periode in het bedrijfsleven maar verloor zichzelf daarna in de drank. De ontmoeting met zijn vrouw en bekering tot het geloof gaven hem de houvast zijn problemen te overwinnen en zich te ontpoppen tot belangrijkste leider van het Westen.

Het resultaat is een film die een menselijk gezicht geeft aan de man, zonder echt een stelling in te nemen. Stone blijft opvallend op de vlakte en verzamelt een aantal toepasselijke scènes waarin de man zich laat zien van zijn meest flamboyante kant. W. is eigenlijk een behoorlijk brave film geworden, de een beetje aan de oppervlakte blijft, en dus ook snel vergeten zal worden. Het is uiteraard lovenswaardig om een film te maken die de mens probeert te zoeken achter de president, maar het had naar mijn aanvoelen nog beter geweest mocht de film iets meer ballen had vertoond. Het is misschien geen anti- of pro-Bush film, maar het maakt de man toch enorm sympathiek en ik ben niet zeker of dit wel het juiste gevoel is.

Wat meteen in het oog springt is de bezetting, met Josh Brolin als George W. Bush, Elizabeth Banks als Laura Bush, Ioan Gruffudd als Tony Blair, Thandie Newton als Condoleezza Rice, Ellen Burstyn als Barbara Bush, Jeffrey Wright als General Colin Powell, Richard Dreyfuss als Dick Cheney, James Cromwell als George Herbert Walker Bush, Scott Glenn als Donald Rumsfeld, Toby Jones als Karl Rove,Allan Kolman als Vladimir Putin en Sayed Badreya als Saddam Hussein.

De biopic schetst het leven van Bush vanaf zijn opkomst tot zijn ambtstermijn als president van de Verenigde Staten. We zien hoe hij in zijn studietijd rond slentert met zijn stevig drinkende studiegenoten en vriendenkring en volgen zijn overgang naar de uiteindelijke politieke top. Tussendoor zien we zijn diepe religieuze inkeer en zijn voortdurende worsteling die hij met zijn vader had, wat een belangrijk thema in de film vormt. Volgens Stone heeft Bush bijna zijn hele leven moeten opboksen tegen de gedachte dat hij in de ogen van zijn vader eigenlijk te kort schiet…het aloude vader-complex thema, een vrij klassiek uitgangspunt voor een film waar heel wat mensen naar uitkeken.

Nog volgens de filmmaker was W. is in zijn jonge jaren een stevige drinker die geregeld brokken maakte. Zijn vader is sterk misprijzend over dit gedrag dat de naam en faam van de Bush-dynastie kan beschadigen, en zegt hem dat hij geen Kennedy is, wat eigenlijk wel grappig is. De film schenkt aanvankelijk veel aandacht aan de tijd waarin Bush nog aan zijn politieke opkomst werkte. Allereerst een soort man die weinig succesvol was en die het ene faillissement na het andere opstapelde, maar waar de helpende hand van papa-Bush op de achtergrond voortdurend aanwezig was. Stilaan zien we ook de bekering tot het conservatieve christendom. Daarna komt uitdrukkelijk de periode 2002-2003 in beeld, bepalend voor de oorlog in Irak. De periode daarna blijft verder buiten beeld.

© Lionsgate

De zwakke schakel in de film is het script van Stanley Weiser (co-scenarist van Wallstreet) die een opbouw mist en weinig samenhang kent. Het lijkt allemaal wat bijeengeraapt en met de nodige haast in elkaar gezet, teneinde de film nog op tijd, voor de verkiezingen van november 2008, uit te kunnen brengen. Maar of de film iets zal teweeg brengen bij de verkiezingen lijkt mij onwaarschijnlijk. De beraadslagingen in het Witte Huis, de politieke spelletjes die gespeeld worden, de onderlinge verschillen en de manier waarop Bush toch uiteindelijk bijna alleen het besluit over de Irak-oorlog neemt, het is allemaal meer dan genoeg reden om de W. te gaan zien. De film kan worden gezien vanuit het oogpunt van een satire, tegelijkertijd zit er groot drama in die regeerperiode en heeft de regering van W. het land diepgaand verdeeld. Die dramatiek ontbeert de film. Dat Bush Jr. vaak met volle mond spreekt is wel het minste dat we deze president moeten vergeven. Maar ondanks de kritiek en de onvoldoende diepgang, kan van deze film toch voldoende genoten worden.