Never Back Down (2008) ** Blu-ray review

De liefhebbers van Street Fighter en Karate Kid kunnen zich binnenkort vergapen aan het nieuwe full contact-geweld, Never Back Down (2008). Spijtig genoeg zit je nauwelijks op het puntje van je stoel en is het huilen met de pet op qua verhaal-opbouw en regie. De film komt nog zelfs niet aan de hielen van de tienerfilm The Karakte Kid (1984). Nochtans waren de middelen aanwezig om een stevige actieprent te maken, maar regisseur Jeff Wadlow zet de lat wel erg laag, en dat was te verwachten na zijn geklungel in de horror Cry_Wolf (2005). Maar als je met enorm lage verwachtingen naar de film kijkt, kan je bij momenten nog genieten van de nonsense. Ik meen het, deze (binnenkort) straight-to-dvd film gaat er in als zoete koek.

Korte inhoud: Jake Tyler (Sean Faris) is een rebelse tiener die samen met zijn familie naar Florida verhuist, omdat zijn jongere broer daar een professionele tenniscarrière begint. In zijn vorige woonplaats was Jake een sterspeler in zijn football-team, maar in zijn nieuwe woonplaats is hij een buitenstaander met geen goede reputatie. Als hij door zijn klasgenoot Baja (Amber Heard) wordt uitgenodigd op een groot feest lijkt Jake een kans te krijgen om misschien een beetje in te burgeren en vrienden te maken. Eenmaal op het feest wordt Jake vernederd door Ryan McCarthy (Cam Gigandet) in een gevecht waar hij tegen zijn zin in is verwikkeld. Na deze vernedering maakt hij kennis met een andere klasgenoot Max (Evan Peters) die hem vertelt over vechtclub waar ze de sport Mixed Martial Arts beoefenen. Jake is erg nieuwsgierig en gaat op zoek naar de vechtclub waar hij Jean Roqua (Djimon Hounsou) ontmoet. In eerste instantie is deze niet geïnteresseerd in Jake, maar na een tijdje neemt hij hem toch onder zijn hoede en leert hij Jake de kneepjes van het vak. Hier vind je de trailer.

Ik zeg er meteen ook bij dat “echte” martial art freaks op hun honger zullen zitten bij het zien van deze prent. Verwacht niet al teveel techniek, want deze film is bestemd voor een duidelijk doelpubliek van 15 tot 20 jarigen die nog op de schoolbanken zitten. Als je een zuivere martial art actiefilm willen zien die de brokken van het scherm slaat raad ik Donnie Yen’s Honk Kong geweld Flash Point (2007) (Dao Huo Xian) aan, over een undercover agent die infiltreert in een criminele bende geleid door drie Vietnamese broeders. Een briljante mix van diverse stijlen, van boksen, kung fu, karate, muay thai tot judo. Prachtig en geniaal in beeld gezet.

Deze Never Back Down trekt in ieder geval ook wel de kaart van de MMA (Mixed Martial Arts) action, maar verpakt alles in een afgelikte stijl met mooie jonge mensen die elkaar kreupel willen slaan. Maar ik had het gevoel dat de film ook niet meer dan dit wou zijn. Het opzet is bescheiden, maar de makers brengen zondermeer datgene wat ze voor ogen hadden, en dat is dan weer een verdienste. De regisseur pakt af en toe wel uit met onverwachte shots, zoals het point-of-view van iemand die met een football-helm aan het lopen is, of shots die afkomstig zijn uit een doos of een plas water. Het ruikt allemaal wel een beetje naar een poging om alles dynamisch genoeg te maken voor een jong publiek, maar als de verwachtingen laag liggen maakt het niet veel uit. Wees gerust, er zijn geen seks-scènes met deze filmtechniek (thank god).

De relaties in de film zijn van de eerste graad, maar ze zijn er wel, tegen alle verwachtingen in. Jake’s relatie tot zijn kleinere broer Charlie is trouwens niet onaardig uitgewerkt, met veel eerlijkheid en menselijkheid. Ook de dialogen willen nu en dan meevallen. Wanneer de moeder van Jake naar de gym komt om te zien wat haar zoon uithangt vertelt ze de leermeester: “Make sure he keeps all his teeth; my dental plan doesn’t kick in for another six months.” En dat is dan weer de verdienste van scenarist Chris Hauty.

© Paradiso Home Entertainment

De acteurs mogen er zijn. Sean Faris heeft iets weg van Ralph Macchio/Tom Cruise en Amber Heard trekt wel een beetje op Charlize Theron/Scarlett Johansson. Heard was eerder te zien in de hoofdrol van All the Boys Love Mandy Lane (2006) en blijft een aanstekelijke verschijning om naar te kijken. Gigandet, die de rol van de schurk moet vertolken, zag er opvallen mager uit en Honsou is voortreffelijk in de rol van de vader-figuur/trainer.

Uiteraard bulkt de film van de clichés en weet je al na een half uur hoe de film zal uitdraaien. Heard wordt op een veel te doorzichte manier opgevoerd als eye-candy (er is zelfs een gehele scène met als doel de boezem van Heard of diverse manieren te fotograferen) en de toeschouwers van de gevechten zien er alles behalve geloofwaardig uit. Maar het ultieme gevecht met de soundtrack van Kayne West/Daft Punk ontgoochelt niet. Never Back Down is een flashy wegwerpfilm, maar bij momenten zeer genietbaar. Ik betwijfel dat deze film een bioscoop release zal krijgen bij ons, maar je weet maar nooit.