Sleuth (2007) **½ Blu-ray review

Als bepaalde films geen releasedatum krijgen bij ons, ben je wel genoodzaakt om ze via andere kanalen te zien (zonder ervoor promotie te maken, maar de meesten weten wel waarover ik het heb). De film in kwestie heet Sleuth (2007) en is de nieuwste prent van Kenneth Branagh (Dead Again, Frankenstein, Hamlet). De regisseur Joseph L. Mankiewicz (All About Eve, A Letter to Three Wives) maakte in 1972 een cultklassieker met de film Sleuth (1972).

Daarbij baseerde hij zich op het gelijknamige toneelstuk dat Anthony Shaffer twee jaar eerder had geschreven. Omdat een verhaal gebaseerd op een toneelstuk vraagt om sterke acteurs werden toneellegende Laurence Olivier (The Boys From Brazil, The Marathon Man) en de razend populaire Michael Caine gestrikt voor de hoofdrollen.

De film werd alom geprezen door de critici, maar bleef om onbekende redenen onbekend voor het grote publiek. Caine nam samen met collega-acteur Jude Law het initiatief om een remake te maken en Sleuth daarmee de aandacht te geven die het verdient. In deze moderne versie speelt hij nu Andrew Wyke, de rol die in de originele film werd gespeeld door Olivier. Law vertolkt de rol van Milo Tindle, die in 1972 door Caine werd neergezet.

Korte inhoud: Milo Tindle (Jude Law) staat voor de deur van de imposante designvilla van Andrew Wyke (Michael Caine), een succesvolle thrillerauteur. Andrew laat hem binnen, waarna de reden van hun ontmoeting al snel duidelijk wordt. Andrews vrouw is weggelopen, bij Milo ingetrokken en nu wil ze dat haar nieuwe vriendje de scheiding afdwingt bij haar rijke ex-man. Dat lijkt te lukken, maar iets te makkelijk naar Milo’s zin. Hij kan alleen niet ontdekken of hij belazerd wordt door Andrew. Dan gaat de zelfingenomen schrijver nog een stapje verder. Hij stelt voor dat de werkloze Milo hem helpt met een unieke kans om zonder enig risico aan peperdure juwelen te komen. Het is het begin van een doortrapt spel tussen de twee rivaliserende mannen.

Was het dus de moeite waard om een remake te maken van de deze film die niemand heeft gezien, wel eigenlijk wel, al was het maar om het verhaal in de aandacht te brengen. Maar wij Belgen slagen er in om die film weer straal te negeren. Het verhaal is tijdloos en laat zich gemakkelijk nog eens vertellen. Let wel, de film is uiteindelijk dicht bij het bron-materiaal gebleven – het toneelstuk – en alles is dus tot de essentie herleid: slechts 2 personages, 4 muren en rijke dialogen. De film leunt volledig op de spanning die de verbale strijd tussen de twee mannen met zich meebrengt. Direct bij binnenkomst van Milo wordt de toon gezet. Als Andrew de deur opendoet en naast zijn dikke Mercedes Milo’s bescheiden autootje ziet staan, vraagt hij plagerig of Milo met de trein is gekomen. “Nee, ik ben hierheen gereden,” zegt Milo. “Oh, is die kleine auto dan van jou?” komt Andrew direct terzake. Duidelijk is dat hij niet veel opheeft met de werkloze, duidelijk uit een ander milieu afkomstige Milo Tindle, die sinds kort een relatie heeft met zijn vrouw Maggie. Wyke is zelf uit de hogere klasse afkomstig, en heeft geen zin daar bescheiden over te doen. Ook over zijn vergaarde fortuin geneert hij zich helemaal niet, wat blijkt uit zijn exorbitant grote huis, met ultramoderne, futuristische inrichting. Vrijwel alles in huis is automatisch te bedienen; dit valt samen met de thematische controle die als een rode draad door de film loopt. De machtswisselingen tussen de twee mannen vallen opvallend vaak samen met wie de piepkleine afstandsbediening op dat moment in handen heeft.

De film heeft wel iets weg van Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1966) daar men een soort verbal tweegevecht krijgt tussen intrigerende personages. De eerste ronde wordt glansrijk door Andrew Wyke gewonnen, die de arme Milo misleidt en hem met doodsangst en vernedering zijn verlies laat erkennen. Maar dan slaat Milo terug, met een verrassende vondst die bij de kijker maar langzaam doordringt. Na zijn wraak is Milo nog niet geheel tevreden en de mannen vervolgen hun sadistische spelletje waarbij ze op hun hoede moet blijven.

© Sony Pictures Classics

Er worden tevens een handenvol aanwijzingen gegeven die kunnen wijzen op homo-erotische gevoelens, vanuit beide mannen overigens. Dit begint vrij onschuldig als Tindle in zijn angst zegt helemaal niet verliefd te zijn op Wykes vrouw, eigenlijk helemaal niet op vrouwen valt, ja, het zelfs nog liever met een hond of geit zou doen, of een man. Wyke gaat hierin een stap verder en lijkt Milo een oneerbaar voorstel te doen, die op zijn beurt te verleiding moet toegeven. Dit aspect geeft de film wat extra spanning mee, maar wordt niet expliciet uitgewerkt.

Zowel Jude Law als Michael Caine zetten indrukwekkende rollen neer. Net zoals de personages dat doen, proberen de acteurs elkaar ook voortdurend af te troeven. Hierdoor blijft de spanning voelbaar aanwezig. De adaptaties in het script zijn goed bedacht, maar door de vele twisten is het laatste deel misschien een tikkeltje langdradig geworden in vergelijking met de originele film. Maar dat is een detail. De film is zeker de moeite waard en het is wederom een verfrissing om eens een film te zien werken met een minimum aan acteurs en decors. Zoals ik al eerder zei heeft deze R-rated film bij ons nog geen releasedatum, dus gaan jullie creatief moeten zijn of gewoon wachten tot de film in de dvd-rekken zal belanden.