Een paar regisseur kan je al herkennen door het bekijken van een still, en dat is zeker het geval bij de arthouse-regisseur Wong Kar-Wai, die iedereen wel zal kennen van zijn onvergetelijk gestileerd liefdesdrama over ‘onmogelijke liefde’ In the Mood for Love (2000), of voor de intimi het inventieve en originele Chungking Express (1994).
Het was dan ook wel uitkijken naar zijn eerste Engelstalige film, My Blueberry Nights (2007). Het is zeker niet zijn beste film, maar is toch een bijzondere prent die je niet ongeroerd zal laten. De perfectionist Wong Kar-Wai is altijd op zoek naar een esthetische manier om sensualiteit te benaderen. Dit gebeurt via mise-en-scènes, verzadigde warme kleurtinten, ontroerende score, juiste acteerprestaties, smaakvolle kostuums en uitgekiende camerahoeken van cameraman Christopher Doyle – hoewel My Blueberry Nights voor een keertje in beeld werd gezet door dat ander wonderkind van de fotografie, de Iraanse Darius Khondji (Delicatessen, Se7en).
Korte inhoud: Na een pijnlijke liefdesbreuk komt de jonge Elizabeth (Norah Jones) verward terecht bij een een café-uitbater in New York (Jude Law). Na de man herhaaldelijk bezoekjes te brengen, besluit ze om Amerika rond te trekken op zoek naar zichzelf. Onderweg ontmoet ze allerhande mensen die haar weten te raken en voor nieuwe situaties zorgen. Ondertussen blijkt de cafébaas hopeloos op zoek te zijn naar Elizabeth.
Vergeleken met Ang Lee, die na zijn Aziatische films met Sense and Sensibility (1995), The Ice Storm (1997) en Brokeback Mountain (2005) bewees net zo gemakkelijk in het Engels te kunnen opereren, blijft Wong Kar Wai met deze film toch wel een beetje dobberen halverwege de oceaan. De film zit vol van fortune cookie wijsheden, geforceerde dialogen en opdringerige en vrijwel nutteloze voice-overs die een onzekere cineast moeten gerust stellen dat de boodschap goed overkomt.
En wat zal de regisseur hebben bezield om de hoofdrol van zijn film te geven aan Norah Jones, die ondanks haar goede bedoelingen er toch echt naast zit. Gelukkig verandert Jones gaandeweg het verhaal van een protagonist in een bijrol, waardoor de nadruk op een natuurlijke manier komt te liggen op o.a. Natalie Portman als een gedreven gokster, Rachel Weisz als een overspelige slet en David Strathairn als haar alcoholistische echtgenoot. De film wint dus aan kracht naarmate hij langer duurt.
Was deze film een debuut van een regisseur, dan zou ik hebben gesproken van ‘beloftevol’, maar gezien de middelen, de ervaring en het talent die aan de film heeft meegewerkt, ben ik geneigd te zeggen dat de film een ’teleurstelling’ is. Maar dat heb je vaak met regisseurs die een meesterwerk hebben gemaakt. Als kijker verwacht je minstens hetzelfde niveau of beter, en wanneer dat niet gebeurt is de teleurstelling des te groter (cf. Francis Ford Coppola, Ridley Scott, …). Wong Kar-Wai blijft interieurs filmen in plaats van landschappen, en dan ga je jezelf de vraag stellen waarom hij deze prent dan niet in Azië had opgenomen. Misschien moet hij maar eens zijn eigen film een Aziatische remake geven (om de rollen eens om te draaien), want dit kon véél beter.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 14 december 2007
*** My Blueberry Nights trailer ***
