Maar laten we vooral niet alle B-horror-prenten afschilderen als Asylum prefab. Er zijn ook nog “commerciële” low budget producties die zichzelfs kunnen en mogen au serieus nemen en …jawel…meerwaarde te bieden hebben. Ik neem het voorbeeld van All the Boys Love Mandy Lane (2006). Misschien een beetje een klungelige titel, maar de trailer laat vermoeden dat we hier te maken hebben met een teen-slasher met brains. Een mooie chick casten in een horror is al sinds het begin van het genre schering en inslag, maar hier is de keuze van Mandy – gespeeld door Amber Heard, allesbehalve een inhoudsloze cutie, prom-queen of al te braaf schoolmeisje. Ze is te benaderen, maar behoudt haar afstand. Sexy en onschuldig. Een sociaal iemand, maar die toch verrassend uit de hoek kan komen voor haar vrienden en het publiek.
Regisseur Jonathan Levine en scenarist Jacob Foreman kennen blijkbaar de conventies en proberen iets nieuws te brengen. De makers zijn in ieder geval jong genoeg om te weten ‘hoe angstwekkend de hoge school kan zijn’, het verloop van die ‘eerste liefdes’, ‘sex-alcohol-en-drugs’, en hoe ‘passie kan omkeren in bezitterigheid’ en ‘frustratie tot moord’. Ook hier in België sloegen de stoppen door van een jongeman op een fuif en deze horror is bij deze ook zeker hyper-relevant – hoewel het uiteraard wel entertainment blijft en dus geen docu over de psychologie van een moordenaar.
Korte inhoud De jonge scholieren, Garth (Anson Mount), Dylan (Adam Powell), Bird (Edwin Hodge) en Emmet (Michael Welch) besluiten om het nette en lieve meisje Mandy Lane (Amber Heard) uit te nodigen voor een groot feest op een afgelegen ranch van Red (Aaron Himelstein), samen met de blonde vamp Chloe (Whitney Able) en de nog niet-ingenomen Marlin (Melissa Price). En dit vooral omdat Mandy Lane is uitgegroeid tot een bloedmooie meid. Maar dan ontdekken de scholieren dat het aantal aanwezigen op het feest op vreemde wijze begint te dalen. Dan blijkt er iets goed mis te zijn met die lieve, leuke en mooie Mandy Lane. Hier heb je de trailer.
De fotografie van de film is vrij indrukwekkend. Het lijkt wel of elk shot van Mandy een glow-effect heeft, een beetje alsof je naar een spotje voor L’Oréal aan het kijken bent en verblind wordt door de duizelingwekkende schoonheid van het moment, maar wanneer de moorden toeslaan brandt de harde zon in de pellicule en krijgt men een harde uitgebrande korrel en uitgebleechte (niet-verzadigde) kleuren die doen denken aan de 70’ties exploitation films. De prent heeft ontegensprekelijk ook wel trekjes van Scream (1996), maar dan zonder de Holyywoood-cast, en ook wel van Prom Night (1980) en zelfs het onvergetelijke TCM (1974). Deze horror heeft bij ons alsnog geen bioscoop release, maar handige Harry’s kunnen de film al verkrijgen via import. All the Boys Love Mandy Lane belooft vernieuwing te scheppen in het reeds versleten genre, met zelfs een tikkeltje retro. Hopelijk voor een keertje nog eens een slimme en volwassen prent in een anders fletse-teenage-slasher-horror-hutsenpot.
***Related Post***
05/02/2009: All the Boys Love Mandy Lane review