Ocean’s Thirteen (2007) **½ Blu-ray review

Na de opmerkelijk zwakke sequel Ocean’s Twelve (2004) keert regisseur Steven Soderbergh voor de derde film terug naar Las Vegas met Ocean’s Thirteen (2007), waarin Danny Ocean en zijn metgezellen wraak proberen te nemen op hoteleigenaar Willie Bank, gespeeld door niemand minder dan Al Pacino. En met deze film is het back to basics.

Korte inhoud: Casino-eigenaar Willie Bank (Pacino) staat op het punt om in Las Vegas een groot casino/hotel te openen. Maar als de machtige man dan Reuben Tishkoff (Elliot Gould) oplicht en Reuben hierdoor met hartproblemen in het ziekenhuis komt te liggen, besluiten Danny Ocean (George Clooney) en de rest van de bende om wraak op Bank te nemen. Ze besluiten om er voor te zorgen dat de opening van Bank’s casino uitloopt tot een grote ramp, zodat Bank veel geld zal verliezen. En daarnaast probeert de groep ook nog om de kostbare en tevens zwaarbewaakte diamanten, die Bank heeft gewonnen met zijn vorige hotels, te stelen.

Ja, Soderbergh heeft met Ocean’s Eleven (2001) zeker de originele film uit 1960 overtroffen en is het zeker één van die remakes die echt wel de moeite was om te herbeleven. Superieur swingende entertainment die wereldwijd de kassa’s liet rinkelen.

De derde film is een schoolvoorbeeld van een heist-film waar het plot belangrijker is dan de karakter-ontwikkeling of nevenplots. De machine moet vlotjes kunnen draaien en mag niet gehinderd worden door te veel psychologie. De expeditie is op voorhand uitgebakend en het resultaat van de film ligt vast. Hoe de machine uiteindelijk werkt is de essentie van de film, en het is wel degelijk fascinerend. Alle originele cast-leden zijn terug, met uitzondering van de twee vrouwen, Julia Roberts en Catherine Zeta-Jones. Alle oestrogene impulsen in deze macho-mannenwereld moeten dus maar komen van Ellen Barkin.

© 2007 Warner Bros.

Toch zijn alle ogen gericht op Al Pacino, of wat had je gedacht. Hij ontgoochelt niet en bewijst dat hij nog niets van zijn pluimen heeft verloren met zijn hoog oplaaiende retorische uitspattingen. Terwijl de andere acteurs dit ritje al twee keer hadden meegemaakt, ziet Pacino er behoorlijk ontspannen uit alsof hijzelf het ritme van de film bepaalt. Ze zeggen wel dat er nooit een Ocean’s Fourteen zal komen, maar de manier waarop deze acteurs one-liners naar elkaar gooien is een nieuw vervolg zeker niet uitgesloten. Je ziet dat dit gewoon pure fun is voor hen.

De film is ons altijd een stap(je) voor, net genoeg zodoende we nooit kunnen gissen wat er gaat gebeuren maar ook niet te ver dat we verdwaald geraken in de plotwendingen. De actie is tot en minimum beperkt, maar gaat als een sneltrein vooruit en voor je het weet zit je te genieten van de atmosfeer en het gezelschap. Ik heb niet meteen kritiek op de film was het niet dat ik eigenlijk iets meer thriller-effect had verwacht (…gehoopt) zoals in de Scorsese film Casino (1995). Maar alles blijft gezapig als een beekje verder kabbelen. Elk personage heeft zijn ‘moment de gloire’, maar gezien het aantal personages duren deze passages ook niet al te lang.

© 2007 Warner Bros.

Ik moet nog Die Hard 4.0 (2007) gaan zien, maar tot nu toe is deze Ocean’s Thirteen zeker de beste zomer-sequel tot nu toe. Ook al is er minder actie, in deze prent voel je de tintentelende nieuwe wind beter dan op het dek van Pirates. Het is tevens gewoon een genoegen om zoveel talentvolle bekende gezichten aan het werk te zien. We worden zelfs verwend met een beetje Hollywood nostalgie. Zoals ik eerder zei, het is een ‘back to basics’-film. Ocean’s Thirteen gaat niet de retro-toer op als de Grindhouse-films, maar maakt een knipoogje naar de originele Hollywood ‘Rat Pack’ en in het bijzonder naar Frank Sinatra. Beslist de moeite waard. De film draait al vanaf 13 juni 2007 in onze zalen.