Slither (2006) *** Blu-ray review

Een geslaagde film maken is net zoals een taart bereiden. Je kunt een interessante en smaakvolle mix maken met de ingrediënten, maar dat is geen garantie dat iedereen de taart zal lusten. Slither (2006) is een geslaagde horror-komedie, maar bij veel mensen zal dat gory gedoe niet in de smaak vallen. Nochtans is het horror-genre de laatste jaren terug in trek. Maar Slither is een geval apart. Deze cynisch en grappige prent zoekt zijn inspiratie in horrorfilms uit de jaren ’80 zoals The Fly, The Thing, Critters, Evil Dead, An American Werewolf in London, From Beyond, The Brood, en neemt een loopje met heel wat conventies. En dat is het pluspunt aan de film; Slither is niet voorspelbaar. Dit op zich is grappig, maar humor en horror is een delicate mix. Scenarioschrijver en regisseur James Gunn brengt enerzijds een ode aan het genre en maakt voor ons iets wat we nog maar zelden hebben geproefd. Ik heb me in ieder geval kostelijk geamuseerd met deze debuutfilm.

Korte inhoud: Wheelsy is een klein Amerikaans stadje waar niet veel te beleven valt. De mensen zijn er vriendelijk en bemoeien zich met hun eigen zaken. Maar aan deze rust dreigt een eind te komen wanneer iets vreemds en kwaads het stadje binnendringt. Niemand vermoedt onheil wanneer overal huisdieren vermist raken of wanneer een van de rijkste inwoners, Grant Grant (Michael Rooker), zich vreemd begint te gedragen. Het is pas wanneer het vee op vreselijke wijze wordt toegetakeld en een vrouw vermist wordt, dat sheriff Bill Pardy (Nathan Fillion) en zijn team bijgestaan door Grants vrouw Starla (Elizabeth Banks) beseffen dat een duistere kracht hun stad overneemt. Ze komen oog in oog te staan met een buitenaards organisme dat vastberaden is al het leven op aarde op te slorpen en te vernietigen.

Slither is knap gemaakt voor een eerste film en steekt boordevol referenties. Zo dragen alle flikken een naam van een bekende horror-regisseurs en verwijst Brundle Meat uiteraard naar The Fly (1986) van David Cronenberg. Let ook op de straatnamen en bepaalde typische camera-standpunten. Is het geslaagde entertainment? Wel …, zoals ik al eerder zei is Slither geen film voor het grote publiek. Ik begrijp dat veel échte horrorfans op hun honger zullen blijven zitten, want de film is meer grappig en cynisch dan echt griezelig. Op inhoudelijk vlak moet je er ook niet veel van verwachten. Het vertelt iets over overspel, echtelijke ruzies, machtshonger en ambitie, zonder ze echt uit te werken. En juist doordat hij deze thema’s niet uitwerkt, krijgt alles een heerlijk absurdisch kantje. De humor in de film is ook niet om over naar huis te schrijven. Trouwens hebben de fans van komische films liever hun humor zonder braakneigingen.

Het meest opmerkelijke aan Slither is de wisselwerking tussen de speciale grimme effecten en de CGI. Gunn kiest voornamelijk voor het laatste en vult daar waar nodig aan met computer gestuurde effecten. Dit is meteen ook een nieuwe hommage aan de grafische horrorfilms van de jaren ’80. Je weet echter nooit wanneer je te maken hebt met CGI of met “echte” prothesen. Old school speciale effecten ontmoeten de nieuwe technieken, en daar waar de ene tekort schiet vult de andere techniek aan. En dat maakt alles net iets heviger. Soms ziet het er ook over-the-top fake uit, maar dat is dan wel de bedoeling (zoals een opgeblazen vrouw waarvan haar hoofd in het midden van haar lichaam uitsteekt –zie afbeelding).

© 2006 Dutch FilmWorks / Brightlight Pictures

Er zijn geen helden te bespeuren in Slither. Integendeel, sheriff Bill Pardy heeft geen flauw benul wat er aan het gebeuren is en weet ook niet hoe hij dit moet gaan oplossen. We springen in de film ook van het ene personage naar het andere en je hebt dus ook niet echt één hoofdpersonage. Een meisje krijgt zo’n “worm” in haar mond, en kan hierdoor zien wat de bedoeling is van dit buitenaards wezen. Dit zal hen helpen om de strijd aan te binden met die monsters. Compleet ongeloofwaardig, maar ja, het gaat hier over een film met buitenaardse wezens die via wormen andere lichamen binnendringen om ze daarna te veranderen in vleesetende zombies.

In het genre vind ik Tremors (1990) net iets beter dan Slither. Gunn is een slimme horror-scenarist (remake van Dawn of the Dead), maar op vlak van regie mist hij de ervaring om bepaalde humoristische en horror-scènes efficiënt uit te werken. Nochtans is Slither bedoeld voor een mainstream publiek. Ik had eerder de film gezien als een cult-horror in de stijl van Cabin Fever (2004) maar achteraf bekeken denk ik dat we deze prent snel zullen vergeten. Maar dat neemt niet weg dat ik er echt heb van genoten.