Zijn er mensen die af en toe een sneak-review meepikken. Wel, als ik op dinsdag naar de bioscoop kan gaan neem ik er meestal een ticket voor. Staat de film mij niet aan (en dat is het voordeel als je op de hoogte bent van heel wat producties) dat verander ik van zaal. Maar vorige dinsdag bleef ik zitten voor The World’s Fastest Indian (2005) met Anthony Hopkins in de hoofdrol.
Deze film heeft begin februari van dit jaar een moeizame release gehad in de States, en zou woensdag (10/05) bij ons in de zalen moeten zijn voor het grote publiek.
The World’s Fastest Indian vertelt het waargebeurde verhaal over de excentrieke Nieuw Zeelander, Burt Munro (Anthony Hopkins). Hij droomt er sinds zijn jeugd al van ooit het snelheidsrecord te breken op zijn Indian motor en wijdt zijn leven aan het perfectioneren van zijn klassieke motor. Niets of niemand kan Burt Munro ervan weerhouden om zijn dromen te verwezenlijken. Hij vertrekt naar de Bonneville zoutvlaktes in Utah voor de ultieme test van zijn Indian tijdens de Speed Week. Tegen alle verwachtingen in vestigt hij daar een nieuw snelheidsrecord en verwerft wereldfaam. Het door hem neergezette wereldrecord staat tot op de dag van vandaag en zijn legende leeft voort.
Het verhaal speelt zich af in de jaren ’60 en draait vooral rond de excentrieke figuur van Munro. Een wildvreemde man die van Nieuw Zeeland naar de States trekt en die door zijn onwetendheid verder komt waar een normaal mens al lang ten onder zijn gegaan aan psychische en financiële problemen. Maar de mensen vinden hem een aardige man en hij krijgt zijn kans om de Speed Week te bereiken, een jaarlijks evenement op de zoutvlakten van Salt Lake. De filosofie van Munro staat hierin centraal: “You live more in five minutes on a bike like this going flat out than some people live in a lifetime.”
Een beetje een klassieke feel-good verhaal in dezelfde lijn van films als Alexander Payne, waarin het cynisme is vervangen door spiritualiteit . De film gaat voornamelijk over het heroïsme die tegenwoordig niet meer zo ‘in’ is. Het is ook een acteursfilm die Hopkins niet als showman benadert, maar wel als een man van vlees en bloed, een introvert iemand die als het ware in een nieuwe wereld terecht is gekomen en met verbijstering rondom hem kijkt Het script en de regie van de film is in handen van Roger Donaldson (No Way Out, Cocktail, The Recruit), die zelf is opgegroeid in Nieuw Zeeland en die de heldenverhalen van Munro goed kent, en in zekere zin is het ook voor deze Hollywood-regisseur een terugkeer naar de basics, en dat maakt deze prent zo verfrissend en aandoenlijk.
© WFI Productions Ltd.
Toen ik deze film zag schoot het me te binnen hoe weinig oudere personages(+60) op de voorgrond treden in speelfilms. Ik voelde mezelf zeker niet te jong voor deze film en heb er met volle teugen van genoten. Mijn enige minpuntje zou zijn dat het middenstuk van de film het af en toe dramatisch iets laat afweten, maar Anthony Hopkins heeft zoveel acteertalent dat je gefascineerd blijft kijken van het begin tot het einde. Zeker de moeite waard.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 9 mei 2006