The Devil’s Rejects (2005) *** review

De brutale, sadistische en achterlijke psychopaten van de Firefly familie zijn terug. The Devil’s Rejects (2005) is het schunnige en woeste vervolg op rocker en filmmaker Rob Zombie’s horrorsucces House of 1000 Corpses (2003). Zombie klutst traditionele horror, macabere humor en spanning door elkaar en vergast ons op een schokkend portret van buitensporig outlaw geweld.

Korte inhoud: De film speelt zich al in 1978. Sheriff John Quincy Wydell (William Forsythe) en zijn tot de tanden gewapende assistenten omsingelen het huis van de Firefly familie en beginnen er op los te knallen. Alleen Otis (Bill Moseley) en zijn sexy zusje Baby (Sheri Moon – de vrouw van Rob Zombie) slagen erin aan de kogelregen te ontkomen. Ze schieten iedereen omver die ze tegenkomen en verschuilen zich in een afgelegen motel, waar ze wachten op hun losgeslagen patriarch, Kapitein Spaulding (Sid Haig). Terwijl de lijken zich opstapelen, besluit Sheriff Wydell het recht in eigen handen te nemen en frontaal in de aanval te gaan. Wat volgt is één van de meest ziekelijke en haren ten berge rijzende climaxen uit de filmgeschiedenis.

Ik heb deze hardcore horrorprent gezien op het Bifff en ik heb er 1u 50 min pret aan beleefd. De film is zowel afschuwelijk als opmerkelijk. Opmerkelijk in de zin dat het volledig slaagt in haar opzet, namelijk de toeschouwer choqueren met brutaal sadistisch geweld. Of de film een boodschap van enig belang heeft valt nog te betwijfelen, tenzij je mening bent dat sadistische serial killers zoals de familie Firefly eigenlijk cult-helden zijn die onze aandacht moeten krijgen.

Hoe dan ook, de film heeft mij kunnen bekoren door zijn consistente sfeer die een soort ode is aan de slasher-film uit de jaren 70. Opnieuw is de invloed van Tobe Hooper voelbaar, zowel in het camerawerk als de beeldresolutie, de muziek en de belichting. Ook de shootouts zijn zoals ze moeten zijn: old school en 70ties style.

De personages zijn schitterend vertolkt. Sid Haig is charismatisch en verontrustend als de psycho-klown en de aantrekkelijke Sheri Moon bewijst dat ze een intelligente actrice is en dat ze zeker ander filmmateriaal zou aankunnen. Of ze het zelf zou willen zou ik eigenlijk betwijfelen. Sheri is geen gewone actrice. Maar de show wordt gedeeltelijk gestolen door William Forsythe die in het begin van de film iets meegeeft van een priester (let op het wit boordje die uit zijn kogelvrije-vest steekt) en daarna als een echte wraakengel die zijn slachtoffers zal onderwerpen aan de terreur die de familie Firefly jarenlang heeft gezaaid. De sheriff zal hen van het vagevuur laten proeven.

© 2005 Lions Gate Entertainment Inc.

The Devil’s Rejects zit boordevol zwarte humor. Dat merk je al van in het begin wanneer je beelden te zien krijgt uit ’the good old days’, gefilmd op 8mm die eveneens het jaren 70 gevoel beklemtoont, waarbij ze een onschuldige verpleegster vermoorden en haar wagen pikken, alles op de muziek van Free Bird van Lynyrd Skynyrd. Zalig. Ook de presentatie van Captain Spalding is hilarisch. Rob Zombie zie je niet enkel genieten van zijn personages, maar hij drijft zeker ook de spot met die achtergestelde mentaliteit uit die Texaanse afgelegen buurten. Zo is er een grappige scène met een kippenverkoper die zijn klanten de seksuele geneugten van de kip uit de doeken doet.

Het einde heeft mij in ieder geval een beetje ontgoocheld. Er is een scène waarin het personage van Baby compleet uit haar rol valt en dat allemaal om de horror en de pret nog wat op te drijven. De uit de bol geslagen psychopaat (in dit geval de Cheriff) die achter de blonde jonge vrouw aan zit (in dit geval Baby) met een hakbijl. De paniekreactie van de vrouw had uiteraard mogelijk geweest als Baby niet afgeschilderd was als een rebelse vrouw die zelf met verschillende wonden nog steeds haar tegenstander te lijf zou gaan. Een schoonheidsfoutje omwille van het vermaak van de toeschouwer. En ik kan niet zeggen dat het niet werkt. Meer nog, op het einde van de nachtmerrie verlang je naar méér.