Smaken kunnen toch verschillen hé? Je kan soms uiteenlopende commentaren lezen over een film, gaande van waardeloos tot geniaal. Soms terecht, meestal compleet naast de kwestie. Films afbreken is nu ook geen kunst. Maar weten waarom je iets goed of slecht vindt is daarentegen andere koek. Een film-oordeel blijft uiteraard een heel subjectief iets, en bijgevolg moet men altijd een zekere afstand nemen van datgene wat men leest. Een tip die ik geef aan de mensen rondom mij, is om nooit de reviews te lezen voor ze de film hebben gezien. Hoe moeten we dan weten of het een goede film is? Laat uzelf verrassen en ga op het gevoel af. Je zal meer plezier beleven dan de anderen. Dat denk ik toch.
Onlangs was Hannibal (2001) op tv en ik las een korte reactie over iemand die Red Dragon (2002) beter vond dan de Ridley Scott film. Het is zijn volste recht, maar dergelijke beweringen begrijp ik echt niet. Hannibal was nu niet meteen de meest geslaagde film van de Blade Runner regisseur, maar om nu te beweren dat Red Dragon beter was dan Hannibal was voor mij iets onbegrijpelijk.
Red Dragon HAD een spetterende film KUNNEN ZIJN! Begunstigd met een voorbeeldige cast, gebaseerd op een huiveringwekkend boek van Thomas Harris. Zalige fotografie van Dante Spinotti (zie Manhunter). Goede muziek van Danny Elfman. Een onuitputtelijke geldkraan van Dino de Laurentiis. En als kers op de taart, was er Ted Tally (de scenarist van Silence of the Lambs). Er kon niets mis gaan. Ha, neen? Ik vond de film nochtans de zwakste uit het rijtje van de Hannibal Lecter verfilmingen.
Ik begreep niet meteen waarom Manhunter zo nodig aan een remake toe was, maar dan nog een remake van,…wie???… Brett Ratner !!?? What were they thinking?? Is het op basis van Rush Hour of…wat…Family Man ??? Red Dragon was zo braafjes, dat ik dacht dat de regisseur absoluut zijn PG13 rating wou halen. Gewoon belachelijk. Achteraf bekeken, wat kon hem de film schelen, hij stond immers te wachten op Rush Hour 3.
Ik had een serieus probleem met een gebrek aan visie. Een film voor analfabeten. Iedereen kan een scenario verfilmen. Kijk hoeveel acteurs, scenaristen en monteurs plots films beginnen regisseren alsof ze allemaal een roeping van God hebben gekregen. (De meest recente lachbui is die van Special Effect monteur Pitof met zijn desastreuze Catwoman (2004). En dit was zijn 2de kans na het afschuwelijke Vidocq). Dit, met de casting van non-acteurs (Jessica Simpson, Britney Spears, Madonna, 50 cent, Meat Loaf, Phil Collins), zijn mijn twee grootste ergernissen in film. Waar zat het verhaal achter het verhaal? Wat wou hij met het scenario aanvangen? Waar ging de film naar toe?
Manhunter bracht ons in een architecturale roes met zijn subjectieve camera die de wanden afgleed naar het psychologische en het lugubere. Een misleidend gevecht tussen de bonte kleuren en die witte klinische perfectie. Michael Mann bracht ons met zijn film in een cinematografische hypnose.
The Silence of the Lambs (1991) ging “up-close-and-very-personal” met zijn personages. Vanaf de eerste momenten in het bos, konden we de zweetdruppels zien, voelden we de argwaan, de naïeve zelfzekerheid, de gruwel van het onbekende. Ze was uitgeput van het lopen in het koude en natte bos. We zagen op haar jas FBI en op haar gezicht een sterke en vastberaden blik. Jonathan Demme vertelde ons een verhaal vanuit het perspectief van levensechte personages. Hij drong door tot hun persoonlijke emotionele gevoeligheden, waarin ze vaak gevangen zaten, en hun soms delicate sociale relaties. En dat betrok ons bij het verhaal en maakte alles zo intens.
Hannibal is dan weer gemaakt door een meester die niet bang is om risico’s te nemen, met een prestigieuze vulgariteit, badend in Florentijnse glorie. Hij had veel minder geluk met een iets te voordehandliggend boek die opging in zijn kennis van kaviaar, wijn en Italiaanse kunst. Maar hij slaagde er desalniettemin in om de perverse grofheden in de mens in kaart te brengen. Al de films van Ridley Scott dragen hun stempel en hebben elk een duidelijke visie, of de film nu goed of slecht was. Telkens gestoeld op een meesterlijke cinematografie en een uitgesproken point of view.
Brett knoopt de zinnetjes in het scenario aan elkaar, gezicht in het midden van het scherm, hand die beweegt, camera soms laag bij de grond, soms vanuit de lucht, een mond die spreekt. Dat is wat Red Dragons ons vertelt, en niets anders. Dat is de essentie van deze kolossale vergissing die werd losgelaten op het witte doek, en die het werk van een creatieve en talentvolle ploeg besmette. Dus neen, ik vind Red Dragon niet beter dan Hannibal.