Wimbledon (2004) is best een aangename film. Reeds bij het zien van de trailer, was duidelijk dat deze prent alle ingrediënten had van de klassieke romantische komedie. En in tegenstelling tot andere films uit het genre heeft Wimbledon een bijzonder goede cast; met oa. Paul Bettany, Sam Neill, Bernard Hill en Kirsten Dunst.
© Universal Pictures Home Entertainment
Ik kon amper mijn enthousiasme verbergen toen ik vernam dat Hugh Grant niet beschikbaar was voor de rol. Dit had niet meteen iets te maken met zijn talent voor het licht komische genre, hoewel ik toch mijn bedenkingen had bij films als Nine Months, Mickey Blue Eyes of Two Weeks Notice, maar had alles te maken met Hugh die vaak op automatische piloot speelt. Soms heb je de indruk dat hij zijn zelfde personage meesleept van de ene film naar de andere. Maar Hugh heeft zeker ook zijn momenten van glorie, zoals in Four Weddings and a Funeral of zelfs About a Boy, waar we naast de humor en de verleiding echt kunnen meeleven met het personage. Veel vrouwen lusten hem natuurlijk rauw, maar als mannelijke filmbezoeker blijf je meestal op je honger zitten. En het scheelde niet veel, gezien Hugh Grant van ver wel iets mee heeft van prodigy child Henman. Ik ook trouwens (maar dan van nog iets verder). Gezien Tim Henman het echt wel moeilijk heeft om nog in de halve finales te komen van de All-England-Lawn-Tennis-Championships, zullen ze dan maar de klus klaren in de fictie. Verwacht u maar aan een mooie overwinning.
Korte inhoud: Het verhaaltje is vrij klassiek, Peter (Paul Bettany), een beschamend laag geklasseerde tennisser (157e plaats) krijgt een ‘wild-card’ voor het prestigieuze Wimbledon. Wanneer hij smoor wordt op de jonge Amerikaanse Lizzie Bradbury (Kirsten Dunst), belandt hij op een wolk van geluk van ronde naar ronde, steeds dichter bij zijn droom om de beker te winnen. Maar uiteraard, zoals het een romantisch filmgenre betaamt, zijn er verwikkelingen en complicaties bij de vleet.
Er zijn romantische komedies van het Sandra Bullock en Jennifer Lopez -type, maar Wimbledon zou van hetzelfde hout gesneden zijn als Four Weddings and a Funeral en Bridget Jones’s Diary. Naar verluidt heeft oud Wimbledon-winnaar Pat Cash zijn diensten bewezen als adviseur voor de film, waardoor de makers onbeperkte toestemming kregen om te filmen tijdens Wimbledon. En uiteraard, net zoals in Angry Management, mogen jullie een rolletje verwachten van John McEnroe in de commentaar box.
De muziek van de film had moeten komen van Klaus Badelt (Pirates of the Caribbean, K19, Equilibrium), maar die stuurde zijn kat, gezien hij verstrikt raakte in de reshoots van Catwoman. Dit is het tweede mislukte monster, na het afschuwelijke Vidocq, van onze moderne Frankenstein, Pitof. De muziek in de film komt van Ed Shearmur, die de indrukwekkende en rustige synthesizer score schreef bij de film K-Pax. Als je deze film mist in de bioscoop, geen erg. Deze zal ook wel vermakelijk zijn op een klein tv-schermpje.
Review Wimbledon (2004)
Recensie door Dave op 2 september 2004
