King Arthur (2004) * review

De regisseur Antoine Fuqua (beter bekend voor zijn Replacement Killers, Tears of the Sun en Training Day) nam het project King Arthur (2004) over van Michael Bay, de poulain van producent Jerry Bruckheimer, die er eigenlijk al 4 jaar mee bezig was maar omwille van budgettaire complicaties de zaak liet vallen. Dat was eigenlijk geen slecht nieuws, want het laatste wat ik wou zien was een goedkope popcorn versie van een van de meest interessante heldenverhalen, opgeblazen door de sjamanen van de testosteron bestoven flitsende actiecinema. Remember Pearl Harbour. King Arthur vertolkt door Josh Hartnett, tovenaar Merlijn door Robert Duvall en Guinevere door Angelina Jolie… NO WAY !!!

© Buena Vista International

Korte inhoud: Arthur is aanvoerder van een Romeinse cavalerie-eenheid dat Hadrian’s Wall (de zwaarst beveiligde grens in het Romeinse Rijk) verdedigt. Dit zijn de befaamde Ridders van de Ronde Tafel, afkomstig uit het Oosten van Europa. Deze tot in de puntjes getrainde vechteenheid kreeg na een nederlaag de keuze van Keizer Marcus Aurelius (neen, niet die uit Gladiator, dat was nog een paar honderd jaar vroeger) om óf te sterven óf zich bij het Romeinse leger te voegen. Zij kozen voor de tweede optie. Vijftien jaar later begint de film King Arthur. Arthur (Clive Owen) en zijn trouwe ‘ridders’ Lancelot, Gawain, Galahad, Bors, Tristan en Dagonet moeten aan de vooravond van hun afzwaaien nog één gevaarlijke opdracht volbrengen. Bij welslagen krijgen zij hun papieren voor een veilige doorreis naar hun thuisland. De missie houdt in dat zij een Romeins gezin moet zien terug te halen uit vijandig grondgebied voordat deze mensen door de oprukkende Saksen vermoord zullen worden.

Deze missie brengt hen ver over de grenzen van het Romeinse Rijk. Tijdens hun reis redden zij de schone Guinevere (Keira Knightley) en sluiten zij een pact met de voorheen gevreesde Woads, ook wel Painted People geheten. Dat is een volk dat leeft in de bossen onder leiding van de mystieke en magische Merlin (Stephen Dillane). Samen gaan de twee volkeren de strijd aan met de Saksen. Een pact dat de toekomst van Engeland zal bezegelen en Arthur doet beseffen dat zijn plaats wel eens in Engeland zou kunnen liggen.

Franzoni staat bekend als iemand die het niet erg nauw neemt met correct gebruiken van historische feiten. Gezien de kleine hoeveelheid feiten die bekend zijn over de bewuste periode waarin King Arthur zich afspeelt, kunnen we dit hem niet helemaal kwalijk nemen. Franzoni laat wel heel erg veel geijkte elementen uit de Arthuriaanse legendes links liggen. Er is bijvoorbeeld geen Camelot; het zwaard Excalibur wordt eventjes aangehaald, maar is niet het magische zwaard zoals we dat kennen uit Excalibur (1981) en de verbeten strijd tussen Lancelot en Arthur om de genegenheid van Guinevere is vrijwel niet aanwezig. Dit zal vele puristen flink in het verkeerde keelgat schieten. De niet-puristen zal het allemaal een zorg zijn, want het levert wel een behoorlijke film op.

De regisseur stelde 3 eisen aan Bruckheimer voor de film (1) wilde met een Engelse cast draaien, (2) wou het donker en koud maken en (3) wou eveneens een Kinderen-Niet-Toegelaten film. Hij kreeg de goedkeuring voor zijn 3 eisen maar uiteindelijk werd de film in de montage toch een Kinderen-Toegelaten film (money talks) en is de film wel donker en woest, maar de sfeer wordt doorspekt met kleine momenten van pure onzin en lichtzinnigheid. Zo zijn de meeste dialogen een beetje te simpel en geven niet meteen dat specifieke tijdsgevoel mee. Maar het is in ieder geval al stukken beter dan die andere legende “Troy”. Maar de battle-scenes, die af en toe een beetje teveel trekken op Gladiator-scenes, missen intensiteit en geloofwaardigheid en de personages zijn ook niet meteen mensen met een zekere psychologie. Maar ook hier is het stukken beter dan die kartonnen-figuurtjes uit Troy. Niet fantastisch maar toch de moeite om te gaan zien op het grote scherm. Het personage dat Mads Mikkelsen vertolkt is nog het meest intrigerende van de bende. Wie zien hem hier in de afbeelding zijn zwaard slijpen.

Het grootste probleem die ik heb ondervonden bij de film was zijn middelmatigheid zowel op vlak van acteursregie, mise-en-scene, als op het gebied van de dialogen en het scenario in het algemeen. ALLES KON BETER! Clive Owen, de acteur die Arthur speelt, speelt bij momenten overtuigend, bij andere momenten is hij compleet afwezig. Bij de ridders van de ronde tafel zitten 2 veelbelovende personages, maar ze worden nauwelijks uitgewerkt. Wat uiteindelijk normaal is gezien hun aantal, maar bijgevolg wordt dat meteen een narratief probleem. We hebben niet meteen voeling met hen. Het effect om de paarden constant op te jagen en de camera continu te schudden werkte voornamelijk op mijn zenuwen en had niet onmiddellijk het beoogde effect.

In plaats van een Engelsman die met Amerikaanse acteurs werkt (Gladiator) vertoeven we in het Romeinse rijk met een Gang-Afro-Amerikaan die Engelse acteurs regisseert. Beiden hadden ze ongeveer het zelfde budget, maar Gladiator steekt er met kop en schouders boven. Misschien moet Antoine Fuqua gewoon terugkeren naar zijn roots?