The Hand That Rocks the Cradle zal nog steeds ouders de stuipen op het lijf jagen

Hollywood heeft weer eens een klassieker van stal gehaald, en zoals gewoonlijk roept dat de vraag op: waarom eigenlijk? The Hand That Rocks the Cradle (2025) is de zoveelste remake in een eindeloze stroom van opgewarmde kost, deze keer een herverfilming van de psychologische thriller uit 1992 die destijds het bloed in de aderen deed stollen van elke ouder die ooit over een babysit had nagedacht. De vraag is niet of we deze remake nodig hebben, maar of regisseur Michelle Garza Cervera er iets mee doet dat de moeite waard is.

© 20th Century Studios

Korte inhoud: Suburban koppel Claire (Mary Elizabeth Winstead) en Miguel Morales (Raúl Castillo) huren de ogenschijnlijk lieve Polly (Maika Monroe) in om voor hun pasgeboren baby te zorgen, maar al snel blijkt dat Polly’s echte motieven weinig te maken hebben met slaapliedjes zingen, tot grote horror van het koppel.

Garza Cervera, die met Huesera: The Bone Woman (2022) al bewees dat ze weet hoe je spanning opbouwt vanuit stilte en wat net buiten het kader gebeurt, noemt haar versie bewust geen remake maar een ‘reimagination’. En je snapt meteen waarom. Waar Curtis Hanson in 1992 een tamelijk rechtlijnig verhaal van slachtoffer versus psychopaat vertelde, kiest Garza Cervera voor grijstinten. Polly en Caitlin zijn beide personages die ergens in een moreel niemandsland zweven, wat het geheel een pak interessanter maakt dan je verwacht. De regisseur vertelde aan Empire dat ze van “antagonisten houdt waar je op een bepaald punt mee kunt meeleven”, en dat is precies wat ze met deze film probeert te doen. Of het lukt is een andere vraag, maar de ambitie is er.

Monroe, die we inmiddels kennen van haar rollen in It Follows (2014) en Longlegs (2024), mag nu eindelijk eens de schurk spelen. En volgens Garza Cervera brengt ze een zeer kwaadaardige, beheerste toon naar de film. Dat klinkt veelbelovend, want Monroe heeft bewezen dat ze meer kan dan alleen verschrikt kijken. Tegenover haar staat Winstead, die met 10 Cloverfield Lane (2016) en Final Destination 3 (2006) ook geen vreemde is in het genre. De chemie tussen de twee actrices zou volgens de regisseur zo intens zijn dat je op momenten zelfs denkt dat ze tot elkaar aangetrokken zijn. Dat is een interessante keuze, want het voegt een laag toe die in de originele film volledig ontbrak.

Het script, geschreven door Micah Bloomberg op basis van een scenario van Amanda Silver, verplaatst de actie van Seattle naar Los Angeles en geeft de personages meer complexe achtergronden. Waar de film van 1992 draaide om een wraakzuchtige vrouw wiens man zelfmoord pleegde na beschuldigingen van seksueel misbruik, probeert deze versie dieper te graven in thema’s als modern moederschap, perfectie en controle. Garza Cervera wilde onderzoeken hoe nieuwe moeders worden gepusht naar een onmogelijk ideaal van perfectie, vooral in het tijdperk van mommy bloggers en influencers. “Er zijn zoveel risico’s die je niet kunt controleren,” zegt ze, “en de film wil spelen met die ideeën.” Het is een relevante invalshoek, maar je vraagt je wel af of een horrorfilm over een psychopathische babysit het juiste medium is om die discussie te voeren. De film kreeg een R-rating voor ‘strong bloody violence, sexual content and language’, wat betekent dat Garza Cervera niet voor de makkelijke weg heeft gekozen. Waar het origineel nog wat terughoudend was met het bloedvertoon, gaat deze versie volgens de berichten een stuk verder. Dat past in de huidige trend van horror die liever realistische gore toont dan suggestie, maar het is ook een beetje vermoeiend. Alsof je geen spanning kunt creëren zonder dat er iemand letterlijk aan flarden wordt gescheurd.

De ondersteunende cast met Raúl Castillo als Miguel, Martin Starr als Stewart (een bondgenoot van Caitlin die duidelijk geïnspireerd is op het personage van Julianne Moore in het origineel), Mileiah Vega, Riki Lindhome en Shannon Cochran moet zorgen voor de nodige menselijke ankers in een verhaal dat anders misschien te ver zou afdrijven in het bizarre. De trailer belooft een slow burn thriller met moderne cinematografie, baby-cam footage die de voyeuristische aspecten van modern ouderschap benadrukt, en een climax die eindigt met een brandend huis en een bebloed Monroe. Het zijn de klassieke ingrediënten van het genre, maar als ze goed worden geserveerd, kunnen ze nog altijd werken. De vraag blijft natuurlijk of het publiek hier naar uitkijkt. Het origineel uit 1992 heeft een Rotten Tomatoes score van 67 procent, wat niet bepaald schreeuwt voor een remake. Maar Garza Cervera heeft met Huesera bewezen dat ze weet hoe je een verhaal over vrouwen en maatschappelijke druk vertelt zonder in de valkuil van het prediken te vallen. Als ze dat hier ook kan, dan is deze remake misschien wel meer dan zomaar een cash grab. De film streamt vanaf 22 oktober 2025 exclusief op Hulu in de Verenigde Staten en op Disney Plus internationaal, net op tijd voor Halloween. Of het de moeite waard is om je streamingabonnement voor te activeren, dat zullen we dan wel zien. Maar de ingrediënten zijn er: twee sterke actrices, een regisseur met visie, en een verhaal dat nog altijd raakt aan iets primitiefs; de angst dat iemand die je vertrouwt je kan vernietigen. En dat blijft, remakes of niet, altijd een effectief recept voor horror.