Van moordmachine tot held in Predator Badlands

Dit kan best wel interessant zijn. Regisseur Dan Trachtenberg komt er met zijn Predator: Badlands (2025). En het is geen overdrijving om te zeggen dat deze film alles op zijn kop zet wat we dachten te weten over de Predator-franchise. Want voor het eerst in de geschiedenis is de Predator zelf de held van het verhaal. Ja, je leest het goed: het buitenaardse moordtuig met de mandibels en de schoudercannons krijgt eindelijk zijn eigen heldenreis. Het is alsof je Jason Voorhees laat spelen in een coming-of-age drama, maar dan beter.

© Predator Badlands

Korte inhoud: De film speelt zich af in de verre toekomst op de vreemde planeet Genna, waar Dek (Dimitrius Schuster-Koloamatangi), een ondermaatse Predator die door zijn eigen clan verstoten is, op reis gaat om het onverslaanbare beest genaamd de Kalisk te verslaan. Onderweg krijgt hij hulp van Thia (Elle Fanning), een Weyland-Yutani synth die letterlijk in tweeën is gesneden en een groot deel van de film op Deks rug meereist. Het is een buddy-movie, maar dan met een ruimtemonster en een android zonder benen. Fanning speelt trouwens ook nog een tweede personage, Tessa, een andere synth die het tweetal tegenwerkt.

Wat Trachtenberg hier probeert is ronduit gewaagd. Na het succes van Prey (2022) had hij veilig kunnen spelen en gewoon nog een menselijke protagonist kunnen geven die tegen een Predator vecht. Maar nee, hij besloot het moeilijkste te doen wat je met zo’n franchise kan: het publiek laten empathiseren met de Predator zelf. Het is alsof Spielberg had besloten om Jaws te vertellen vanuit het perspectief van de haai. De film is zelfs bedoeld als PG-13, omdat er geen mensen in voorkomen en dus geen rood bloed te zien is – alleen groen Predator-bloed en wit synth-vocht. Het is een slimme manier om de kijkersgroep te verbreden zonder de actie af te zwakken.

En dan die connectie met het Alien-universum. Ja, Weyland-Yutani, dat kwaadaardige bedrijf dat we kennen uit de Alien-films, speelt een rol in Badlands. Maar rustig, er zijn geen Xenomorphs te zien. Het is meer een voorzichtige crossover, een manier om de twee universa samen te brengen zonder dat het voelt als een goedkope fanservice-oefening. Trachtenberg benadrukt dat er “grote, organische verhaaltechnische redenen” zijn waarom Weyland-Yutani in de film zit, niet gewoon om de actiefiguren tegen elkaar te laten vechten.

Trachtenberg werkte samen met Weta FX om Deks gezicht volledig digitaal te maken, omdat praktische effecten niet genoeg emotie konden overbrengen. Het is dezelfde technologie die werd gebruikt voor de apen in de Planet of the Apes-films, en dat is veelbelovend. De Yautja-taal die Dek spreekt werd zelfs ontwikkeld door iemand die leerde van de persoon die de Na’vi-taal voor Avatar creëerde. Het level van detail hier is krankzinnig, en het toont aan dat Trachtenberg dit niet ziet als zomaar een actiefilm, maar als een kans om echt een karakterstudie te maken van een buitenaards wezen. En dan die wapens. Dek heeft op Genna geen toegang tot zijn traditionele Predator-arsenaal, dus hij moet improviseren. Een van zijn wapens is letterlijk een getrainde alien-slang genaamd Squirt die als schoudercannon fungeert door twee chemicaliën uit te spugen die samen explosief worden. Hij heeft ook een laserzwaard dat geïnspireerd is op de Warglaive uit World of Warcraft. Dit is geen standaard Predator-film; het is een survival-avonturenfilm waarin creativiteit net zo belangrijk is als brute kracht.

Trachtenberg heeft meerdere keren benadrukt dat hij geen “sequel trap” wilde creëren waarbij de film te geobsedeerd raakt door wereldopbouw en lore. In plaats daarvan focust hij op het verhaal van Dek en zijn reis. Het is een standalone verhaal dat zelfs nieuwkomers in de franchise kunnen waarderen. Hij vergeleek het met Terminator 2: Judgment Day (1991), een film die zijn moeder wél wilde zien omdat het niet alleen maar actie was, maar ook een verhaal over ouders en kinderen. Badlands probeert datzelfde te doen: een film maken die zowel bruut als warm kan zijn, die je even hard laat juichen als dat het je emotioneel raakt. De vraag is natuurlijk: gaat dit werken? Kan een Predator echt een held zijn? Trachtenberg lijkt ervan overtuigd dat het kan. Hij wil dat we met Dek meevoelen, dat we zijn strijd om acceptatie begrijpen, dat we zijn reis van verstoteling naar kampioen volgen. En met Thia als zijn geweten, als het optimistische stemmetje dat hem eraan herinnert dat het leven meer is dan alleen maar jagen en doden, heeft hij misschien wel de perfecte balans gevonden. Als dit lukt, als Badlands echt weet om een Predator-film te maken waarin je voor de Predator juicht, dan heeft Trachtenberg iets bereikt wat niemand ooit eerder heeft gedaan in deze franchise.

Predator: Badlands komt uit op 5 november 2025, en eerlijk gezegd kan het niet snel genoeg komen. In een tijdperk waarin superhelden-franchise moeite hebben om fris te blijven en studio’s worstelen met politieke druk en financiële verwachtingen, voelt een film die zo’n groot risico neemt als een verademing. Of het nou werkt of niet, je moet toegeven: het is verdorie moedig om te proberen een moordmachine uit de ruimte te veranderen in iemand waar je om geeft. En in Hollywood, waar zo weinig studios nog durven te experimenteren, is dat op zich al de moeite waard om te vieren.