Sam Raimi keert terug naar zijn horror-roots met Send Help

Ja hoor, Sam Raimi is terug, en nee, hij heeft geen zin meer in het brave Marvel-universum waar elke grap door twintig managers moet worden goedgekeurd. De horrormeester die ons The Evil Dead (1981) schonk en daarna zijn ziel verkocht aan Spider-Man (2002), komt nu met Send Help (2026), een psychologische thriller die op 30 januari 2026 in de bioscopen verschijnt. En het ziet er naar uit dat Raimi eindelijk weer mag doen waar hij goed in is: mensen tot waanzin drijven.

© 20th Century Fox

Korte inhoud: Het verhaal is simpel maar geniaal: Rachel McAdams speelt Linda Liddle, een onderschatte kantoormedewerker die na een vliegtuigcrash op een onbewoond eiland belandt met haar vreselijke baas Bradley Preston, vertolkt door Dylan O’Brien. Zij zijn de enige overlevenden, en wat begint als een survivalverhaal evolueert al snel tot een duistere strijd om de macht. Het is eigenlijk Misery (1990) kruist Cast Away (2000), maar dan met meer humor en waarschijnlijk meer bloed.

Wat meteen opvalt aan de trailer is hoe Raimi speelt met de machtsdynamiek tussen de twee personages. O’Brien, die we kennen van The Maze Runner (2014) en die recent nog schitterde in Twinless (2025), speelt hier niet de heldhaftige jongeman maar een arrogante klootzak die gewend is anderen te commanderen. “Als executive zie ik geen waarde in jou,” snauwt hij naar McAdams in een flashback. Maar zodra dat vliegtuig neerstort, draait het script letterlijk om. McAdams’ personage blijkt namelijk een survivalfreak te zijn, en opeens is die machtige baas afhankelijk van iemand die hij altijd heeft onderschat. McAdams, die we het laatst zagen in Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022) – ook van Raimi, toevallig – laat hier zien dat ze meer in haar mars heeft dan alleen de sympathieke girl-next-door. In één scène zien we haar met een zelfgemaakte speer op jacht naar eten, terwijl O’Brien gewond en halfdood in de schaduw ligt. “Je zit opgescheept met een klote-baas, net zoals ik,” zegt ze tegen hem. “Hoewel ik wed dat ik een veel aardiger baas ben dan jij ooit zou zijn geweest – behalve dan misschien dit deel.” En dan volgt er ongetwijfeld iets verschrikkelijks, want dit is Sam Raimi, mensen.

Het script komt van Damian Shannon en Mark Swift, het duo dat eerder Friday the 13th (2009) en Freddy vs. Jason (2003) schreef. Niet bepaald highbrow-cinema, maar wel mensen die weten hoe je spanning opbouwt en publiek laat schrikken. Het feit dat ze hier gekozen hebben voor een verhaal over female empowerment in plaats van zoveelste slasher is intrigerend. Raimi zelf zei daarover dat het om een underdog-verhaal zou gaan. Het gaat niet alleen over overleven op een onbewoond eiland, maar ook over vrouwelijke empowerment en transformatie. Het klinkt goed op papier, maar we weten allemaal dat Raimi’s idee van empowerment vaak eindigt met iemand die een kettingzaag vasthoudt terwijl er lichaamsdelen rondvliegen.

De muziek is van niemand minder dan Danny Elfman, Raimi’s vaste componist sinds Darkman (1990). Als er iemand is die een kokosnoot bedreigend kan laten klinken, dan is het wel Elfman. De cast wordt verder aangevuld met Dennis Haysbert, Chris Pang, Edyll Ismail en zelfs Raimi’s eigen dochter Emma Raimi, wat altijd een teken is dat papa zich amuseert op de set. Wat Send Help interessant maakt in het huidige filmklimaat is de timing. Terwijl Hollywood overspoeld wordt met superhelden-sequels en veilige franchise-uitbreidingen, durft Raimi iets te maken dat weird en wacky is, zoals O’Brien het zelf eerder omschreef dat Sam van deze film houdt. Hij is raar. Hij is gestoord en dat veel mensen hem geweldig zullen vinden. Dat is precies wat we nodig hebben: films die een risico durven nemen, die publiek polariseren in plaats van iedereen tevreden te stellen met brave middenmoters.

De productie werd geleid door Raimi zelf samen met Zainab Azizi onder hun Raimi Productions banner. Het feit dat 20th Century Studios hierachter staat is veelzeggend. Na hun fusie met Disney hadden we kunnen verwachten dat ze alleen maar veilige content zouden produceren, maar met Send Help kiezen ze voor iets dat echt genre-bending is, zoals de studio het zelf omschrijft. Raimi’s terugkeer naar horror voelt als thuiskomen na jaren van dwalen. Zijn laatste echte horrorfilm was Drag Me to Hell (2009), een film die bewees dat hij nog steeds wist hoe je mensen de stuipen op het lijf jaagt. Daarna volgden de meer commerciële projecten Oz the Great and Powerful (2013) en Doctor Strange in the Multiverse of Madness, waar hij weliswaar zijn stempel kon drukken maar binnen de strikte grenzen van het Marvel-format moest blijven. Met Send Help krijgt hij eindelijk weer de vrijheid om te doen wat hij wil, en dat belooft veel goeds.

De vraag is natuurlijk of het publiek nog zit te wachten op dit soort originaliteit. In een tijd waarin elke film een IP moet zijn en elk verhaal al drie sequels moet hebben voordat hij überhaupt groen licht krijgt, is een standalone psychologische thriller over twee mensen op een eiland bijna revolutionair. Maar als iemand het kan verkopen, dan is het Raimi wel. Hij heeft bewezen dat hij zowel commercieel succes kan behalen als artistieke integriteit kan behouden, een zeldzame combinatie in het huidige Hollywood. Als dit slaagt, en daar ziet het wel naar uit, dan hebben we misschien een nieuwe golf van originele horrorfilms te wachten. En als het faalt? Dan hebben we in ieder geval Rachel McAdams gezien die Dylan O’Brien afmaakt met een kokosnoot. Hoe dan ook winnen we.