Als er één ding is waar Hollywood de laatste jaren schromelijk in tekortschiet, dan zijn het wel de klassieke komedies. Je weet wel, die films waarin je gewoon lekker achterover leunt met een zak popcorn zonder dat je achteraf een existentiële crisis krijgt. Aziz Ansari probeert met Good Fortune (2025) die verloren kunst nieuw leven in te blazen, en hij doet dat met een behoorlijk vreemde mix van sociale commentaar en engeltjes die mensen moeten redden van WhatsApp-berichten terwijl ze rijden. Het resultaat?
© Lionsgate
Korte inhoud: Het verhaal volgt Arj (Ansari), een gig economy-werker die het zo slecht doet dat hij in zijn auto moet slapen. Hij werkt voor Jeff (Seth Rogen), een rijke tech-ondernemer die zo blind is voor de realiteit dat je je afvraagt of hij ooit een supermarkt van binnen heeft gezien. Als Jeff hem ontslaat na een misverstand met een bedrijfs-kredietkaart, staat Arj op het punt om het bijltje erbij neer te gooien. Gelukkig heeft hij een beschermengel: Gabriel (Keanu Reeves). Het probleem? Gabriel is een beetje een sukkel. Zijn hoofdtaak bestaat uit het voorkomen van auto-ongelukken door mensen op de schouder te tikken als ze aan het appen zijn achter het stuur. In een poging Arj te helpen, besluit Gabriel de levens van Arj en Jeff om te wisselen. Maar Arj vindt het rijke leven eigenlijk wel tof en wil niet meer terug, waardoor Gabriel zijn vleugels verliest en zelf mens wordt.
Laat ons eerlijk zijn: de echte reden om deze film te kijken is Reeves. Hij speelt Gabriel met dezelfde naïeve charme die hij in Bill & Ted’s Excellent Adventure (1989) uit de kast toverde, maar dan met iets meer zwierigheid en een trenchcoat die schreeuwt “ik heb Wings of Desire (1987) gezien”. Wanneer hij voor het eerst een hamburger eet en zich hardop afvraagt hoelang je moet kauwen voordat je weet dat je klaar bent, is dat het soort comedy gold waar je voor naar de bioscoop gaat. Reeves is een meester in het spelen van goedaardige idioten, en hij draagt deze film praktisch op zijn rug terwijl Ansari en Rogen worstelen met materiaal dat net iets te bekend aanvoelt. Want daar zit het probleem: Ansari en Rogen spelen rollen die ze al duizend keer hebben gespeeld. Rogen als de bevoorrechte sukkel die wakker moet geschud worden? Check, zie Dumb Money (2023). Ansari als de underdog die plots rijk wordt en zich gedraagt als zijn “Parks and Recreation” (2009-2015) personage Tom Haverford? Ook check. Het is niet dat ze slecht zijn, maar het voelt alsof ze op de automatische piloot zitten terwijl Reeves alle scènes steelt met zijn “wat zijn chicken nuggies?”.
De film probeert iets te zeggen over klassenongelijkheid, de gig economy en hoe gecentraliseerd kapitalisme mensen uitknijpt, en dat is op zich prijzenswaardig. Ansari heeft duidelijk zijn huiswerk gedaan en haalt inspiratie uit vorige traditionele komedies. Maar waar die films erin slaagden om hun boodschap soepel te verweven in het verhaal, voelt Good Fortune soms aan als een les in sociologie met af en toe een grap tussendoor. Vooral Keke Palmer als Elena, Arj’s liefdesinteresse en vakbondsactiviste, krijgt dialogen toegeschoven die meer thuishoren in een pamflet dan in een comedy. Het is jammer, want Palmer heeft charme te over, maar ze wordt opgezadeld met de rol van “personage dat speeches moet afsteken over het maken van verschil”. Sandra Oh als Martha, Gabriels baas in de engelenhiërarchie, had ook meer te doen moeten krijgen. Ze verschijnt een paar keer om Gabriel de les te lezen en verdwijnt dan weer, wat voelt als verspild talent. Het is alsof Ansari zo veel thema’s en personages in zijn film wil proppen dat hij vergeet dat hij ook gewoon een comedy aan het maken is. En dat is misschien wel het grootste probleem: Good Fortune wil te veel tegelijk zijn. Het wil een satire zijn, een feelgood-comedy, een romantisch verhaal en een sociale kritiek, en het eindigt als een soort tussending dat nergens helemaal in slaagt.
Toch is de film niet zonder verdiensten. Er zijn momenten waarop alles klopt, vooral wanneer Reeves centraal staat. Keanu’s transformatie van engel naar kettingrokende afwasser is hilarisch en hartverscheurend tegelijk. En hoewel het verhaal voorspelbaar is en de boodschap soms met een moker wordt uitgedeeld, blijft er een oprechte goedhartigheid hangen die je niet kunt negeren. Ansari lijkt echt te geloven in wat hij probeert te zeggen, en dat is sympathiek, zelfs als de uitvoering niet altijd slaagt.
Kortom, Good Fortune is geen meesterwerk, maar het is ook geen ramp. Het is een degelijke poging om de klassieke komedie nieuw leven in te blazen, compleet met een boodschap over menselijkheid en klasse. Maar in een jaar waarin we The Naked Gun (2025) kregen, voelt deze film aan als de brave neef die het goed bedoelt maar niet helemaal weet hoe hij moet feesten. Je loopt de zaal uit met een glimlach, maar over een paar weken ben je vergeten dat je hem überhaupt hebt gezien. Behalve Keanu Reeves die een milkshake drinkt alsof het de beste dag van zijn leven is. Dat beeld blijft hangen.
Fijne trailer en als absolute Keanu Reeves fan staat deze op mijn lijstje 🙂
Bizar maar waarom niet. Ik zou hem liever zien opduiken in een nieuwe Constantine film.