Victoria Beckham: de docu die te bang is om interessant te zijn

Er zijn documentaires die je meenemen achter de schermen van een fascinerend leven, en dan zijn er documentaires die zo krampachtig hun imago proberen te beschermen dat je op het einde vooral afvraagt waarom ze überhaupt de moeite hebben genomen. Victoria Beckham (2025), de nieuwe driedelige Netflix-reeks over de voormalige Spice Girl en huidige modeontwerper, valt helaas in de tweede categorie. Geregisseerd door Nadia Hallgren, die eerder naam maakte met haar documentaire over Michelle Obama, had dit een onthullende duik kunnen zijn in het leven van een vrouw die van popster naar Wag naar modepaus evolueerde. In plaats daarvan krijgen we een glimmend promomateriaal dat zo strak gecontroleerd is dat het zelfs Victoria Beckham zelf zou doen blozen van verveling. De documentaire volgt Victoria terwijl ze zich voorbereidt op haar grootste modeshow tot nu toe tijdens Paris Fashion Week in september 2024, met tussendoor flashbacks naar haar turbulente verleden als Posh Spice en de harde transformatie die volgde. We krijgen interviews met mode-iconen Anna Wintour, Tom Ford en Donatella Versace, die allemaal vertellen hoe knap Victoria het wel niet doet, terwijl David Beckham af en toe langskomt om grappen te maken over zijn kippen en haar onvermogen om een kaassandwich te maken.

© Netflix

Het meest frustrerende aan deze documentaire is dat je voortdurend flitsen ziet van hoe goed dit had kunnen zijn. Victoria Beckham is namelijk véél interessanter dan wat deze serie ons wil laten geloven. Ze is scherp, grappig op een droge manier, en heeft een verhaal dat werkelijk de moeite waard is. Van het gepeste meisje op school dat haar toevlucht zocht in dans en theater, tot de popster die wereldberoemd werd maar zich nooit helemaal op haar plaats voelde, tot de vrouw die keihard werkte om serieus genomen te worden in de meedogenloze modewereld. En laten we vooral niet vergeten: dit is iemand die op nationale televisie gewogen werd zes maanden nadat ze bevallen was, die jarenlang het doelwit was van vernederende opmerkingen over haar uiterlijk en gewicht, en die openlijk toegeeft aan een eetstoornis te hebben geleden. Dat zijn geen luchtige onderwerpen, en ze verdienen meer dan de oppervlakkige behandeling die ze hier krijgen. Maar telkens wanneer de documentaire dreigt écht interessant te worden, trekt Victoria de rem aan. Het vermeende affaire van David met Rebecca Loos? Niet ter sprake gebracht. De openlijke ruzie met haar oudste zoon Brooklyn en schoondochter Nicola Peltz? Brooklyn is praktisch onzichtbaar in de documentaire, afgezien van een viersecondenshot van op afstand tijdens de modeshow. Geen moeilijke vragen, geen ongemakkelijke momenten, geen echte kwetsbaarheid. In plaats daarvan krijgen we eindeloze scènes van Victoria die stoffen bekijkt, plannen aanpast en zich zorgen maakt of de weersvoorspelling haar buitenshow in Parijs zal verpesten. Spoiler alert: de show wordt een triomf. Omdat dat natuurlijk de enige uitkomst is die in dit soort zorgvuldig georkestreerde producties is toegestaan.

Het woord dat voortdurend opduikt in deze documentaire is controle, en dat is precies het probleem. Victoria heeft haar hele leven geworsteld met het gebrek aan controle: de tabloids die haar afkraakten, het gedwongen vertrek naar Madrid, de constante paparazzi. Deze documentaire zou haar kans moeten zijn om eindelijk háár verhaal te vertellen, maar ze heeft die controle zo strak in handen dat er geen ruimte meer overblijft voor authenticiteit. Het is alsof je naar een perfecte etalagepop kijkt: mooi om naar te kijken, maar zonder enige ziel. En dat is zonde, want de vrouw achter die perfect gecontroleerde façade is duidelijk veel complexer en interessanter. De productie is technisch onberispelijk. Hallgren, die voor haar werk aan Becoming (2020) Emmy-nominaties in de wacht sleepte, weet hoe je een visueel aantrekkelijke documentaire maakt. De beelden zijn prachtig gefilmd, de montage is strak, en de ongelimiteerde toelating tot Victoria’s atelier en privéleven is indrukwekkend. We krijgen rondleidingen door de verschillende Beckham-residenties met keukens waar je vliegtuigen op zou kunnen landen, en we zien hoe Victoria en David met elkaar omgaan op een manier die oprecht liefdevol overkomt. David is overduidelijk beschermend en ondersteunend, en hun chemie is palpabel. Maar zelfs die momenten voelen geënsceneerd, alsof ze bewust zijn van de camera en precies weten welke versie van zichzelf ze willen presenteren.

Wat de documentaire wél goed doet, is laten zien hoe walgelijk de media haar behandeld hebben. Beelden van criticus Brian Sewell die haar een ordinaire teef noemt, van AA Gill die opmerkt dat ze er gebruikt uitziet, van presentatoren die vrolijk haar gewicht bespreken alsof het openbaar bezit is. Het zijn schokkende momenten die je doen beseffen waarom Victoria zo op haar hoede is, waarom ze niet zomaar kan glimlachen voor de camera, waarom controle zo belangrijk voor haar is geworden. En wanneer ze toegeeft dat ze een eetstoornis had en nooit eerlijk is geweest over hoe erg het was, zelfs niet tegenover haar ouders, krijg je een glimp van de pijn die onder die strakke buitenkant schuilgaat. Maar ook hier duikt de documentaire niet dieper. Het wordt genoemd, even betreurd, en dan gaan we snel weer verder naar veiligere onderwerpen zoals de vraag of een bepaalde doorzichtige rok de juiste taillehoogte heeft.

De geïnterviewde mode-experts doen hun best om Victoria’s prestaties in perspectief te plaatsen. Wintour, Ford en Versace zijn indrukwekkende namen om als talking heads te hebben, en ze zijn oprecht complimenteus over haar doorzettingsvermogen en talent. Ze benadrukken hoe moeilijk het is om in de modewereld serieus genomen te worden als je uit de celebritywereld komt, hoe Victoria keer op keer snobisme en vooroordelen moest overwinnen. En dat is ook legitiem: het feit dat haar modebedrijf nog steeds overeind staat na zeventien jaar is een prestatie, zeker gezien de competitie en de voortdurende financiële uitdagingen. Victoria geeft openlijk toe dat haar bedrijf ooit miljoenen in het rood stond door buitensporige uitgaven, zoals het overvliegen van stoelen van de ene kant van de wereld naar de andere voor een enkele presentatie. Ze liet mensen dingen doen die ze achteraf belachelijk vindt, zegt ze, omdat iedereen te bang was om nee tegen haar te zeggen. Maar zelfs die momenten van zelfreflectie voelen veilig. Victoria mag dan toegeven dat ze fouten heeft gemaakt, maar de documentaire laat nooit echt zien hoe diep die problemen gingen of wat de impact was op de mensen om haar heen. David moest het bedrijf meerdere keren redden met zijn eigen geld voordat er uiteindelijk een externe investeerder werd gevonden. Dat moet toch spanningen hebben veroorzaakt? Hoe voelde hij zich daarover? Hoe was het om jaar na jaar geld in een bedrijf te pompen dat maar geen winst maakte? We krijgen David die zegt dat hij in paniek raakte toen hij hoorde hoe slecht het ervoor stond, maar meer ook niet. Het blijft allemaal netjes aan de oppervlakte, alsof we door een showroom lopen waar alles mooi is uitgestald maar waar je niets mag aanraken.

En dan is er de olifant in de kamer: het ontbreken van de andere Spice Girls. Er is geen enkel interview met Geri Halliwell, Melanie Brown, Melanie Chisholm of Emma Bunton. Al hun uitspraken komen uit archiefmateriaal. Dat voelt als een gemiste kans, want die vrouwen waren cruciaal in Victoria’s leven. Ze zeggen zelf dat de Spice Girls haar hielpen om zichzelf te accepteren, om zelfvertrouwen te krijgen. Maar we horen het alleen van Victoria zelf, niet van de mensen die er daadwerkelijk bij waren. En de ene opmerking van Mel B die Victoria duidelijk heeft geraakt wordt kort aangehaald maar nooit echt uitgediept. Wat was de context? Waarom raakte dat zo’n gevoelige snaar? Ook daar duikt de documentaire niet in. Tegen het einde van de derde aflevering, wanneer de Parijse show eindelijk plaatsvindt en natuurlijk een groot succes wordt ondanks de dreigende regen, voel je je vooral opgelucht dat het voorbij is. Niet omdat het slecht gemaakt is, maar omdat het zo doorzichtig in zijn intenties is. Dit is geen documentaire over Victoria Beckham de persoon, dit is een documentaire over Victoria Beckham het merk. En dat merk is, zoals een van de recensenten het omschrijft, cashmere, duur en beige: mooi en saai. Het is een documentaire die gemaakt is op Victoria’s voorwaarden, met Victoria’s goedkeuring, en die precies het beeld schetst dat zij wil. En dat is haar goed recht, natuurlijk. Na alles wat ze heeft meegemaakt, mag ze kiezen hoe ze haar verhaal vertelt. Maar dan moet je je niet verbazen dat het resultaat voelt als een langdurig Instagram-post in plaats van een echte documentaire.

Kortom, het meest teleurstellende is dat Victoria Beckham duidelijk het potentieel had om zoveel meer te zijn. Er zijn momenten waarop je de échte Victoria ziet: de vrouw die grappen maakt over de magnifieke haan van David, die haar reputatie als chagrijnige koe omarmt met humor, die toegeeft dat ze sinds de jaren negentig geen chocola meer heeft aangeraakt en daar ook niet mee gaat beginnen. Die vrouw is fascinerend. Maar in plaats van haar te laten schitteren, houdt de documentaire haar op veilige afstand, als een kostbaar kunstwerk achter kogelvrij glas. Je mag kijken, maar niet te dichtbij komen. En zo blijft Victoria Beckham een keurig, gecontroleerd en uiteindelijk behoorlijk saai kijkje in een leven dat zoveel interessanter had kunnen zijn. Het is de perfecte metafoor voor Victoria zelf: een vrouw die zo lang heeft gevochten om de controle te krijgen, dat ze vergeten is wat ze ermee wilde doen. Vanaf 9 oktober is de documentaire te zien op Netflix.