Laat het duidelijk zijn: Colin Farrell kan blijkbaar niet stoppen met rollen uitkiezen waarin hij er zo uitziet alsof hij net drie dagen niet geslapen heeft en z’n laatste hemd vergokt heeft. Na zijn transformatie tot Penguin en pakweg duizend andere personages die het leven niet altijd van hun zonnigste kant zien, kruipt hij nu in de huid van Lord Doyle in Ballad of a Small Player (2025), de nieuwste trip van regisseur Edward Berger. En trip is hier geen loze kreet, want deze film speelt zich af in Macau – jawel, het Las Vegas van Azië, maar dan met meer neon, meer schulden en waarschijnlijk ook meer existentiële crises per vierkante meter.
© Netflix
Korte inhoud: Lord Doyle (Farrell) zit ondergedoken in Macau, waar hij z’n dagen en nachten doorbrengt aan de casinotafels, zwaar aan het drinken en aan het gokken met wat hem nog rest aan kleingeld. Terwijl z’n schulden de pan uitrijzen, krijgt hij een reddingsboei toegeworpen door de mysterieuze Fala Chen als Dao Ming, een casino-medewerkster met haar eigen geheimen. Ondertussen zit privédetective Tilda Swinton, die Cynthia Blithe speelt, hem op de hielen om hem te confronteren met wat hij nu eigenlijk aan het ontvluchten is. En terwijl Doyle probeert z’n leven weer op de rails te krijgen, begint de werkelijkheid steeds harder op z’n kop te komen kloppen.
Berger, die met All Quiet on the Western Front (2022) en Conclave (2024) bewezen heeft dat hij wel weet hoe je een Oscar-jurylid tranen in de ogen tovert, blijft blijkbaar houden van boekadaptaties. Dit keer grijpt hij naar de roman van Lawrence Osborne uit 2014, met een script van Rowan Joffé die we kennen van 28 Weeks Later (2007) en The American (2010). Het is een verhaal over obsessie, risico en de illusies die we najagen, alles wat je nodig hebt voor een stevige Netflix avond met een glas te veel. De film belooft “een strakke verkenning van geluk en verlies”, wat marketingjargon is voor: je gaat je ongemakkelijk voelen, maar op een goede manier.
Wat meteen opvalt aan de trailer is hoe Berger z’n vertrouwde crew weer bij elkaar getrommeld heeft. Cinematograaf James Friend en componist Volker Bertelmann, die beiden een Oscar wonnen voor All Quiet on the Western Front, zijn terug aan boord. Daarnaast zie je names als production designer Jonathan Houlding die eerder aan Poor Things (2023) en The Martian (2015) werkte, costume designer Lisy Christl en editor Nick Emerson. Het is een team dat weet hoe je technische perfectie combineert met emotionele klappen, en daar draait het bij Berger uiteindelijk altijd om: die balans tussen wat mooi is en wat pijn doet. De casting is ook niet verkeerd. Naast Farrell en Swinton vind je Deanie Ip en Alex Jennings in de cast, wat suggereert dat we niet alleen een one-man-show van Farrell gaan krijgen, hoe overtuigend hij ook kan zijn als iemand die op z’n tandvlees loopt. De eerste recensies zijn trouwens behoorlijk positief over Farrells vertolking. En eerlijk, wie wil Farrell nu niet zien als een aangeschoten aristocraat die denkt dat hij nog één winnende hand kan spelen terwijl letterlijk alles om hem heen instort?
De keuze voor Macau als setting is interessant. Het is niet je typische Hollywood-backdrop, en dat geeft de film meteen een andere vibe dan pakweg Casino (1995) of Ocean’s Eleven (2001). Macau is glitter en glamour, maar met een rauwere, Aziatische twist. Een plek waar fortuin en ondergang hand in hand gaan, en waar de grens tussen fantasie en werkelijkheid blijkbaar dunner is dan je creditcard na een avondje blackjack. Die neon-verlichte, hallucinogene sfeer die uit de trailer straalt, belooft een visueel feest te worden, al is het wel eentje met een kater die tot in je ziel voelbaar zal zijn. Wat ook opvalt, is hoe Berger blijkbaar een neus heeft voor het soort verhalen dat Hollywood momenteel graag in de prijzen wil zetten. All Quiet on the Western Front en Conclave sprokkelden samen zeventien Oscar-nominaties bij elkaar en pakten er vijf, en beide films waren genomineerd voor Best Picture. Netflix, dat de distributie van Ballad of a Small Player voor zijn rekening neemt, heeft dus blijkbaar goede hoop dat Berger ook dit keer het goud kan binnenhalen. De film krijgt eerst een beperkte bioscooprelease op 15 oktober in de VS en op 17 oktober in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, waarna hij op 29 oktober wereldwijd op Netflix te zien zal zijn. Die strategie, eerst een beetje kunsthuis-cachet opbouwen voordat je het op streaming gooit – werkt tegenwoordig blijkbaar, zeker als je oog hebt op prijzen.
De trailer zelf opent met een vertraagde versie van “More, More, More” van Andrea True Connection, wat meteen de toon zet: dit gaat over hebzucht, over nooit genoeg hebben, over die ene laatste gok die misschien alles kan veranderen maar waarschijnlijk alles kapot maakt. Je ziet Farrell zich opmaken voor een avondje uit, een oudere vrouw aan de pokertafel verslaan, en dan ‘plot twist’ van een hoteldak springen. Cut naar een kater van hier tot Tokyo en een montage van gokken, drinken, woede-eten en spijt. Het is eigenlijk de perfecte samenvatting van wat er gebeurt als je denkt dat je het systeem kunt verslaan, maar het systeem verslaat jou. En dan is er natuurlijk Swintons personage, Cynthia Blithe, die detective die Doyle op de hielen zit. Swinton kan met één blik angst inboezemen, en het idee dat zij achter je aan komt terwijl jij probeert je leven te redden in een casino vol valkuilen en verleiding, voelt als een extra laag spanning die de film goed kan gebruiken. Het is die klassieke noir-opzet: een man op de vlucht, een femme fatale die misschien zijn redding is, en een jager die hem terug wil slepen naar wat hij probeert te vergeten. Alleen speelt dit zich niet af in Los Angeles in de jaren veertig, maar in het hedendaagse Macau, wat het geheel een frisse, eigentijdse edge geeft.
Ballad of a Small Player een R-rating van de Motion Picture Association voor taalgebruik en zelfmoord, wat je op z’n minst kan vertellen dat dit geen luchtige komedie wordt. Het is het soort film dat je kijkt omdat je iets wil voelen, zelfs als dat iets ongemak is. En met Bergers track record, Farrells intensiteit en een verhaal dat draait om de illusies die we onszelf voorhouden om te overleven, zit hier potentieel voor iets dat meer is dan zomaar een goede thriller. Het zou zomaar eens kunnen dat dit één van dé films wordt waar iedereen het over heeft als de prijzenseizoen weer losbarst. Of het daadwerkelijk zo ver komt, dat is natuurlijk altijd gokken. Maar als er iemand is die weet hoe je die gok moet spelen, dan is het wel Berger.
Ferrell heeft altijd wel interessante keuzes gemaakt, ben benieuwd
En uit het niets bokst hij zich terug bij de Oscar nominaties voor Beste Acteur
iets te experimenteel voor mijn smaak, lijkt wel een meer flashy versie van een Wes Anderson film
Iemand het boek gelezen?
Ziet er heerlijk geschift uit, en ik ben fan van de regisseur.