Wanneer Hollywood het moeilijk heeft met originaliteit, zijn er twee types filmmakers: diegenen die zich verschuilen achter veilige franchises, en diegenen die de handschoen oprapen om genres nieuw leven in te blazen die allang vergeten zijn. Regisseuse Mercedes Bryce Morgan wil duidelijk tot die tweede categorie behoren. Met Bone Lake (2024)) waagt ze zich aan een genre dat zo dood was als de vele slachtoffers in haar film: de erotische horror. Je weet wel, dat soort cinema die we in de jaren 80 nu en dan zagen in de videoshop (The Hunger, Cat People, Possession). Het probleem? De trailer van Bone Lake belooft veel geschreeuw, naakt lichaam en manipulatie, maar laat ook zien dat de film niet helemaal durft te gaan waar haar illustere voorgangers wel durfden.
© LD Entertainment
Korte inhoud: Sage (Maddie Hasson) en Diego (Marco Pigossi), boeken een luxueus landhuis aan een meer voor een romantisch weekendje weg. Diego wil zijn baan als leraar opgeven om schrijver te worden, terwijl Sage de financiële last op zich neemt. Hun relatie kraakt in zijn voegen, en net wanneer ze dat met elkaar zouden moeten bespreken, staan er plots twee andere gasten in de hal: Will (Alex Roe) en Cin (Andra Nechita). Een dubbele Airbnb-boeking, zo blijkt. In plaats van te vertrekken, stellen de knappe nieuwkomers voor om het huis te delen. En daar begint de ellende.
De trailer maakt meteen duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben: Will en Cin zijn het soort sexy, zelfverzekerde koppel dat je meteen wantrouwt. Ze zijn te perfect, te charmant, te geïnteresseerd in de scheurtjes in de relatie van Sage en Diego. De beelden die Morgan ons voorschotelt zijn naakte lichamen die door het bos rennen, bloederige close-ups, een sfeer van seksuele spanning die elk moment kan ontploffen. Het openingsbeeld alleen al, met een naakt koppel dat vlucht voor de dood, is genoeg om je aandacht te grijpen. Maar de vraag is: is de film de moeite?
In interviews hamert Morgan erop dat Bone Lake niet wegloopt voor seks, iets wat tegenwoordig blijkbaar controversieel is. Generatie Z wil minder seks in films, zegt ze, maar daar trekt Morgan zich niets van aan. En terecht. De erotische thriller leefde bij gratie van de combinatie tussen gevaar en lust, tussen kwetsbaarheid en macht. Het is een genre dat zijn kracht haalt uit het taboe, uit het ongemakkelijke. Morgan claimt dat ze die geest terug wil brengen, en de trailer geeft ons een glimp van die ambitie: de soundtrack bouwt op naar een climax, we zien flitsen van geweld, manipulatie en verraad. Maar tegelijk voelt het allemaal net iets te gepolijst, te netjes, te berekenend.
Dat is ook wat de meeste recensenten opvalt. De film wordt geprezen voor zijn entertainmentwaarde en het charisma van Roe en Nechita, die overduidelijk de show stelen. Ze zijn magnetisch, grappig, en beangstigend tegelijk, een combinatie die je ook terugzag bij klassieke thriller-antagonisten. Maar waar een film als Basic Instinct (1992) geen enkele schroom had om provocerend te zijn, lijkt Bone Lake toch wat terughoudender. Morgan deed haar best om de set veilig en comfortabel te maken, en dat is natuurlijk lovenswaardig. Ze zorgde ervoor dat als er vrouwelijk naakt was, er ook mannelijk naakt was. Gelijkheid in kwetsbaarheid, zeg maar. Ze liet haar acteurs dansen op gekke muziek om de fysieke barrières te doorbreken. Dat klinkt allemaal heel lief en professioneel, maar je vraagt je af of die strategie niet net iets te veel veiligheid creëerde. Want een erotische thriller moet oncomfortabel zijn, niet alleen voor de personages, maar ook voor de kijker. De trailer suggereert dat Bone Lake die grens opzoekt, maar of hij hem ook overschrijdt, is een andere vraag.
Het scenario van Joshua Friedlander wordt omschreven als gedurfd en extreem, maar de trailer onthult ook meteen wat de zwakte van de film zou kunnen zijn: het is allemaal vrij voorspelbaar. De plot twist, waarbij blijkt dat Will en Cin de relatie van Sage en Diego bewust op de proef stellen, wordt zo openlijk gesuggereerd dat er weinig ruimte overblijft voor echte verrassing. In de erotische thrillers uit de jaren negentig was de onvoorspelbaarheid net het wapen. Je wist nooit zeker wie de psychopaat was, of de verleiding echt was of deel uitmaakte van een groter spel. Bij Bone Lake lijkt alles al vanaf het begin duidelijk, en dat haalt de scherpte van de kaken.
Toch zijn er genoeg redenen om de film een kans te geven. De cinematografie, voor zover zichtbaar in de trailer, lijkt strak en doordacht. Het landhuis aan het meer wordt niet alleen gebruikt als decor, maar als een soort metafoor voor de relatie van Sage en Diego: mooi aan de oppervlakte, maar met iets duisters eronder. Morgan weet hoe ze spanning moet opbouwen, en de trailer laat zien dat ze geen moeite heeft met geweld. Er zijn bloederige momenten die je doen terugdeinzen, en dat is precies wat je wilt in een film die zich een thriller noemt. De muziekkeuze in de trailer is ook veelzeggend. Het begint rustig, bijna romantisch, maar escaleert naar een dreigende, bonkende beat die je hart sneller doet kloppen. Het is duidelijk dat Morgan weet hoe ze een sfeer moet creëren, en de trailer belooft een visuele en auditieve ervaring die je niet snel zult vergeten.
Een ander interessant aspect is de timing. Bone Lake ging in première op Fantastic Fest in 2024, maar kwam pas een jaar later naar de bioscopen. Dat is een lange weg voor een indiefilm, en het roept vragen op over de distributie en de verwachtingen. In een filmlandschap dat gedomineerd wordt door superhelden en sequels, is elke poging om een vergeten genre nieuw leven in te blazen al een klein wonder. Morgan verdient respect voor haar ambitie, ook al zijn de reacties gemengd bij diegene die de film al hebben gezien. Sommige kijkers waren enthousiast over de gruwelijkheid en het plezier van de film, terwijl anderen teleurgesteld waren over het gebrek aan echte provocatie. Eli Roth en Robert Rodriguez zijn twee regisseur die zich wel thuis voelen in deze wereld, en misschien net iets verder hadden willen gaan, maar ik ben benieuwd om dit eens te zien door de ogen van een vrouw. Kinepolis zou de film uitbrengen op 22 januari 2026, dus nog even geduld.
From Beyond is nog zo een film, maar deze lijkt mij eerder van het Eli Roth kaliber
Ziet er inderdaad uit als een ChatGPT film maar ik wil die nu toch wel gaan zien.